Στο περιοδικό «7» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» θα βρείτε ένα άρθρο της κ. Σταυρούλας Παπασπύρου, με τον τίτλο "Αγαπημένο μου ψηφιακό ημερολόγιο", αφιερωμένο στα ελληνικά blogs και στα βιβλία έξι ελλήνων bloggers – τα δυο κυκλοφορούν και τα άλλα τέσσερα θα κυκλοφορήσουν σύντομα από τις Εκδόσεις Μαραθιά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κ. Παπασπύρου, για την αναφορά της στο βιβλίο μου, στο αφιέρωμα αυτό. Κακά τα ψέματα, έχω συνειδητοποιήσει πια, πως για να αναφερθούν οι εφημερίδες και τα περιοδικά σε κάποια βιβλία χρειάζονται χρήματα ή διασυνδέσεις – μπορεί και τα δυο. Επειδή λοιπόν ούτε χρήματα υπάρχουν, ούτε διασυνδέσεις, να ξέρετε αγαπητοί αναγνώστες πως όπου διαβάσετε για τα βιβλία των ελλήνων bloggers, το άρθρο έχει γραφτεί από έναν αγνό, τίμιο και ανιδιοτελή δημοσιογράφο. Θα ήθελα όμως να κάνω μερικές παρατηρήσεις :Στο άρθρο φέρομαι να έχω πει πως ««Γράφω όσα λαχταράνε να γράψουν οι δημοσιογράφοι». Παρακάτω στην ίδια φράση μπαίνει κι ένα «ίσως». Στην πραγματικότητα αυτό που είπα ήταν πως ένας γνωστός έλληνας συγγραφέας που είχα την τύχη να γνωρίσω μου έδωσε αυτήν την εξήγηση για την απήχηση που είχαν τα κείμενα του blog μου σε μια σειρά γνωστών και καταξιωμένων δημοσιογράφων. Άλλωστε, δεν μπορεί ένας άνθρωπος που λέει πως «πιο πολύ πιστεύουν οι άλλοι σε μένα παρά εγώ» να πιστεύει πως γράφει αυτά που λαχταράνε οι δημοσιογράφοι. Εξάλλου, οι δημοσιογράφοι δεν είναι ένα πράγμα – υπάρχουν δημοσιογράφοι και δημοσιογράφοι.
Μια ακόμα διευκρίνιση : οι νεοφιλελεύθεροι δημοσιογράφοι - τους οποίους «σατιρίζω» και δεν «κοροϊδεύω» - φάνηκαν όντως γενναιόδωροι απέναντί μου, αν και εγώ περίμενα πως αυτό θα ήταν πιο λογικό να συμβεί από «αριστερούς» δημοσιογράφους. Το έχω ξαναγράψει αυτό. Και πριν χρησιμοποιήσω το επώνυμο ενός ανθρώπου βάζω πάντα μπροστά το «κύριος» ή «κυρία» - καταλαβαίνω πως στην εφημερίδα τρώνε χώρο αυτά, αλλά δεν θα αναφερόμουν ποτέ στον κ. Μαραθιά ως «Μαραθιά».
Επίσης, οι εκδοτικοί οίκοι με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή – μετά από δική τους επιθυμία - είναι πέντε και όχι τρεις. Και δεν αρνήθηκα να γράψω μυθιστόρημα – απλά δεν πίστευα πως μπορώ. Με έπεισε όμως ένας πολύ καλός άνθρωπος και έχω γράψει περισσότερες από 300 σελίδες ενός πράγματος που νομίζει πως είναι μυθιστόρημα…
Στο άρθρο μαθαίνω πως είμαι "σαραντάχρονος οικονομολόγος". Αφού διευκρινίσω πως καμία από τις δυο λέξεις δεν βγήκε από το στόμα μου, να ξεκαθαρίσω πως στην πραγματικότητα είμαι εξηντάχρονος παγωτατζής.
Ίσως κάνω λάθος, αλλά κατάλαβα από την τηλεφωνική συνομιλία μου με την κ. Παπασπύρου - που διήρκεσε γύρω στη μια ώρα και ειπώθηκαν βέβαια και πολλά άλλα που φυσικά δεν χωρούν σε ένα δισέλιδο αφιέρωμα στα blogs- πως μάλλον δεν της αρέσουν καθόλου αυτά που γράφω. Μπορεί εγώ απλά να είμαι ανασφαλής, αλλά μου έδωσε την εντύπωση πως τα θεωρεί ανάξια λόγου. Γι’ αυτό θέλω να την ευχαριστήσω διπλά για την αναφορά της σε εμένα στο ρεπορτάζ που έκανε.
