Με τα αργυρά μετάλλια στο στήθος επέστρεψαν από το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας οι παίκτες της εθνικής ομάδας, αλλά τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση μάς ξεκαθάρισαν πως η δεύτερη θέση είναι πιο σημαντική από την πρώτη και να κάτσουμε καλά. Η περίπτωση της εθνικής μας μοιάζει με αυτήν των καλλιστείων του ΑΝΤ1, όπου αρκετές φορές έχουμε δει την ομορφότερη κοπέλα να στέφεται Μις Ελλάς, ενώ η Σταρ Ελλάς είναι εντελώς μπακατέλα και τίγκα στην κυτταρίτιδα.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτήν την επιτυχία στον Παναγιώτη Γιαννάκη και τα παιδιά του, τα οποία μάλλον τα έχει αποκτήσει με πολλές διαφορετικές γυναίκες γιατί είναι συνομήλικα και δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Πάντως, ο προπονητής της εθνικής δεν πρέπει να έχει παράπονο, γιατί όλα τα παιδιά του είναι ντερέκια και «πολύ καλά παιδιά» – όπως μας διαβεβαίωναν συνεχώς οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ -, πράγμα που φάνηκε από το γεγονός πως δεν έβαζαν τρικλοποδιές στους αντίπαλους παίκτες, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κόβουν βόλτες μέσα στο καλάθι μας, ενώ, όταν πηγαίναμε εμείς επίσκεψη στο δικό τους, αυτοί μας χτυπούσαν και μας έβριζαν γιατί είναι παλιόπαιδα και σκατοχαρακτήρες.
Η ελληνική ομάδα παρουσιάστηκε αλλαγμένη σε σχέση με την περσινή της εμφάνιση στο Βελιγράδι, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Πέρσι οι παίκτες - σε όλες τους τις δηλώσεις μετά τα παιχνίδια - ευχαριστούσαν τον Θεό που ήταν στο πλευρό τους, αλλά στην Ιαπωνία μόνο το σταυρό τους έκαναν αραιά και που γιατί την είδαν ξαφνικά παικταράδες και ημίθεοι, οπότε τα πήρε κι ο Θεός και τους έβγαλε δεύτερους - για να μάθουν.
Ο Βασίλης Σκουντής είπε πως κατά τη διάρκεια του τελικού είδε την Παναγιά την Μπασκετομάνα στο καλάθι των Ισπανών να ρίχνει τάπα στον Τσαρτσαρή, ενώ πέρσι η ίδια Παναγιά έκανε σκριν στον Διαμαντίδη για να βάλει τρίποντο στους Γάλλους. Ο Φίλιππος Συρίγος δεν δίστασε να πει πως ήταν λάθος του Παναγιώτη Γιαννάκη να μην έχει στον πάγκο μερικά εικονίσματα, τίποτα λιβάνια και καναδυό εξαπτέρυγα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης από τη μεριά του θεώρησε απαράδεκτο το γεγονός πως οι παίκτες βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο χωρίς κομποσκοίνια και καταδίκασε την Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας που δεν ζήτησε αναβολή του τελικού για δυο τρεις μέρες, ώστε να δοθεί έτσι η ευκαιρία στους παίκτες να επισκεφτούν τη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος και να πάρουν την ευχή του μοναχού Ριμπάουντερ για να μην τους πιάνει το κακό μάτι.
Η Ελλάδα νίκησε τις ΗΠΑ στον ημιτελικό κερδίζοντας τον παγκόσμιο θαυμασμό, αν και οι Ιάπωνες θεατές υποστήριζαν τους Αμερικανούς παίκτες και γιουχάιζαν τους δικούς μας που, με τόσο βρισίδι που έχουν φάει στα ελληνικά γήπεδα, σιγά να μην ίδρωνε το αυτί τους με τις αποδοκιμασίες των Γιαπωνέζων.
