Σήκω Ανδρέα να τους δεις / να μας πεις ποιον προτιμείς...
Κορυφώθηκαν την περασμένη Κυριακή οι εκδηλώσεις μνήμης για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που έγιναν με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από το θάνατό του. Φέτος, οι εκδηλώσεις διήρκεσαν δέκα μέρες, του χρόνου - στα έντεκα χρόνια από τον θάνατό του - θα διαρκέσουν έντεκα μέρες και κάθε χρόνο θα προστίθεται μια ακόμα μέρα, ώστε σε 355 χρόνια να γιορτάσουμε το Έτος Παπανδρέου που θα περιλαμβάνει καθημερινά events, για να εμπεδώσουν και οι επερχόμενες γενιές τον πολυδιάστατο κι αντιφατικό χαρακτήρα του εκλιπόντος χαρισματικού ηγέτη.
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά στο οποίο συμμετείχαν οι ομάδες των Παλαιοπασόκων, των Εκσυγχρονιστών, των Άνεργων Διασημοτήτων και των Είδα Φως και Μπήκα. Στον τελικό, η ομάδα των Παλαιοπασόκων αντιμετώπισε αυτή των Εκσυγχρονιστών με διαιτητή την Μαργαρίτα Παπανδρέου και επόπτες γραμμών την Αγγέλα Κοκκόλα και την Αννούλα του ΠαΣοΚ, το κοριτσάκι που είχε πάρει αγκαλιά ο Ανδρέας το '85 στο Σύνταγμα – κάποιοι στο ΠαΣοΚ την αποκαλούσαν «Αλλαγούλα».
Στο πρώτο ημίχρονο οι Εκσυγχρονιστές κέρδισαν πέναλτι, μετά από ανατροπή της Βάσως Παπανδρέου από την Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου μέσα στη βίλα της Εκάλης. Την εσχάτη των ποινών ανέλαβε να εκτελέσει ο Γιώργος Παπανδρέου που έστειλε την μπάλα στα χέρια του Νίκου Παπανδρέου, ο οποίος ενίσχυε την ομάδα των Παλαιοπασόκων, επειδή είχαν ξεμείνει από τερματοφύλακα, μετά από τον αιφνίδιο τραυματισμό του Γιώργου Κατσιφάρα από τον θυρωρό του που είχε πάθει Αλτσχάιμερ.
Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα και ακολούθησε ημίωρη παράταση και πέναλτι, αλλά κανείς δεν μπορούσε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, μιας και τα τελευταία χρόνια, στο ΠαΣοΚ είναι εντελώς αδύνατον να σκοράρουν, οπότε το κύπελλο το πήρε στο σπίτι του ο Γιώργος Παπανδρέου, για να έχει κι αυτός κάτι να θυμάται από την πολιτική του καριέρα.
Μετά τον αγώνα, παίκτες και οπαδοί των δυο ομάδων πήγαν στο Ζάππειο για τα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας και οπτικοακουστικού υλικού από τα παιδικά χρόνια του Ανδρέα μέχρι και τον θάνατό του. Βέβαια, είχαν ξεχάσει πως είχαν καλέσει και τον Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να κλέψει την παράσταση κοιτώντας με λατρεία τις φωτογραφίες του Ανδρέα, ενώ την ώρα που προβλήθηκε ένα βίντεο με σκληρούς χαρακτηρισμούς για την παλαιά Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το μυαλό σου πιο εύκολα έκανε συσχετισμούς με το ΠαΣοΚ του Κώστα Σημίτη παρά με τη σημερινή κυβέρνηση. O πρωθυπουργός με την παρουσία του και τον θαυμασμό του για τον Ανδρέα, ουσιαστικά ακύρωνε όσα ακούγονταν.
Οι εκδηλώσεις έκλεισαν με μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του ιδρυτή του ΠαΣοΚ. Βέβαια, ο Ανδρέας δεν πρέπει να είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του Λουδοβίκο των Ανωγείων κι απ' αυτήν την άποψη είναι τυχερός που δεν την παρακολούθησε. Ούτε Καίτη Γαρμπή πρέπει να άκουγε, αλλά τουλάχιστον η Καιτούλα είναι καλλίπυγος, οπότε θα του άρεσε η φωνή της.
Θα ήθελα να έβλεπα την έκφραση του Ανδρέα αν έπρεπε να κάνει πολιτικό συμβούλιο με την Μιλένα Αποστολάκη και τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Εντάξει, ήταν ευγενικός άνθρωπος, αλλά έχει και η ευγένεια τα όριά της. Όχι δηλαδή πως αυτοί που είχε αυτός δίπλα του ήταν καλύτεροι. Μπορεί να ήταν και χειρότεροι, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι πως δεν τους πρόσεχες ποτέ, γιατί, είτε τον συμπαθούσες είτε όχι, έβλεπες μόνο αυτόν – τους σκέπαζε όλους. Ο Ανδρέας ήταν ικανός να κατεβάσει την Καραχασάν, όχι για νομάρχη Δράμας –Καβάλας- Ξάνθης, αλλά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να τους έχει πείσει όλους πως είναι η ιδανική επιλογή.
