Άμεσα επηρέασε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις η πτώση των δυο αεροσκαφών στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαταραχτούν οι προαιώνιοι δεσμοί φιλίας και αδελφοσύνης μεταξύ των δυο λαών. Διαβλέποντας αυτό το ενδεχόμενο, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος πρότεινε Έλληνες και Τούρκοι να πάνε στη Χάγη για να λύσουν κάποιες χρόνιες διαφορές τους, όπως η υφαλοκρηπίδα και ο μπακλαβάς.
Βέβαια, ο αξιότιμος κ. Στεφανόπουλος δεν έκανε αυτήν την πρόταση όσο ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά είναι σύνηθες οι Έλληνες πολιτικοί να είναι τουρκοφάγοι Νικηταράδες όσο βρίσκονται στην πολιτική και να μιλούν με θυμοσοφία, όταν αποχωρούν από αυτήν. Από την άλλη, σχεδόν όλοι αποχωρούν από την πολιτική ταυτόχρονα με την αποχώρησή τους από τη ζωή, και στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Στεφανόπουλο πως αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση, αν και δεν γνωρίζουμε τι θα είχε πράξει, στην περίπτωση που επιτρεπόταν και τρίτη θητεία στην Προεδρία της Δημοκρατίας – μπορεί να μας κυβερνούσε και με οκτώ εγκεφαλικά.
Αρχικά οι Έλληνες ενθουσιάστηκαν με την ιδέα να πάνε οι ελληνοτουρκικές διαφορές στη Χάγη, γιατί νόμισαν πως οι δυο χώρες θα στείλουν εκεί κομάντος, τανκς, ελικόπτερα και αεροπλάνα, ώστε να γίνει μια ωραιότατη μάχη, η μάχη της Χάγης, που θα μεταδοθεί από την τηλεόραση και θα σπάσει και το ρεκόρ τηλεθέασης της Γιουροβίζιον. Για το ποιος θα ήταν ο νικητής σε μια τέτοια μάχη δεν τίθεται θέμα, καθώς όπως μάθαμε στο σχολείο οι Τούρκοι είναι όλοι δειλοί κι εμείς όλοι γενναίοι, οπότε θα τους παίρναμε τα σώβρακα, αν τους προλαβαίναμε βέβαια, γιατί, έτσι χέστηδες που είναι, σίγουρα θα το έβαζαν στα πόδια. Της Χάγης προφανώς δεν της προκαλεί ενθουσιασμό ένα τέτοιο ενδεχόμενο και γι' αυτό έχει φτιάξει ένα Δικαστήριο, το Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο πάνε όσοι έχουν τραβήγματα για να τα λύσουν. Τώρα εμάς, μάλλον δεν μας συμφέρει να πάμε στη Χάγη, μιας κι αυτοί οι Ευρωπαίοι δεν μας χωνεύουν καθόλου και θέλουν να μας αφανίσουν, επειδή είμαστε σπουδαίοι και μας ζηλεύουν. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τον Μέτερνιχ που ήταν μισέλληνας και αυτό δεν σημαίνει πως ήταν κατά το ήμισυ Έλληνας, αλλά πως μισούσε τους Έλληνες, όπως και ο Κίσινγκερ, ο οποίος σε μια δήλωση
που δεν έκανε ποτέ, είχε πει, μεταξύ άλλων που δεν είπε ποτέ, πως «αν θέλουμε να πλήξουμε τους Έλληνες, δεν έχουμε παρά να πλήξουμε τη γλώσσα τους», αλλά τελικά δεν χρειάστηκε να την πλήξει κανένας ξένος τη γλώσσα μας, αφού τα καταφέραμε μια χαρά και μόνοι μας. Άλλο εμείς όμως, γιατί δικιά μας είναι κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε.
