Αυτό το κείμενο αποτελεί πια ένα ξεχωριστό ποστ, μιας και για κάποιο περίεργο λόγο ενθουσίασε πολλούς αναγνώστες - τους πιο σαχλούς υποθέτω.
Τα βιβλία της Αλεξάνδρας, της Lili, της ViSta και του Πάνου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μαραθιά και φιλοξενούνται στο περίπτερο των Εκδόσεων Παρά Πέντε (τις ευχαριστούμε) – είναι το περίπτερο 169. Σε κάθε Έκθεση Βιβλίου, τα βιβλία των bloggers θα είναι σε διαφορετικό περίπτερο – αυτό αποφασίστηκε μετά από συμφωνία κορυφής ανάμεσα στον κ. Καστανιώτη και τον κ. Λιβάνη.
Οι δυο καλοί εκδότες τα διεκδίκησαν λυσσασμένα– ο καθένας για το δικό του περίπτερο –, αλλά επενέβησαν οι υπόλοιποι και, μετά από μια μαραθώνια εκδοτοσυνέλευση, αποφασίστηκε να τοποθετούνται σε διαφορετικό περίπτερο κάθε φορά, ώστε να τονωθούν τόσο οι εκδοτικοί οίκοι όσο και η αγορά του βιβλίου, που περνάει μαύρες μέρες κι είναι έτοιμη να το ρίξει στις τσόντες.
Το περίπτερο 169 είναι προς την πλευρά του Ερεχθείου – την προηγούμενη φορά ήμασταν στο ύψος του Παρθενώνα. Η μετακίνηση σε αυτό το σημείο δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού, μετά το τέλος του Φεστιβάλ Βιβλίου, οι έξι bloggers που έχουν εκδοθεί επί χρήμασι θα ποζάρουν γυμνοί για σπουδαίους γλύπτες παγκοσμίου φήμης και τα αγάλματά τους θα αντικαταστήσουν τις έξι γύψινες Καρυάτιδες που χρησιμεύουν σαν κίονες του Ερεχθείου.
Βέβαια, η Αλεξάνδρα είναι έξι μέτρα και δεκαπέντε εκατοστά, οπότε θα πρέπει να την κοντύνουν λίγο για να έρθει περασιά με εμάς τους υπόλοιπους, γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να μπατάρει ο θριγκός, να πέσει πάνω σε τίποτα τουρίστες από τη Νεβάδα και να τους κάνει μαρμαρένιο hot dog.
Τα αγάλματα των επόμενων 46 bloggers -που θα εκδοθούν επί χρήμασι- θα αντικαταστήσουν τους κίονες του Παρθενώνα. Από κει και πέρα, οι επόμενοι θα τοποθετούνται ως σιντριβάνια στις πλατείες, αφού βέβαια ταριχευτούν πρώτα.
Αγαπητοί πρώην αναρχοκομμουνιστές - και νυν νεοφιλελεύθεροι -, σας παρακαλώ να μην το πείτε πουθενά, αλλά, τα βράδια, όταν κλείνει η Έκθεση, εμείς βγαίνουμε από τα βιβλία κι από το περίπτερο του Παρά Πέντε, και κάνουμε ένα σωρό σκανδαλιές.
Πάμε στα άλλα περίπτερα και παίρνουμε τα βιβλία που μας αρέσουν (του Μπακούνιν, του Κροπότκιν -καταλαβαίνετε) και τα βάζουμε μπροστά μπροστά – τα άλλα τα χώνουμε κάτω από τους πάγκους, να μη φαίνονται.
Μετά παίζουμε κρυφτό και τα μήλα, κι ύστερα εγώ μπαίνω στην Αγία Σοφία και απαλλοτριώνω μερικά ευρώ από το παγκάρι – η Αλεξάνδρα μού κρατάει τσίλιες. Εντάξει, ανάβω και μερικά κεράκια.
Έπειτα, τρέχουμε δίπλα στο άγαλμα του Μακρυγιάννη που βρίσκεται ένας παππούλης που πουλάει ξηρούς καρπούς και αγοράζουμε όλο το καρότσι, γιατί είναι φτωχός άνθρωπος κι έχει έξι κόρες να παντρέψει – κινδυνεύει να του μείνουν στο ράφι και που θα βάζει η κυρά του τα πιάτα μετά;
Αφού ταρατσώσουμε όλους τους ξηρούς καρπούς, παίρνουμε μια κοπελίτσα που είναι απέναντι και παίζει ένα όργανο που είναι σαν λαούτο αλλά δεν είναι λαούτο ακριβώς, και πάμε κάτω από το μπαλκόνι της κυρίας Ζολώτα και της κάνουμε καντάδα γιατί έχει πεθάνει ο άντρας της και είναι μόνη της η καψερή – της τραγουδάμε «Χειμερινούς Κολυμβητές».