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι απόρησαν με τη στάση των Ιαπώνων θεωρώντας πως, αφού οι Αμερικανοί τους έριξαν ατομική βόμβα, αυτοί έπρεπε να υποστηρίζουν εμάς που δεν τους ρίξαμε τίποτα – εδώ δεν είχαμε ψωμί να φάμε, ατομική βόμβα θα τους ρίχναμε; Βέβαια, τους διαφεύγει πως στο πέρασμα των χρόνων δεν δικαιώθηκε ο Μαρξ αλλά ο Μαζόχ και ο Ντε Σαντ, οπότε καλό θα ήταν να ρίξουμε τώρα τίποτα πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές στην Ιαπωνία ώστε να κερδίσουμε τον σεβασμό των Ιαπώνων και, σε καμιά εξηνταριά χρόνια που θα πάμε εκεί για να ξαναπαίξουμε, να υποστηρίζουν εμάς και όχι τους αντιπάλους μας.
Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας μίλησε με τα πιο θερμά λόγια για την επιτυχία της εθνικής μας ομάδας, χωρίς όμως να παραλείψει να αναφερθεί στα λάθη του Παναγιώτη Γιαννάκη κατά τη διάρκεια του τελικού. Ο Κάρολος Παπούλιας δήλωσε πως έπρεπε να παίξουμε άμυνα ζώνης με βοήθειες ώστε να δουλέψουν καλά τα μπλοκ άουτ και να πάρουμε το εύκολο ριμπάουντ για να φύγουμε στον αιφνιδιασμό, ενώ ο κ. Καραμανλής
απέδωσε την ήττα της εθνικής στο γεγονός πως ο τελικός έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου, την επέτειο δηλαδή της ίδρυσης του ΠαΣοΚ, και άρα ήταν λογικό να βγούμε δεύτεροι- όπως άλλωστε συνηθίζει εσχάτως και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε να κληθεί στη θέση του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μπας και τον ξεφορτωθεί, ενώ παρατήρησε πως στον τελικό δεν παίξαμε σωστά το πικ εντ ρολ κι έτσι δεν είχαμε εύκολα λέι απ. Ο Αλέκος Αλαβάνος από τη μεριά του, αφού επισήμανε τη σωστή δουλειά που γίνεται στις χωματερές της Ιαπωνίας, είπε πως έπρεπε οι ψηλοί μας να παίζουν στη μπέιζ λάιν ώστε να τρελάνουμε τους Ισπανούς στα άλεϊ χουπ. Το ΚΚΕ, μετά από συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, απεφάνθη πως η ομάδα μας χρειαζόταν έναν κοντό παίκτη που θα περνούσε ανάμεσα από τα πόδια των Ισπανών – που ήταν πολύ νταγλαράδες - και δεν θα έχανε χρόνο με τα ζιγκ ζαγκ γύρω από τους μαντραχαλάδες.
Πάντως η κυβέρνηση είναι μέσα στους στόχους της, αφού, μετά την κατάκτηση του Euro 2004 και της Γιουροβίζιον, ήρθε και η δεύτερη θέση στο Μουντομπάσκετ - οπότε τώρα το μόνο που μένει είναι να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο στις νεροτσουλήθρες και στις τσουβαλοδρομίες για να γίνουμε Ελβετία.
Η υποδοχή των θριαμβευτών της Ιαπωνίας έγινε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», που κακώς το ονόμασαν έτσι, αφού, με τα πανηγύρια που κάνουμε εκεί κάθε τρεις και λίγο, θα έπρεπε να το λένε «Μίκι Μάους». Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, απευθυνόμενος στους παίκτες, είπε αυτό που γράφεται και λέγεται διαρκώς τις τελευταίες μέρες, πως δηλαδή θα πρέπει όλοι μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της εθνικής μπάσκετ.
Έτσι θα τοποθετηθούν μπασκέτες σε όλα τα διαμερίσματα και στους δρόμους για να τραβάμε καμιά ραβέρσα και τίποτα τζαμπ σουτ, ενώ θα καταργηθούν οι εκλογές και στη θέση τους θα διοργανωθεί τουρνουά μπάσκετ με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων – όποιο κόμμα κερδίσει, θα σχηματίσει κυβέρνηση. Παράλληλα, θα καταργηθούν και οι Πανελλαδικές Εξετάσεις και οι υποψήφιοι, αντί να γράφουν διαγωνίσματα, θα βαράνε ελεύθερες βολές.
