Βλέποντας τους εξοντωτικούς διαγκωνισμούς και τα συντροφικά μαχαιρώματα για την προεδρία στο ιστορικό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαπιστώνω με θλίψη πως τα στελέχη του ΠαΣοΚ δεν τιμούν καθόλου τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου και τους πατροπαράδοτους θεσμούς της ελληνικής οικογένειας. Κι όμως, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: αφού ο Γιώργος τα σκάτωσε, το δαχτυλίδι της διαδοχής έπρεπε κανονικά να περάσει στον δευτερότοκο γιο, τον Νίκο. Αν τα σκάτωνε κι ο Νίκος, σε τέσσερα χρόνια να τον διαδεχόταν στην προεδρία του κόμματος ο τριτότοκος γιος, ο Αντρίκος. Αν ο Αντρίκος τα αποσκάτωνε, τότε σε οκτώ χρόνια να έκαναν εκλογές για να βγάλουν νέο πρόεδρο – αυτό θα το καταλάβαινα. Η Σοφία ας μην έχει απαιτήσεις για την προεδρία – τη σπουδάσαμε, την προικίσαμε, τι άλλο θέλει; Όσο για το μπάσταρδο του Ανδρέα από τη Σουηδία – την Σταχτοπούτα της οικογένειας- αυτή διεκδίκησε και πήρε τη μισή σύνταξη της χήρας του Ανδρέα επειδή είναι ανύπαντρη κόρη, και κατάντησε η Δήμητρα Λιάνη να ζει με ψίχουλα. Άσε, μη μου τα θυμίζεις γιατί συγχύζομαι.Κανονικά, αυτόν τον Σεπτέμβριο δεν θα έπρεπε να έχω γράψει λέξη σ’ αυτή τη σελίδα γιατί δεν είχα χρόνο. Έγραφα όμως μέσα σε πέντε λεπτά ό,τι μαλακία μου κατέβαινε στο κεφάλι και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτόν τον μήνα να σημειωθεί η μεγαλύτερη επισκεψιμότητα μέχρι σήμερα. Αγαπητοί αναγνώστες, είστε εντελώς γκάου – για να μην πω «τσιούμπες». Για μια ακόμα φορά, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή τη σελίδα. Με έχετε κουράσει. Ευχαριστώ.
Διαβάζοντας εφημερίδες τις τελευταίες μέρες, διαπίστωσα πως δεκάδες δημοσιογράφοι γράφουν πια σαν «bloggers». Με μια άνεση, μια οικειότητα, μια εξομολογητική διάθεση, μια ελαφρότητα. Και παίζει πολύ η λέξη «ασέβεια». «Ασέβεια» ο ένας, «ασεβής» ο άλλος, υποταγμένοι όλοι όμως. Δεν πειράζει, μου θύμισαν τις παλιές εκείνες μέρες που αυτοχαρακτηριζόμουν «σατιρικός και προπάντων ασεβής». Τώρα, με όλη αυτή τη μπλογκερίστικη διάθεση που υπάρχει στα ΜΜΕ, σκέφτομαι να αυτοχαρακτηριστώ «δημοσιογράφος».
Ούτε στην εκδήλωση στον Ιανό δεν πρόλαβα να πάω. Καλύτερα, γιατί ήταν ο Τσάκι Τσαν στο πάνελ και θα μου έκλεβε την παράσταση. Στέλνω συντροφικούς χαιρετισμούς σε όσους παρευρέθησαν στην εκδήλωση, τιμώντας το αναρχικό κίνημα των μπλόγκερ, των διαφημιστικών εταιριών και των ΜΜΕ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους τρεις ομιλητές – μίλησαν σε μια εκδήλωση που έγινε με αφορμή τα βιβλία των μπλόγκερ, δυο εκ των οποίων είναι δικά μου. Την αγάπη μου στον γενναιόδωρο και λεοντόκαρδο Χρήστο Χωμενίδη – είναι πάντα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου.