Καταλαβαίνω πως πρέπει να είναι πολύ επίπονο να επικοινωνείς για συνέντευξη με κάποιον που δεν εκτιμάς – δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ. Αν και δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας, ελπίζω να κάνω την κ. Παπασπύρου να αλλάξει γνώμη, γράφοντας στο μέλλον κάτι που να της αρέσει. Ήταν η πρώτη φορά, εδώ και δεκατέσσερις μήνες που έχω το blog αυτό, που ένιωσα πως στον δημοσιογράφο που είχα «απέναντί μου» δεν άρεσα καθόλου – όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν ενθουσιασμένοι με τα κείμενά μου. Τι να πω, μπορεί και να προσποιούνταν οι άνθρωποι από ευγένεια. Οπωσδήποτε ήταν μια καινούρια εμπειρία και ως τέτοια πολύ χρήσιμη. Κυρία Παπασπύρου σας ευχαριστώ ειλικρινά και από καρδιάς.
Μερικά σημεία της συνέντευξης που δεν ήταν δυνατόν να δημοσιευτούν - λόγω χώρου προφανώς :
1. Είμαι κοντός, χοντρός, άσχημος και καραφλός - επίσης έχω καμπούρα. Βρίσκω ενδιαφέρον λοιπόν, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, σε μια τέτοια εποχή, να έχει μια ελπίδα.
2. Δεν μου αρέσουν οι παρέες- συμμορίες. Τα ΜΜΕ έχουν γίνει συμμορίες. Μπορεί κάποιος να διαβάσει κάτι που του αρέσει, αλλά επειδή είναι γραμμένο από κάποιον που είναι εχθρός της συμμορίας δεν μπορεί να γράψει μια καλή κουβέντα. Μου θυμίζει τις κριτικές του Γεωργουσόπουλου για τον Κακογιάννη. Ποτέ δεν θα γράψει κάτι καλό για τις δουλειές που κάνει. Από τα σκηνικά μέχρι τους δεύτερους ρόλους, πάντα όλα είναι άθλια. Αυτό είναι αδύνατον. Αν σε εσάς αρέσει κάτι που διαβάσατε ή είδατε αλλά δεν αρέσει στην παρέα σας, εσείς πρέπει να βγείτε και να πείτε πως σας αρέσει.
3. Μου αρέσει πολύ αυτό που έκανε ο κ. Νίκος Δήμου στο blog του.
4. Μου αρέσει το blog του κ. Γκαζμέντ Καπλάνι.
5. Μου άρεσε το τελευταίο βιβλίο του κ. Χρήστου Χωμενίδη. Πολύ. Πολύ. Πολύ.
6. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι αυτό που προβάλλεται από την ιδιωτική τηλεόραση. Σίγουρα υπάρχουν νέα παιδιά εκεί έξω που γράφουν, ζωγραφίζουν, συνθέτουν μουσική και δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το χάλι. Πως όμως θα κοινωνήσουν την τέχνη τους; Ένα blog τους δίνει την δυνατότητα να το πετύχουν αποφεύγοντας τους εμπόρους και διατηρώντας παράλληλα την αξιοπρέπειά τους.
7. Ο λόγος που μιλάμε τώρα οι δυο μας είναι επειδή το blog μου έχει αναγνωσιμότητα. Σε άλλη περίπτωση δεν θα μιλούσαμε - δεν θα είχατε λόγο να με αναζητήσετε.
8. -Η ζωή σας έχει αλλάξει.
-Όχι δεν έχει αλλάξει.
-Πως είναι δυνατόν αυτό; Σας διαβάζουν άνθρωποι, βγάλατε βιβλίο.
-Αυτό δεν έχει να κάνει με τη ζωή μου. Δεν το επιδίωξα και δεν έχει αλλάξει σε τίποτα τις συνήθειές μου. Δεν άλλαξε ούτε τη δουλειά μου, ούτε τις συναναστροφές μου.
9. Τα blogs έχουν αλλάξει τον τρόπο που γράφουν οι δημοσιογράφοι. Υπάρχει επίδραση τόσο στη θεματολογία όσο και στον τρόπο. Φυσικά και οι bloggers έχουν επηρεαστεί πολύ από τους δημοσιογράφους. Δεν φυτρώνει κανείς.
10. Κι άλλα πολλά. Αλλά τι σημασία έχει;
Αγαπητοί αναγνώστες – ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς- επειδή ποτέ δεν έκρυψα πως θέλω να με αγαπάνε όλοι και ξαφνικά νιώθω ένα συναισθηματικό κενό, θέλω να σας παραπέμψω σε ένα κείμενο του κ. Αλέξη Σταμάτη που αφορά την αφεντιά μου. Αφού διευκρινίσω πως δεν έχω συναντηθεί ποτέ στη ζωή μου με τον κ. Σταμάτη, να τον ευχαριστήσω για τα πολύ καλά του λόγια. Δεν ξέρω πως κατάλαβε τον τρόπο που γράφω, αλλά είναι ακριβώς όπως τον περιγράφει στο κείμενό του – εδώ.
