Αγαπητέ κ. Δήμου,
Διάβασα την επιστολή σας και κοκκίνισα – ειλικρινά. Νομίζω πως έχω κάνει λάθη στο blog μου και μερικές φορές θα μπορούσα να έχω φερθεί καλύτερα – ή να έχω σωπάσει.
Μια φιλοδοξία έχω στη ζωή μου : να είμαι καλός και δίκαιος άνθρωπος. Ακούγεται πολύ αφελές, αλλά εσείς τουλάχιστον καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Σε ό,τι αφορά την ανωνυμία, συμβαίνει κάτι περίεργο : μέχρι τώρα θεωρούνταν ματαιόδοξοι όσοι θέλουν να γίνουν γνωστοί – στη δική μου περίπτωση, κάποιοι θεωρούν ματαιόδοξο το γεγονός πως δεν θέλω να γίνω γνωστός. Πρόκειται για έναν ακόμα θρίαμβο του …ορθολογισμού!
Καταλαβαίνω καλά τι εννοείτε για τα Δελτία Τύπου, την παρουσίαση και την κριτική. Η εμπειρία σας είναι μεγάλη. Βέβαια, το να συνειδητοποιείς μόνος σου αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι μοναδικό. Ένα πράγμα που έχω καταλάβει τους τελευταίους μήνες είναι πως όσοι «ελέγχουν» αυτά τα πράγματα είναι …διαπλεκόμενοι – μεταξύ τους, εννοώ. Ζευγάρια, κουμπάροι, κουνιάδοι, συννυφάδες κτλ. Δεν ήξερα πως τα πράγματα ήταν έτσι - έχω πάθει την πλάκα μου!
Τώρα βρίσκομαι μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα : να γράψω αυτά που έχω διαπιστώσει ή όχι; Αν ήμουν ο μόνος blogger που κυκλοφόρησε βιβλίο, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς αναστολές – δεν είμαι όμως.
Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε, σε μια συνέντευξη, ποιο βιβλίο διάβασα τελευταία και μου άρεσε. «Το βιβλίο του τάδε» του λέω. Αυτό που ακολούθησε με άφησε σχεδόν άφωνο. Δεν ήξερα ποιος έδινε συνέντευξη σε ποιον. Έδωσα την …λάθος απάντηση. Έπρεπε να πω άλλον! Γιατί; Μα επειδή ο …συγγενής είναι κι αυτός συγγραφέας και προφανώς αυτός που ανέφερα εγώ είναι πιο πετυχημένος, οπότε είναι στα μαχαίρια. Κι εμένα τι με νοιάζει; «Συγγνώμη» του λέω, «εσείς δεν με ρωτήσατε ποιο βιβλίο μου αρέσει; Ε, αυτό μου αρέσει!».
Κύριε Δήμου, σας ευχαριστώ πολύ. Είστε πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Εντελώς μεταξύ μας, και μιας και δεν διαβάζει κανείς άλλος αυτό το γράμμα, να σας πω πως δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο καλός. Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά δεν με πιστεύει κανείς.
Οι έλληνες bloggers σας χρωστάνε πολλά. Κάποιοι ίσως να μην το παραδέχονται, αλλά ξέρω καλά ότι από την ημέρα που φτιάξατε το blog σας άλλαξαν τα πράγματα. Φέρατε μαζί σας έναν ολόκληρο κόσμο που διαβάζει τα blogs, ο αριθμός των blogs πολλαπλασιάστηκε, κυκλοφόρησαν βιβλία, τα αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά πολλαπλασιάστηκαν και τα στατιστικά του blog μου λένε πως, από τον Ιανουάριο και μετά, τα ρεκόρ επισκεψιμότητας σπάνε το ένα πίσω από το άλλο. Ούτε τυχαία είναι αυτά, ούτε αχάριστος είμαι.
Αυτό που έχει σημασία είναι να είστε καλά. Γερός και δυνατός. Σας το εύχομαι από καρδιάς. Σας περιμένουμε πάλι στο blog σας.
Σας φιλώ (με όλο το θάρρος)
πιτσιρίκος
Υ.Γ. Σας παρακαλώ να σκέφτεστε αισιόδοξα – όσο γίνεται.
Σαν σήμερα το 1993 φτιάχτηκαν τα πρώτα weblogs – σήμερα είναι η μέρα των bloggers. Τριανταπέντε εκατομμύρια blogs σε όλο τον κόσμο. Χρόνια μας πολλά. Πρέπει να είναι η μόνη μόδα που κρατάει 13 χρόνια…
