Αγαπητοί αναγνώστες, είχα σκοπό να σας γράψω μ' έναν εύθυμο τρόπο ότι δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα το LiFO αυτής της εβδομάδας – που δεν πρέπει να το χάσετε βέβαια – αλλά εν τω μεταξύ μου συνέβη κάτι απρόοπτο : συγκινήθηκα.Διαβάζοντας στο LiFO το κείμενο «Τα καλοκαίρια της αγάπης» ήταν πραγματικά σαν να διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος άλλος, αν και είναι ένα από τα πιο προσωπικά κείμενα που έγραψα μέχρι τώρα. Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την φωτογραφία που μου έστειλε μια καλή αναγνώστρια – μου ζητούσε να βάλω μια λεζάντα και παραλίγο να γράψω βιβλίο.
Μετά γύρισα σελίδα και διάβασα την εμπειρία της Ρίκας Βαγιάνη που δεν πιστεύει αλλά «άκουσε, ζήτησε κι έλαβε» - στη Ζάκυνθο όλ’ αυτά – και ξαναματασυγκινήθηκα. Οπότε, σ’ αυτή την κατάσταση, δεν μπορώ να γράψω χαριτωμενιές κι απλά θα σας πω πως η ειδική έκδοση του LiFO για το καλοκαίρι του 2006 είναι ό,τι ομορφότερο μπορεί να σας συμβεί και θα σας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Τώρα εγώ θα κοιτάξω να γράψω ένα αστείο κείμενο – αν δεν το έχετε καταλάβει, αυτό κάνω όταν νιώθω λίγο στενόχωρα. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους ανθρώπους του LiFO που μου έδωσαν την ευκαιρία να κοινωνήσω ένα κείμενο που αγαπάω. Θα ήθελα να αφιερώσω τα «Καλοκαίρια της αγάπης» στον κ. Νίκο Δήμου και να του ευχηθώ καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση. Καλό καλοκαίρι σε όλους