Άρα, το πρόβλημα δεν είναι στις Μιλένες αλλά στο Γιώργο. Τι να περιμένεις όμως από έναν άνθρωπο που χόρευε ζεϊμπέκικο στο γκαζόν μπροστά στον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών; Αυτό ο πατέρας του δεν θα το έκανε ποτέ. Άσε τον Τούρκο - το να χορεύεις ζεϊμπέκικο στο γκαζόν είναι σαν να βαράς πέναλτι μέσα σε σκυλάδικο. Κι ο Γιώργος δεν πρέπει να έχει πάει ποτέ σε σκυλάδικο. Από το laptop στο γυμναστήριο κι απ' το γυμναστήριο στο laptop. Σίγουρα θα χορεύει ζεϊμπέκικο και στο γυμναστήριο – μέσα στη σάουνα. Ο Ανδρέας για να πάει στο γυμναστήριο θα έπρεπε να γουστάρει τη γυμνάστρια.
Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα του Γιώργου : δεν τσιλημπουρδίζει. Αν θέλει να πείσει τους Έλληνες πως είναι γνήσιος Παπανδρέου και να κερδίσει τις εκλογές, θα πρέπει να ερωτευθεί μια παρακατιανή, μια που να μην είναι της σειράς του, να διαλύσει την οικογένειά του, να το ρίξει στα ποτά και στα τσιγάρα και να τρέχει στα μπουζούκια. Όπως έκανε ο πατέρας του.
«Και γιατί πρέπει να κάνει ό,τι έκανε ο πατέρας του;», θα με ρωτήσετε τώρα. Μα γιατί ο λόγος που ο Γιώργος είναι πρόεδρος του ΠαΣοΚ είναι το επώνυμό του. Αν τον έλεγαν Γιώργο Σπανομαρία, το πολύ-πολύ να καθάριζε τους χώρους του Συνεδρίου με τη σκούπα. Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής είναι εκεί που είναι, κυρίως λόγω των επωνύμων τους. Κι αν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ξέρουμε πως ήταν βαρύς κι ασήκωτος με έφεση στις χριστοπαναγίες, για τον Ανδρέα Παπανδρέου ξέρουμε κι άλλα πράγματα.
Ο Ανδρέας μιλούσε για ώρες χωρίς να συμβουλεύεται σημειώσεις και κρεμόσουν από τα χείλη του, ενώ ο Γιώργος διαβάζει δέκα σειρές και κάνει πέντε λάθη κάθε τέσσερις λέξεις. Τουλάχιστον, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν τον καταλάβαινε κανείς, όταν μιλούσε – ούτε ο ίδιος δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Απ΄ αυτήν την άποψη, ο ανιψιός του μοιάζει με δεινό ρήτορα της αρχαιότητας.
Τώρα βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, αφού η πολιτική ζωή έχει ξεπέσει στη μίμηση πατεράδων και θείων, ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός είναι ο Γιώργος Μητσικώστας που τους μιμείται όλους καλύτερα από τον καθένα – άσε που θα μιμείται κάθε μέρα και κάποιον άλλο και δεν θα βαριόμαστε.
Η ελληνική πολιτική ζωή πάσχει από το «σύνδρομο Διονυσίου». Υπάρχουν τρία παιδιά του Στράτου που τραγουδάνε σαν τον Στράτο. Για την ακρίβεια, μιμούνται τη φωνή του πατέρα τους. Κι άλλοι τραγουδιστές το κάνουν, αλλά δεν έχουν το επώνυμο «Διονυσίου», οπότε δυσκολεύεται το κοινό να τους ταυτίσει με τον Στράτο.
Τέλος πάντων, αν το επώνυμο είναι τόσο σημαντικό, ας εκλέγουν τα κόμματα τους πιο άξιους για αρχηγούς και μετά ας τους αλλάζουν επώνυμο. Αν, για παράδειγμα, ο πιο άξιος στο ΠαΣοΚ είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ας αλλάξει το ένδοξο επώνυμό του κι ας συνεχίσει ως Ευάγγελος Παπανδρέου. Ας κάνει πέτρα την καρδιά του κι ας αποχωριστεί το επώνυμο των προγόνων του…
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε πει πως «το μεγάλο λάθος του Ανδρέα ήταν που έφερε μαζί του στην Ελλάδα την οικογένειά του». Βλέποντας τα απανωτά γκολ που βάζει ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, σκέφτομαι πως ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα για το ΠαΣοΚ και τη χώρα, αν ο Ανδρέας δεν είχε κάνει παιδιά. Από την άλλη πάλι, ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται στο βαθμό συγγενείας. Τίποτα ανίψια δεν είχε ο Ανδρέας;
Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για το LiFO , το καλύτερο έντυπο της Αθήνας. Είναι αδύνατο να σας περιγράψω αυτό το τεύχος του LiFO, οπότε λέω να σας γράψω για την πάλη των τάξεων και το πως διαμορφώθηκε η διαλεκτική υλιστική φιλοσοφία, με αναφορές, βέβαια, στον μηχανιστικό υλισμό και στον διαλεκτικό ιδεαλισμό. Είστε ακόμα εκεί;
(Ακολουθεί αναφορά σε κυρίες και κυρίους).
