Διάβασα στο site του κ. Νίκου Δήμου την θέση του για τα όσα υποστήριξε ο κ. Κ.Γ. (δεν γράφω το πλήρες όνομά του ξανά – δεν θα τον κάνω εγώ φίρμα) στο άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», όσο και στο mail που μου έστειλε. Ο κ. Δήμου – τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά – βάζει τα πράγματα στη θέση τους και αποδεικνύεται πως ο κ. Κ.Γ., για αδιευκρίνιστους λόγους, απλά έγραφε ανακρίβειες. Γράφει επίσης ο κ. Δήμου πως είχα άδικο που ασχολήθηκα με το άρθρο του κ. Κ. Γ. Έχει απόλυτο δίκιο και ειλικρινά το μετάνιωσα, αν και δεν ασχολήθηκα με ολόκληρο το άρθρο, αλλά μόνο με το σημείο που ο κ. Κ.Γ. θεωρεί την έκδοση των βιβλίων ως κάτι «ματαιόδοξο». Θέλω όμως να πω κάτι :
Έφτιαξα αυτό το blog στη χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Ήταν μια διέξοδος από την πραγματικότητα. Ήταν μια κάποια λύση. Το τι θα συνέβαινε μετά δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Ούτε την αναγνωσιμότητα, ούτε τις δημοσιεύσεις στα έντυπα, ούτε τις συνεντεύξεις, ούτε τίποτα. Όταν ο κ. Μαραθιάς μου πρότεινε την έκδοση των κειμένων του blog σε βιβλίο, θεώρησα πως μου δινόταν η ευκαιρία να αφιερώσω κάτι σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δεν είναι στη ζωή. Αυτό το γνωρίζει καλά τόσο ο εκδότης, όσο και οι άλλοι bloggers που συμμετέχουν σ’ αυτήν την προσπάθεια. Πιο καλά ακόμα το ξέρουν οι φίλοι μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Και πιο καλά απ’ όλους εγώ.
Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου το μόνο που κοίταξα ήταν αν η αφιέρωση ήταν στη θέση της. Το υπόλοιπο βιβλίο δεν το κοίταξα έκτοτε ποτέ. Το πρώτο αντίτυπο που μου έδωσε ο κ. Μαραθιάς βρίσκεται στη Ζάκυνθο. Το δεύτερο δίπλα σε μια φωτογραφία κι ένα καντήλι στο σπίτι μου.
Μπορεί κάποιος να πιστεύει πως γράφω καλά, πως γράφω άθλια, πως είμαι ο καλύτερος ή ένα σκουπίδι. Δεν μπορεί κανείς όμως να μου πει τι συνέβη στην δική μου ζωή, στην δική μου ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να μου πει τι αισθάνομαι. Όταν ο κ. Κ.Γ. γράφει πως αυτό που για μένα ήταν ιερό τάμα είναι κάτι ματαιόδοξο, δηλώνει πως γνωρίζει τα αισθήματά μου καλύτερα από μένα. Αφού δεν με γνωρίζει, πως φτάνει σ’ αυτό το συμπέρασμα; Πως μπορώ να ξέρω εγώ τι νιώθει ο άλλος στην ψυχή του; Πως μπορώ να ξέρω τι έχει περάσει;
Χαίρομαι που αρνήθηκα να απαντήσω στις ερωτήσεις του κ. Κ.Γ. για το άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» – το στομάχι μου με προειδοποίησε. Πολλοί δημοσιογράφοι μου έστειλαν ερωτήσεις για άρθρα και αφιερώματα που ετοίμαζαν και σε αρκετούς αρνήθηκα να απαντήσω (ναι, υπάρχουν και bloggers που αρνούνται - προφανώς οι πιο ματαιόδοξοι…). Ο κ. Κ.Γ. ήταν ο μοναδικός απ’ αυτούς στους οποίους αρνήθηκα που επανήλθε με κακία – τόσο στο άρθρο του όσο και στο mail του. Ελπίζω τώρα τουλάχιστον να έχει καταλάβει πως υπάρχει μια πιθανότητα να έκανε λάθος και η έκδοση του βιβλίου να μην ήταν μια κίνηση ματαιοδοξίας, αλλά όντως να βρήκα την ευκαιρία να αφιερώσω κάτι δικό μου σε έναν δικό μου άνθρωπο. Γιατί είναι απίθανο αυτό; Το έχω ακούσει από τόσους και τόσους ανθρώπους, το έχω δει σε τόσα και τόσα βιβλία. Πάντως εγώ δεν αμφισβητώ τα προσωπικά αισθήματα κανενός.
Από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην έχει δημοσιευτεί ούτε ένα (1) δελτίο τύπου απ’ όσα έστειλε ο εκδότης στα έντυπα και παράλληλα να έχουμε επιθέσεις και ειρωνείες από δημοσιογράφους εναντίον της εκδόσεως βιβλίων από bloggers. Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό; Συμβαίνει σε τόσες και τόσες χώρες. Το πρόβλημα της ελληνικής παραγωγής βιβλίου είναι το γεγονός πως κυκλοφόρησαν δυο βιβλία από blogs σε έναν μικρό εκδοτικό οίκο; Είναι πρόβλημα τα βιβλία του Κανενός και της Καμιάς; Είμαστε σοβαροί; Γιατί τόση κακία; Ποιον ενοχλούν; Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που κάποιος πρέπει να απολογηθεί επειδή έβγαλε ένα βιβλίο.
Αγαπητοί αναγνώστες, φυσικά για όλα υπάρχει μια εξήγηση. Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα δεν απορούν καθόλου. Και βέβαια εγώ είμαι εδώ για να σας λύσω όλες τις απορίες, αφού είμαι ένα παιδάκι που γλιστρά στα σκοτεινά και μαθαίνει τα πάντα. Γιατί ένας blogger δεν έχει αφεντικό παρά μόνο τον εαυτό του και την συνείδησή του. Και για όσους δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο μετά από την δημιουργία των blogs, γιατί τα blogs ΔΕΝ είναι μόδα – μόδα είναι ο κάλος που έχουν κάποιοι στο μυαλό.
Και αυτό που ξεχνούν, αυτοί που βλακωδώς επαίρονται πως πληρώνονται από τα αφεντικά τους, είναι πως ένας blogger, σε αντίθεση μ’ αυτούς, δεν έχει τίποτα να χάσει. Τίποτα απολύτως. Το πολύ-πολύ να βρεθεί με ένα βιβλίο, πέντε προτάσεις για να γράψει ένα μυθιστόρημα, μια πρόταση για τηλεοπτικό σενάριο, προτάσεις για συνεργασίες με έντυπα που δεν γουστάρει, προτάσεις για συνεργασία με έντυπα που γουστάρει, προτάσεις για συνεντεύξεις, προτάσεις για φωτογραφίσεις και άλλα τέτοια απλά καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν σε τόσους και τόσους …δημοσιογράφους που …πληρώνονται. Χωρίς να γνωρίζει κανέναν και χωρίς να έχει κουνήσει ούτε το δακτυλάκι του. Χωρίς ούτε καν να έχει σχέση η δουλειά του με το γράψιμο. Και ξέρετε κάτι; Έχουν πλάκα όλ’ αυτά. Ακριβώς γιατί δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Ο Κανένας δεν χάνει ποτέ…
Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω
Φτιάξτε όλοι ένα blog! Τώρα!
Καλή σας μέρα και πάλι κύριε Δήμου. Σιδερένιος.
Η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου eyedroplet που εδώ και τρεις μέρες έχει ένα μονόφθαλμο γατάκι αλλά δεν το έχει φωτογραφήσει ακόμα.
