Εξαιρετικά ανησυχητικά είναι τα στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα σχετικά με τη βία στα σχολεία της Αθήνας. Η έρευνα αυτή έρχεται σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία είναι συγκλονισμένη με την εξαφάνιση του Άλεξ (απαγορεύεται να τον λέμε «μικρό Άλεξ», γιατί θα μας μαλώσουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς) και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια διέξοδο, στοιχηματίζοντας ολημερίς στους αγώνες του Μουντιάλ. Το διπλό του Τόγκο μπορεί να μη λύνει το πρόβλημα της βίας στα σχολεία, αλλά, άμα σου κάτσει, μπορεί να λύσει το δικό σου πρόβλημα και σκασίλα σου μετά για τα σκατόπαιδα. Δικά σου είναι;
Σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών «Ο Ηρώδης», το 37% των παιδιών του Δημοτικού δηλώνουν πως έχουν υποστεί βία από τους συμμαθητές τους, που ήθελαν να τους πάρουν το κουλούρι. Προκύπτει λοιπόν, πως το 63% των παιδιών δεν έχει υποστεί βία και αυτό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό, γιατί αύριο μεθαύριο, που θα πέφτουν βροχή οι σφαλιάρες από συζύγους, αφεντικά και μπάτσους, δεν θα είναι συνηθισμένα και θα κλαίνε, ενώ αυτά που έχουν φάει από μικρά τις φάπες τους θα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα και άρα μεγαλύτερες πιθανότητες κοινωνικής καταξίωσης.
Το υπουργείο Παιδείας μελετά νομοσχέδιο που θα προβλέπει τον υποχρεωτικό ξυλοδαρμό των μαθητών από μπρατσωμένους δασκάλους, ενώ μελετάται ακόμα το αλληλοχαστούκωμα και η επαναφορά του χάρακα και της γκιλοτίνας. Στα νηπιαγωγεία δεν διαπιστώθηκε βία, όχι επειδή τα νιάνιαρα δεν πλακώνονται συνεχώς, αλλά επειδή δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη «βία», με συνέπεια να απαντάνε άλλ' άντ' άλλων στα ερωτήματα των ερευνητών.
Σύμφωνα με την έρευνα, τα ποσοστά σωματικής βίας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο πέφτουν αισθητά και φτάνουν στο 11%, αλλά αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού, σε αυτές τις ηλικίες, τα παιδιά είναι όλη την ώρα με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, οπότε, μιας και τα χέρια τους είναι απασχολημένα, το πολύ-πολύ να χώσουν καμιά κλωτσιά σε κανα συμμαθητή τους και άρα να μη λέμε μόνο τα αρνητικά του τσιγάρου και των κινητών, αλλά και τα θετικά – να γράφουν πάνω στα πακέτα των τσιγάρων «το κάπνισμα μειώνει τη βία στα σχολεία».
Το 77% των μαθητών του Δημοτικού και το 68% των μαθητών του Γυμνασίου και του Λυκείου έχουν δει παιδιά να χτυπούν άλλα παιδιά στο σχολείο, αλλά δεν επενέβησαν, γιατί αφενός το ξύλο είναι πολύ ωραίο θέαμα και αφετέρου καλό είναι να καθαρίζει κάποιος μόνος του – άσε που μπορεί να τους έκαναν τουλούμι στο ξύλο οι εμπλεκόμενοι και να ανέβαιναν τα ποσοστά της έρευνας.
Ένα 5% των μαθητών έχουν απειλήσει άλλα παιδιά, αλλά το πιο πιθανό είναι να τους είπαν «θα το πω στη μαμά μου» ή «θα φωνάξω τον μεγάλο μου αδελφό να σε δείρει» - ο μεγάλος αδελφός, συνήθως, δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο αλλά ο άλλος δεν το ξέρει, ενώ, στην περίπτωση που όντως υπάρχει, είναι κανα χρόνο πιο μεγάλος και περιμένει να γυρίσεις σπίτι από το σχολείο για να σε κάνει τόπι στο ξύλο, όμως αυτό δεν μετράει, γιατί το θέμα μας είναι η βία στα σχολεία που είναι κακό πράγμα, σε αντίθεση με τα μπουνίδια που τρως στο σπίτι τα οποία είναι ιερά, όπως και όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια.
Το 19% των παιδιών του Δημοτικού αναφέρουν πως «είναι σίγουρα ή νομίζουν» ότι έχουν προσεγγιστεί με σκοπό τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά αυτό είναι λογικό αφού, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, πάντα θα θέλει ο Μίμης να δει το τιτί της Άννας, για να εντοπίσει τις διαφορές που έχει με το λιλί του. Βέβαια, άμα τα πιτσιρίκια ακούνε τους μπαμπάδες τους – εσχάτως δε και τις μαμάδες τους- να περηφανεύονται συνέχεια για τις σεξουαλικές τους επιδόσεις, ας μην μας κάνει μετά εντύπωση που μπορεί να νομίζουν πως όλοι θέλουν να τα πηδήσουν.