Ξέφυγα λίγο από το θέμα, αλλά με τον καιρό θα το συνηθίσετε και δεν θα σας κάνει εντύπωση. Στο Δικαστήριο της Χάγης λοιπόν, υπάρχει το μειονέκτημα πως θα είναι δύσκολο να λαδώσουμε την έδρα όπως κάνουμε στην Ελλάδα, γιατί αυτοί οι Ευρωπαίοι δικαστές είναι τόσο υπεράνω χρημάτων και ψωροπερήφανοι που στα πετάνε στη μούρη, όπως οι φτωχοί στις παλιές ελληνικές ταινίες. Από την άλλη, υπάρχει το πλεονέκτημα πως παραδοσιακά στη Χάγη οι δίκες τραβάνε καιρό, οπότε, αν πάρουμε σαν παράδειγμα τη «δίκη Μιλόσεβιτς» που κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια κι εν τω μεταξύ τα κακάρωσε ο κατηγορούμενος, το πιθανότερο είναι πως μέχρι να βγει η ετυμηγορία, δεν θα έχει απομείνει Έλληνας και Τούρκος ούτε για δείγμα πάνω στον πλανήτη. Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν να προσλάβουμε κάποιον έγκριτο δικηγόρο όπως τον διακεκριμένο ποινικολόγο Αλέξη Κούγια, αν και καταλαβαίνω πως θα του είναι τρομερά επώδυνο να αποχωριστεί κάποιους επιστήθιους φίλους του, όπως ο Λάκης Λαζόπουλος. Άκουσα, όμως, στην εκπομπή της κ. Στάη πως εσχάτως ο κ. Κούγιας και ο κ. Λαζόπουλος επικοινωνούν με τα μάτια – τα δικά τους, όχι της Έλλης - οπότε μπορούν να τα λένε μέσω κινητών με κάμερα. Επίσης καλό θα ήταν, Ελλάδα και Τουρκία να αποφύγουν να λύσουν φλέγοντα θέματα όπως το αν ο καφές είναι ελληνικός ή τούρκικος, γιατί ο καφές είναι κυρίως βραζιλιάνικος και θα μπει κι η Βραζιλία στη μέση κι άντε μετά να βγάλεις άκρη. Για κάτι υφαλοκρηπίδες, κάτι δώδεκα μίλια και τα ρέστα, μάλλον δεν θα παρουσιαστεί πρόβλημα, γιατί υπάρχει, λέει, ένα Δίκαιο της Θάλασσας που αφού ισχύει για μερικές εκατοντάδες άλλες θάλασσες, δεν μπορεί, θα προβλέπει κάτι και για τη δικιά μας κι ας είναι τόσο ξεχωριστή.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως στη Χάγη η Ελλάδα θα ζητήσει να επανέλθουμε στο καθεστώς που ίσχυε πριν από την άλωση της Πόλης, γύρω στο 1452 δηλαδή, ενώ η Τουρκία θα επιδιώξει να πετύχει την επαναφορά σε όσα ίσχυαν το 1820. Το Δικαστήριο μπορεί να κάνει μια σούμα και μια διαίρεση και να αποφασίσει να επαναφέρει όσα ίσχυαν το 1636, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα είναι επιτυχία για την Ελλάδα, γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, η Τουρκοκρατία ήταν χρυσή περίοδος για τον τόπο μας που κινδυνεύει να καταστραφεί από την Ελληνοκρατία των δυο τελευταίων αιώνων.
Εν τω μεταξύ, μέχρι να δούμε αν θα πάμε στη Χάγη ή αν θα κάτσουμε εδώ, η κ. Μπακογιάννη θα πάει στην Κωνσταντινούπολη και θα συζητήσει με τον κ. Γκιουλ κάποια μέτρα, ώστε να έχουμε ήρεμο καλοκαίρι στο Αιγαίο, γιατί έχουν έρθει και οι τουρίστες κι αυτά τα μαχητικά αεροσκάφη κάνουν πολύ θόρυβο βρε παιδί μου, άσε που άμα σου πέσει κανένα στο κεφάλι εκεί που κάνεις ηλιοθεραπεία, θα τραβιέται η οικογένειά σου στα υπουργεία Αμύνης Ελλάδος και Τουρκίας για να βρει ποιος έφταιγε και να εισπράξει την αποζημίωση, αν κι εσένα βέβαια δεν θα σε νοιάζει ιδιαίτερα αυτό, γιατί μετά από τέτοιο στουκάρισμα, δεν θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά τόσο πεζά υλικά ζητήματα.
Υ.Γ. Μέχρι τη στιγμή που παραδόθηκε αυτό το κείμενο δεν είχε βρεθεί ο
σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης. Δόξα και τιμή.
Αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο δημοσιεύεται στο LiFO που κυκλοφορεί. Είναι ένα τεύχος που θα συζητηθεί – πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση – και, μεταξύ άλλων, περιέχει μια εξαιρετική συνέντευξη της υπέροχης Ελένης Καραΐνδρου στον απαράμιλλο M. Hulot. Η κ. Καραΐνδρου δηλώνει «Δεν θέλω να είμαι επαγγελματίας σε τίποτα» και εκφράζει εν αγνοία της γύρω στα 33 με 34 εκατομμύρια bloggers σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το LiFO, ως το καλύτερο έντυπο της Αθήνας και όντας στην πνευματική πρωτοπορία του τόπου, αγκάλιασε τους bloggers από την πρώτη στιγμή αλλά και οι bloggers το λατρεύουν – μιλάμε για κάργα αγαπησιάρικη σχέση. Οι φίλοι αναγνώστες, που διαμένουν στο εξωτερικό και δεν μπορούν να το βρουν, έχουν έναν καλό λόγο για να επαναπατριστούν. Οι αγαπητοί φίλοι της υπέροχης ελληνικής περιφέρειας μπορούν να μετακομίσουν στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη.
