Χτες το βράδυ πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουμε μια εκδήλωση προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αγαπάω τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά, λόγω της φιλικής μου σχέσης μ’ έναν δικό του άνθρωπο, είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι δυο φορές. Και μια χτες, τρεις. Δεν είναι μόνο τα θεατρικά του έργα, δεν είναι οι στίχοι που έγραψε, δεν είναι η απίστευτη ζωή του – είναι που όλα αυτά τα βλέπεις στα μάτια του. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει στη ζωή μου.
Συντονιστής της βραδιάς ήταν ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης – λιτός και ουσιαστικός. Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια ομιλία του αντιπροέδρου της ΚΕΔΚΕ – διοργανώτρια της βραδιάς – γιατί ο πρόεδρός της Πάρις Κουκουλόπουλος δεν μπόρεσε να έρθει από την Κοζάνη. Εντάξει, είμαστε σε προεκλογική περίοδο αλλά ο ομιλητής βγήκε εντελώς εκτός θέματος – μίλησε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το τιμώμενο πρόσωπο. Θα πρέπει δε να είπε τη λέξη «πολιτισμός» και τα παράγωγά της – όπως και τη λέξη «αυτοδιοίκηση» – πάνω από διακόσιες φορές.
Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Κώστας Στεφανής και ο συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος μας αποζημίωσαν με τις ομιλίες τους – όταν μεγαλώσω έτσι θα μιλάω κι εγώ -, ενώ ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Λάμπρος Μίχος μου φάνηκε πολύ ωραίος μάγκας και θέλω να παρακαλέσω τους αναγνώστες που ψηφίζουν στην περιοχή να το ρίξουν δαγκωτό. Για τη μικρή ομιλία του κ. Καμπανέλλη δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί και άναρθρες κραυγές να έβγαζε εμένα θα με συγκινούσε.
Ο Γιώργος Χατζηνάσιος έπαιξε υπέροχα στο πιάνο δυο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και ένα του Σταύρου Ξαρχάκου – φυσικά σε στίχους Καμπανέλλη – και τραγούδησαν η Θεοδοσία Στίγκα και ο Φάνης Μεζίνης. Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκε η Συμφωνιέττα Αθηνών και το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το «Άσμα Ασμάτων». Πρέπει να πάς στο Μέγαρο Μουσικής πια για να ακούσεις ζωντανά αυτό το σπουδαίο τραγούδι αλλά δεν πειράζει – εγώ θα πήγαινα και στο διάολο. «Λαϊκό είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις – απ’ αυτήν την άποψη το Μέγαρο Μουσικής είναι μάλλον το πιο λαϊκό μαγαζί της πόλης.
Η Λυδία Αγγελοπούλου, ο Σταμάτης Μπερής, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Βασίλης Λέκκας και οι δυο προαναφερόμενοι τραγούδησαν μερικά μεγάλα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, αν και οφείλω να καταγγείλω πως απουσίαζε από το πρόγραμμα το «Μανούλα μου». Η βραδιά έμοιαζε να κλείνει όμορφα, όταν μας ανακοινώθηκε πως θα μιλήσει εκτός προγράμματος ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου. Κόντεψα να βάλω τις φωνές όταν ο παπάς ανέβηκε στη σκηνή, ενώ ανάλογα σχόλια ακουγόντουσαν δεξιά κι αριστερά.
Δεν άφησα βέβαια κουβέντα του ασχολίαστη και η Φ., η Τ. και ο Ν. γελούσαν ακατάπαυστα. Τότε, αυτός ο μαυροφορεμένος άνθρωπος έκανε κάτι εντελώς απρόβλεπτο, δείχνοντας πως δεν εκπροσωπούσε κανέναν Αρχιεπίσκοπο αλλά μόνο τον εαυτό του. Είπε πως θα βγει εκτός πρωτοκόλλου, άπλωσε το χέρι του προς την ορχήστρα και αυτή ξεκίνησε να παίζει. Ο παπάς τραγούδησε…
Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του ληστή να πιει.
Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του Χριστού να πιει.
Η Φ. γύρισε χαμογελαστή προς τη μεριά μου. Είχα δακρύσει. Με κοίταξε απορημένη. Ο παπάς έκανε νεύμα στους τραγουδιστές να συνεχίσουν αυτοί. Η τρίτη στροφή μάλλον του ήταν απαγορευμένη – ο τελευταίος στίχος σίγουρα. Για μια στιγμή ένιωσα μέσα μου την απελπισία όλου του κόσμου…
Δώσε μάνα του διαβάτη,
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει,
δώσ’ του αγάπη μου να πιει.
Το τραγούδι τελείωσε. Ο παπάς κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Τέλος.
Στην Φ. – Σε ευχαριστώ.