Πάντως, το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στα σχολεία δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, μιας και, ούτως ή άλλως, η χώρα μας έχει μεγάλη παράδοση στις αιμομιξίες και στη γέννηση ζαβών παιδιών, ενώ δύσκολα γλιτώνεις το φιστίκωμα κι από κανα θείο. Αλλά, είπαμε, αφενός ο θεσμός της οικογένειας είναι ιερός και αφετέρου δεν είναι αυτό το θέμα μας. Από την άλλη, όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο θα έχουμε παιδικές φυλακές για λιλιπούτειους δολοφόνους – δηλαδή μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να συνηθίσουμε στην ιδέα πως τα παιδιά θα αλληλοσκοτώνονται, αλλά να γινόμαστε έξαλλοι στην σκέψη πως μπορεί να κάνουν σεξ.
Αγαπητοί αναγνώστες, με κούρασε η έρευνα για τη βία στα σχολεία – λες κι εμείς παίζαμε σκάκι αντί για πετροπόλεμο - οπότε αλλάζω εκπαιδευτική βαθμίδα και περνάω στα Πανεπιστήμια, όπου το ξύλο είναι ελεύθερο, όπως και το σεξ.
Διαστάσεις ντόμινο έχουν πάρει οι καταλήψεις των φοιτητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό θαύμα που έχει πετύχει η χώρα μας να κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Τα συλλαλητήρια πέφτουν βροχή, όπως και οι συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και δυνάμεων των ΜΑΤ – όλα αυτά μέχρι το μεσημέρι βέβαια, γιατί μετά, φοιτητές, αναρχικοί και δυνάμεις καταστολής παρακολουθούν αγκαλιασμένοι τους αγώνες του Μουντιάλ.
Οι φοιτητές διαμαρτύρονται για τα πάντα, αλλά κυρίως για την διεξαγωγή της εξεταστικής περιόδου ταυτόχρονα με το Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ παράλληλα ζητούν να καταργηθούν οι εξετάσεις και στη θέση τους να χτυπηθούν πέναλτι. Έντονες αντιδράσεις στο φοιτητικό κίνημα προκάλεσε ο αποκλεισμός της Ακτής του Ελεφαντοστού από τον επόμενο γύρο – οι φοιτητές θεωρούν υπεύθυνο τον προπονητή της ομάδας, επειδή πήρε παίκτες μόνο από την ακτή κι όχι απ’ όλο το Ελεφαντοστό.
Όλα ξεκίνησαν, όταν μια επιτροπή Οκτώ Σοφών -που είναι και μετριόφρονες- πρότεινε την ελαστικοποίηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου , ώστε να μπουκάρουν μέσα τα ΜΑΤ και να ξεχαρμανιάζουν πάνω στους φοιτητές που είναι αδιάβαστοι. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του Πανεπιστημίου και η ΕΦΕΕ ζητούν την μεταφορά μαθημάτων στο εξωτερικό, με παράλληλη ενεργοποίηση της καγκελοκρηπίδας, ενώ διατηρούν το δικαίωμα επέκτασης στα 12 μίλια από το Πανεπιστημιακό Άσυλο Ανιάτων.
Οι Οκτώ Σοφοί πρότειναν ακόμα αλλαγές για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών κι έτσι, όποιος φοιτητής ξεπερνάει τα 100 χρόνια σπουδών, θα χάνει την φοιτητική του ιδιότητα και θα επιστρέφει στο νεκροταφείο. Οι φοιτητές ζητούν το όριο ηλικίας να πάει στα 160 χιλιόμετρα και να επανέλθει ο σαλίγκαρος.
Έντονες αντιδράσεις υπάρχουν και από τη μεριά των καθηγητών, καθώς προβλέπονται αναχρονιστικές διατάξεις που επιβάλλουν την παρουσία τους, όχι μόνο στα μαθήματα, αλλά και στην πόλη στην οποία διδάσκουν. Παράλληλα, απαγορεύονται οι διορισμοί συγγενικών προσώπων, τα ερωτικά ραντεβού με τις φοιτήτριες και ο προσηλυτισμός. Οι καθηγητές αντιπροτείνουν διπλασιασμό των μισθών και επίδομα για τάβλι και λιποαναρρόφηση.
Η συνδικαλιστική ηγεσία των πανεπιστημιακών αποφάσισε απεργία διαρκείας Μουντιάλ, θέλοντας να εκφράσει με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή της στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων που απειλούν την δωρεάν παιδεία, την οποία τη λέμε έτσι ειρωνικά, γιατί στην πραγματικότητα σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι, άσε που ξεχνάς κι αυτά που έμαθες στο φροντιστήριο.
Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο "Σεξ & Βία στα Σχολεία" γράφτηκε για το LiFO που κυκλοφορεί. Νομίζω πως αυτό το κείμενο θα μου ανοίξει την πόρτα της Ακαδημίας Αθηνών. Υπάρχει ένας ακαδημαϊκός –κατ’ εμέ ο καλύτερος – που, για λόγους ανωτέρας βίας, δεν τελείωσε το Γυμνάσιο - τώρα ήρθε η ώρα να υπάρξει κι ένας που δεν έχει τελειώσει το Δημοτικό.
Ό,τι και να σας πω για το LiFO αυτής της εβδομάδας θα είναι λίγο – δεν περιγράφεται με λέξεις. Έτσι γράφω κάθε βδομάδα και μετά γράφω κι άλλες δυο σελίδες. Αυτό όμως είναι το καλό, αν έχεις blog – γράφεις όσο και ό,τι γουστάρεις.
Αφού διευκρινίσω πως στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κυρίες και κυρίους, να σας ενημερώσω πως, σε αυτό το τεύχος του LiFO, η Χάρις Αλεξίου παραχωρεί μια συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της CD. Και βέβαια η Χαρούλα ξέρει τι θα ψηφίσει : «Θα πάω στη σιγουριά μου. Θα πάω στην Αριστερά και πάλι. Και δεν με νοιάζει πόσο ντεμοντέ είναι. Αισθάνομαι ότι είναι η πιο ισχυρή φωνή»… «Ζητάει το αδύνατο (η Αριστερά). Κάποιος πρέπει να ζητάει το αδύνατο». Κι εγώ απ’ αυτό λέω να ψηφίσω – όταν μεγαλώσω. Αποφάσισα πως η συνέντευξη είναι εξαιρετική, γιατί η κ. Αλεξίου είναι ειλικρινής. Τελειώνοντας λέει : «Κι εγώ όταν ήμουν νέα, ήμουν πιο σίγουρη. Όσο πιο πολύ ξέρεις, τόσο πιο πολύ φοβάσαι».
Ο Χρήστος Χωμενίδης μας ζητάει να ανατρέψουμε τους κανόνες και να βρούμε νέους τρόπους διαμαρτυρίας – πιο έξυπνους και αποτελεσματικούς. Συμφωνώ με τους τρόπους που προτείνει, αλλά θα περίμενα απ' αυτόν να προτρέψει τους αναγνώστες να φτιάξουν κι ένα blog! Γιατί αυτό που θα συμβεί τα επόμενα χρόνια με τα blogs – που, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι η πιο φρέσκια ιδέα, αν και εισαγόμενη, που έχει υπάρξει στη χώρα από την εποχή του ρεμπέτικου – δεν θα έχει προηγούμενο. Καλά να ‘μαστε και θα το δείτε.
Ο Αντώνης Πανούτσος μιλάει στον Δημήτρη Ρηγόπουλο και, όπως πάντα, λέει τα καλύτερα. Βέβαια, η φράση του «Οι Πανιώνιοι είναι ο Εβραίοι του ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί νομίζουν πως είναι ο περιούσιος λαός», μάλλον θα κάνει …Παλαιστίνιο τον φίλο μου, τον Ανδρέα Σωτηρακόπουλο, που είναι Πανιωνάρα και αγαπάει τον Γιώργο, τον Μίλτο και τη Μαργαρίτα. Ο Ανδρέας είναι παιδικός μου φίλος, μιας και κάνω παρέα με τα παιδιά του με τα οποία πάω μαζί σχολείο, και αδελφικός μου φίλος, γιατί κάνει παρέα με τον αδελφό μου. Είναι ιδιοκτήτης του κινηματογράφου «Μικρόκοσμος» - ο καλύτερος στην Αθήνα – και είναι λεβεντιά. Ανδρέα, κάποια στιγμή θα σου κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα, γιατί σε αγαπάω τρελά.
Αγαπητοί αναγνώστες, σε αυτό το τεύχος του LiFO θα βρείτε ακόμα εκπληκτικά κείμενα υπέροχων αρθρογράφων και βέβαια, τον ανυπέρβλητο M. Hulot. Το καλύτερο έντυπο της Αθήνας έκλεισε μισό χρόνο κυκλοφορίας - του εύχομαι να υπάρχει όσο έχει λόγο να υπάρχει. Βιαστείτε να το βρείτε γιατί εξαντλείται αμέσως και σκανάρετε τα αγαπημένα σας κείμενα, για τους φίλους σας στην περιφέρεια και το εξωτερικό – μην είστε μονοφαγάδες. Το site του LiFO ετοιμάζεται. Τώρα πάω να παίξω γκολφ.