Νομίζω πως το πιο όμορφο θέμα αυτού του τεύχους είναι η συνέντευξη που πήρε ο Δημήτρης Ρηγόπουλος από την Μαργαρίτα Καραπάνου και την Φωτεινή Τσαλίκογλου, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου τους που έχει τον τίτλο «Μήπως;». Αυτό το βιβλίο μας αφορά όλους.
Διαβάζω στο άρθρο του Νίκου Κ. Φωτάκη, που αναφέρεται στην τηλεοπτική σεζόν που τελείωσε, πως η Έλλη Στάη μπορεί και να μείνει στον ΑΝΤ1. Δεν μπορώ να της πω που θα πάει αλλά θα ήθελα να την παρακαλέσω, όπου κι αν αποφασίσει να εργαστεί, η εκπομπή της να συνεχίσει να μεταδίδεται το βράδυ της Δευτέρας για να έχω κι εγώ κάτι να γράφω. Ευχαριστώ.
Κάποιοι αναγνώστες έχουν σχηματίσει την εντύπωση πως ξημεροβραδιάζομαι μπροστά στην τηλεόραση. Στην πραγματικότητα δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Απλά, τα βράδια της Δευτέρας, μένω σπίτι επειδή είναι κλειστά τα σκυλάδικα και παρακολουθώ λίγο. Γι’ αυτό, αν προσέξετε, θα δείτε πως έγραφα για την Στάη και τον Πρετεντέρη – και οι δυο έβγαιναν Δευτέρα.
Αυτήν την εβδομάδα, ο Χρήστος Χωμενίδης δεν είναι δίπλα, στη σελίδα 9, αλλά στη σελίδα 10 – επειδή είναι το δέκα το καλό – όμως δεν στενοχωριέμαι, γιατί στη σελίδα 9 είναι ο Iggy Pop που μπορεί να βρίσκεται πια σε λίγο χειρότερη κατάσταση από τον πατέρα Βησσαρίωνα, αλλά οπωσδήποτε είναι rock, ενώ δίπλα στον Χρήστο Χωμενίδη είναι ο Eros Ramazzoti και κάτι άλλοι ξενέρωτοι από το Φεστιβάλ της Πάτρας, που όλα τα ‘χε, το Φεστιβάλ τη μάρανε.
Πάντως, επειδή αυτή την εβδομάδα τα κείμενά μας έχουν κοινές αναφορές κι αυτό μπορεί να κουράζει κάποιους αναγνώστες, θέλω να ενημερώσω τον κ. Χωμενίδη πως για την επόμενη εβδομάδα ετοιμάζω ένα άρθρο για τον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και την επίδρασή του στις γυμναστικές επιδείξεις. Κύριε Χωμενίδη, λυπάμαι, αλλά, αν είχατε την ίδια ιδέα, σας πρόλαβα.
Σε αυτό το τεύχος του LiFO, θα διαβάσετε ακόμα, πολλά όμορφα κείμενα και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σπουδαίων ανθρώπων και βέβαια τον ασύγκριτο M. Hulot.
Και τώρα κάτι εντελώς άσχετο για να διατηρούμε και την παράδοση. Πριν δυο μέρες, σε ένα καφέ του Θησείου, άκουσα κάποιον που βρισκόταν πίσω μου να διαβάζει τον Ιούδα στην παρέα του. Για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα– γύρισα για να τους δω και διαπίστωσα πως τους διάβαζε το κείμενο από το κινητό του. Αναρωτιόμουν πως γίνεται αυτό (σκέφτηκα πως ίσως κάποιος του το έστειλε με μήνυμα) όταν άρχισε να τους διαβάζει και τον Βησσαρίωνα – ήταν παιδιά της εκκλησίας.
Είμαι εντελώς γκάου από τεχνολογία μεριά -όπως και από κάθε άλλη βέβαια- και δεν είχα σκεφτεί πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι να διαβάζουν τα blogs από τα κινητά τους. Είμαι ενθουσιασμένος απ’ αυτή την ανακάλυψη και πολύ χαρούμενος γιατί τα blogs αποτελούν πια μέρος της ποπ κουλτούρας. Καλό είναι να εκφράζεσαι γράφοντας, αλλά το πιο σημαντικό, για τα ίδια τα κείμενα, είναι άλλο : να διαβάζονται από τους συνανθρώπους σου. Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όσους αναγνώστες διαβάζουν από κινητό. ("Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης..." - αυτό ήταν το ring tone).