Η τελετή υποδοχής στο αεροδρόμιο ήταν σεμνή και περιελάμβανε μια στρατιωτική παρέλαση, περιφορά των εικόνων και στρακαστρούκες. Στη συνέχεια, οι παίκτες έπεσαν στις αγκαλιές των θετών γονιών τους, αφού ο Παναγιώτης Γιαννάκης τους είχε δώσει για υιοθεσία επειδή ήταν πολλοί και δεν είχε χρήματα για να τους ταΐζει όλους, ώστε να γίνουν τόσο τεράστιοι και νταβραντισμένοι και να δοξάζουν σήμερα την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης. Πολύ συγκινητική ήταν η στιγμή που ο Παναγιώτης Γιαννάκης έπεσε στην αγκαλιά της γυναίκας του της Μαριέττας Γιαννάκου.
Στη συνέχεια οι παίκτες επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο και έκαναν ένα μικρό πέρασμα από το χωριό του Άγγελου Χαριστέα όπου ο προπάππους του, από τη χαρά του, έριχνε μπαλωθιές με πυραύλους Κατιούσα, αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πετύχει στο δόξα πατρί την προγιαγιά τού Καραγκούνη που πανηγύριζε μαζί με τον παππού της Κατερίνας Θάνου και τους γονείς της Έλενας Παπαρίζου. Το λεωφορείο κατέληξε στο Μέγαρο Μουσικής και η βραδιά έκλεισε με τον Δημήτρη Σγούρο να παίζει το κοντσέρτο αρ. 3 για πιάνο του Ραχμάνινοφ προς τιμήν των παικτών της εθνικής, που είναι σοβαροί άνθρωποι και απεχθάνονται τα σκυλοτράγουδα.
Το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Μέγαρο ενθουσιάστηκε με τις εξαίσιες μελωδίες και πλάκωσε στο ξύλο κάτι ξένους εργάτες που περνούσαν τυχαία από 'κει, αφού, για κάποιον ακατανόητο λόγο, έχει γίνει πια παράδοση στη χώρα μας να πανηγυρίζουμε τις αθλητικές επιτυχίες γρονθοκοπώντας τους αλλοδαπούς. Βέβαια, κι αυτοί το έχουν πάρει χαμπάρι, με αποτέλεσμα κάθε φορά που ακούνε πως κάποια ομάδα μας φτάνει στον τελικό να γίνονται μπουχοί - άσε που δεν βρίσκεις εύκολα ξένο εργάτη αυτήν την εποχή στη Αθήνα, καθώς κάνουν όλες τις χαμαλοδουλειές στα νησιά. Πάντα τέτοια.
Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Ό,τι και να γράψω γι’ αυτό το τεύχος της LiFO είναι λίγο, οπότε θα γράψω μια 24τομη εγκυκλοπαίδεια μπας και καταφέρω να αποδώσω κάπως το μεγαλείο του.
Το πρώτο τεύχος της LiFO για τη νέα σεζόν κυκλοφορεί σε 90.000 αντίτυπα – αύξησε δηλαδή το τιράζ της κατά 20.000 αντίτυπα. Αναμενόμενο ήταν αυτό, αν σκεφτούμε πως η LiFO είναι το αγαπημένο έντυπο των bloggers – οι bloggers φημίζονται για την υψηλή αισθητική τους, οπότε όλοι οι άλλοι τους ακολουθούν. Επίσης στη LiFO γράφουν και bloggers – εννοώ απλοί bloggers, όχι δημοσιογράφοι που έφτιαξαν blog – και, αν δεν κάνω λάθος (που δεν κάνω), είναι το μοναδικό έντυπο στο οποίο συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όλοι οι αρθρογράφοι της LiFO γράφουν σαν bloggers κι αυτό το βρίσκω υπέροχο.
Η αύξηση του τιράζ της LiFO έρχεται σε μια εποχή που κάνει πάταγο και στη χώρα μας ένα άρθρο του Economist με τίτλο «Ποιος σκότωσε την εφημερίδα;». Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε την εφημερίδα αλλά δεν είμαι και τόσο ρουφιάνος για να το πω. Πάντως, οι ελληνικές εφημερίδες ας βάλουν κάνα καθρέφτη στα γραφεία τους και θα τον βρουν τον φονιά. Με την ευκαιρία θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Αγαπητοί αναγνώστες, παρακαλείσθε, αν διαβάσετε κάποιο αρνητικό δημοσίευμα για εσάς σε κάποια καθημερινή εφημερίδα, να μην αντιδράσετε - τους νεκρούς πρέπει να τους σεβόμαστε.