Μετά παίρνουμε από το γκαράζ του κ. Δραγώνα τη συλλεκτική του Aston Martin, μπαίνουμε και οι έξι μέσα και πάμε στην Κυψέλη και βαράμε κουδούνια.
Μια φορά πήγαμε και στο εξοχικό του κ. Δήμου στα Κιούρκα για να τον ξυπνήσουμε μες στην άγρια νύχτα και να βρίζει ευγενικά, αλλά κοιμόντουσαν πεντακόσιες γάτες στην αυλή του και τις πατούσαμε και σκούζανε, οπότε φύγαμε άπρακτοι.
Επίσης, μας αρέσει να πηγαίνουμε στον φρουρό της ισπανικής πρεσβείας και να του μιλάμε ισπανικά. Δεν ξέρουμε ισπανικά – του λέμε ασυναρτησίες με πολλά «θου»– αλλά ούτε αυτός ξέρει κι εμείς κάνουμε πως νομίζουμε ότι η πρεσβεία είναι ξενοδοχείο και πως θέλουμε να κλείσουμε δωμάτιο.
Αφού τον τρελάνουμε τον άνθρωπο, αρχίζουμε να τραγουδάμε τα σκυλάδικα που ακούει από το ραδιοφωνάκι και τότε αυτός γελάει σαν χαζός, και γελάμε κι εμείς σαν χαζοί, κι είμαστε σαν διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας.
Πάμε συχνά και στην προτομή της Μελίνας και προσπαθούμε να τη γυρίσουμε για να βλέπει προς την Ακρόπολη, γιατί κάποιοι έξυπνοι την τοποθέτησαν έτσι ώστε να κοιτάει την υπέροχη λεωφόρο Συγγρού. Δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα, αλλά βάζουμε έναν καθρέφτη απέναντι από την προτομή για να μπορεί να βλέπει και η Μελίνα λίγο τον Παρθενώνα - της κάνουμε και λίγο παρέα.
Λίγο πριν ξημερώσει τρέχουμε στο περίπτερο 169, ξαναμπαίνουμε στα βιβλία και κάνουμε ησυχία, γιατί πλακώνουν οι τουρίστες και μπορεί να μας περάσουν για καλικαντζαράκια και να φύγουν χωρίς να αγοράσουν τσολιαδάκια, Αμαλίες και Σάτυρους .
Αγαπητοί πρώην αναρχοκομμουνιστές - και νυν νεοφιλελεύθεροι -, σας προτείνω ανεπιφύλακτα τα βιβλία των τεσσάρων καλών συναδέλφων. Αν είστε κι εσείς ένα από τα χιλιάδες θύματα της ανάγνωσης αυτού του πράγματος που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «νεοελληνική λογοτεχνία» (ούτε νέο είναι, ούτε ελληνικό, ούτε λογοτεχνία βέβαια), θα βρείτε σ’ αυτά τα βιβλία το αντίδοτο, που δεν είναι άλλο από τον αυθορμητισμό και την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας.
Καλή ανάγνωση σε εσάς και καλή επιτυχία στους συναδέλφους. (Δεν τους αποκαλώ «συντρόφους», γιατί πήρατε νεοφιλελεύθερη στροφή και φοβούμαι μήπως με παρεξηγήσετε.)
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Μαραθιά για το ολοκαίνουργιο laptop που μου χάρισε – είναι φημισμένης εταιρίας αλλά δεν γράφω ποια είναι για να μην θεωρηθεί διαφήμιση.
Στο παρελθόν, μου έχουν δωρίσει επανειλημμένως πολυτελείς βίλες, ιδιωτικά νησιά, λιμουζίνες, ιστιοφόρα και διάφορα άλλα τέτοια γκάτζετ, αλλά είναι η πρώτη φορά που μου δωρίζουν ένα laptop – η χειρονομία μετράει.
Αν, στην επόμενη έκδοση του βιβλίου, μου χαρίσει ένα ακόμα, εγώ με τη σειρά μου θα το προσφέρω σε κάποια άπορη και ορφανή αναγνώστρια – επιθυμώ να είναι πτωχούλα, ώστε το δώρο μου να πιάσει τόπο και να τη βοηθήσει στην κοινωνική της ανέλιξη.
Αγαπητοί αναγνώστες, γι’ αυτό σας λέω κι εγώ τόσον καιρό : Φτιάξτε ένα blog να σας βρίσκεται – το κάνεις και μετά όλο δώρα σου ‘ρχονται. Άντε, πάω τώρα γιατί έρχονται οι τουρίστες.