Σύντομα το LiFO θα μπορείτε να το διαβάζετε στο Διαδίκτυο, οπότε καλύτερα καθίστε εκεί που είστε και κάντε λιγάκι υπομονή. Στον δικτυακό τόπο του LiFO θα μπορείτε να διαβάσετε όλα τα τεύχη που προηγήθηκαν αλλά και κάθε νέο τεύχος που θα κυκλοφορεί. Θα υπάρχουν ακόμα πολλές εκπλήξεις αλλά δεν σας τις λέω, γιατί αλλιώς τι εκπλήξεις θα ήταν; Πάντως, καλού κακού, πιάστε από σήμερα σειρά στον δικτυακό τόπο του LiFO γιατί προβλέπεται να βρεθεί αμέσως ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες του κόσμου.
Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω το «Παρόν» και την «Καθημερινή» για τις αναφορές τους στο βιβλίο μου. Θα ήθελα όμως να διορθώσω τον ευγενικό κ. Ηλία Σιακαντάρη : κ. Σιακαντάρη δεν είναι «ο πολύ δημοφιλής πιτσιρίκος» αλλά «τα δημοφιλή κείμενα του πιτσιρίκου» - δεν είμαι εγώ δημοφιλής (ένας άγνωστος δεν μπορεί να είναι δημοφιλής) αλλά τα κείμενα μου, αν και για ακατανόητους σε μένα λόγους. Να ευχαριστήσω ακόμα όλους τους δημοσιογράφους σε έντυπα και ραδιοφωνικούς σταθμούς που είχαν την καλοσύνη να αναφερθούν στο βιβλίο ή στο blog. Κάποια τα μαθαίνω από φίλους, κάποια πέφτουν στην δική μου αντίληψη. Μη γνωρίζοντας κανέναν απ’ αυτούς τους ανθρώπους, νιώθω ευγνώμων.
Περισσότερο απ’ όλους θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καλό εκείνο δημοσιογράφο που ενθουσιασμένος από την ανάγνωση του βιβλίου μου – όπως μου είπε- μου ζήτησε συνέντευξη πριν από δυο μήνες, του την παραχώρησα και η συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, χωρίς μάλιστα καμία εξήγηση, χωρίς καμία περαιτέρω επικοινωνία. Μπορώ να καταλάβω τους λόγους και σέβομαι το ψωμί όλων, γι’ αυτό δεν θα αναφέρω το όνομα του αλλά χαίρομαι που σε όλες τις συνεντεύξεις έχω αναφέρει την λέξη «ελευθερία», η οποία όπως έγραψε και ο συμπατριώτης μου θέλει «αρετή και τόλμη». (Ο μόνος που νιώθει εκτεθειμένος – αν και δεν θα έπρεπε- είναι ο συνάδελφός σας που, όπως σας είπα, με προέτρεψε να σας δώσω συνέντευξη, γιατί όπως είπατε κι εσείς είμαι «δύσκολος». Εγώ προσωπικά χαίρομαι γιατί αποδεικνύεται πως τουλάχιστον δεν είμαι ανώδυνος….).
Αγαπητοί αναγνώστες, τα ελληνικά blogs πάνε υπέροχα και πραγματικά τον τελευταίο χρόνο άνθισαν. Καθημερινά δημιουργούνται νέα όμορφα blogs, ανάμεσα στους bloggers υπάρχουν πετυχημένοι συγγραφείς και δημοσιογράφοι που έχουν βοηθήσει πολύ την υπόθεση "blogging" στη χώρα μας, τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσουν τέσσερα ακόμα βιβλία αγαπημένων bloggers από τις εκδόσεις Μαραθιά, τα αφιερώματα για τα blogs στον Τύπο πέφτουν βροχή, καλοί bloggers αρθρογραφούν σε εφημερίδες και περιοδικά και φυσικά κάθε Πέμπτη υπάρχει το LiFO, το αγαπημένο μας έντυπο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Θα έγραφα κι άλλα αλλά θέλω να διαβάσω ακόμα μια φορά το LiFO. Αγαπητοί αναγνώστες, τόσο εσείς όσο κι εγώ, διαβάζουμε το ίδιο έντυπο. Δεν είναι υπέροχο;