(Ακολουθεί αναφορά σε κυρίες και κυρίους)
Σε αυτό το τεύχος της LiFO μπορείτε να διαβάσετε μεταξύ άλλων ένα υπέροχο κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη, ο οποίος πήγε καλοκαιριάτικα στο «Τσεκ Πόιντ Τσάρλι» στο Βερολίνο και τον πιάσανε τα ψυχροπολεμικά του. Ο Χωμενίδης αναφέρεται ακόμα στον Γκύντερ Γκρας και στην πρόσφατη αποκάλυψή του πως όταν ήταν 17 χρονών κατετάγη εθελοντικά στα Βάφεν Ες Ες – η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε σάλο.
Στο σημείο αυτό και με αφορμή το σκάνδαλο Γκρας θέλω κι εγώ να προβώ σε μια πράξη θάρρους και να σας αποκαλύψω κάτι από το παρελθόν μου που δεν θέλω να το μάθετε από άλλους : όταν ήμουν μικρός, ήμουν Ολυμπιακός! Υπάρχει μια φωτογραφία μου με φανέλα του Ολυμπιακού και ίσως κάποιος τη βγάλει στη δημοσιότητα για να βάλει σε κίνδυνο τη φήμη και την υστεροφημία μου. Σας παρακαλώ να μη βιαστείτε να με καταδικάσετε – ήμουν μόλις 5 ετών και ο νονός μου ήταν άρρωστος γαύρος! Επίσης ήταν πολύ πλούσιος και μου αγόραζε συνέχεια εμφανίσεις του θρύλου τις οποίες με ανάγκαζε να φοράω! Με πήγαινε και στο Καραϊσκάκη! Στα επίσημα! Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσα! Χαίρομαι που σας το είπα μόνος μου και το έβγαλα από μέσα μου – δεν θα ήθελα να γίνει γνωστό μετά τον θάνατό μου. Ελπίζω να με συγχωρήσετε.
Ο Κωστής Παπαγιώργης γράφει για έναν φίλο του που δεν ζει πια, τον Γιάννη Ζουγανέλη. Βαθιά αγάπη είναι αυτό το κείμενο – ο Παπαγιώργης είναι σοφός και βέβαια δεν περιμένετε εμένα για να το μάθετε αυτό. Ο Χρήστος Μιχαηλίδης γράφει για το σχολείο και το στομάχι μου δένεται κόμπος στη σκέψη πως σε λίγες μέρες ξεκινάω πάλι τα μαθήματα.
Η Τζούλια Τσιακίρη των εκδόσεων «Ροδακιό» παραχωρεί συνέντευξη στον ασυναγώνιστο M. Hulot και νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο θέμα αυτού του τεύχους – γελαστός άνθρωπος, γλυκά λόγια και όπως λέει και ο τίτλος «Ένας όμορφος άνθρωπος». Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω δημόσια τον απαραμύθητο M. Hulot ο οποίος ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για την πιο καλή ιδέα που καρφώθηκε ποτέ στο μυαλό μου – ελπίζω να καταφέρω να την πραγματοποιήσω.
Ο Δημήτρης Πολιτάκης γράφει για την επιστροφή στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ρηγόπουλος για την Αθήνα. Η Δέσποινα Τριβόλη παίρνει συνέντευξη από τον Τζέιμς Μποντ, συγνώμη από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ήθελα να πω, και η Πατρίτσια Γιαννοπούλου με την Αντιγόνη Λεάκου γράφουν για τον «Μεγάλο Περίπατο», την «ωραιότερη βόλτα του κόσμου» γύρω από την Ακρόπολη.
Αγαπητοί αναγνώστες, αυτά είναι μόνο μερικά από τα θέματα αυτού του τεύχους της LiFO και τελικά αποδεικνύεται μάταιος κόπος να το περιγράψω – η LiFO είναι απλά το καλύτερο έντυπο της Αθήνας. Βάλτε λυτούς και δεμένους να βρείτε ένα αντίτυπο. Οι υπόλοιποι κάντε υπομονή μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου που το site της LiFO θα είναι στον «αέρα». Πάω για βουτιές.
