Ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου πριν μερικά χρόνια. Χτύπησε μια μέρα το κουδούνι του σπιτιού μας και είπε στη μαμά μου : «Μάζεψε τα κωλόσκυλα που γαβγίζουν και τα παιδιά σου που τρέχουν με τα τσόκαρα όλη μέρα γιατί θα φωνάξω την αστυνομία να σας απελάσει!».
Αυτή οπωσδήποτε ήταν μια ελκυστική εισαγωγή, αλλά τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Τον Μάιο του 2005, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος ήταν νομίζω ο πρώτος που έγραψε γι’ αυτό εδώ το blog – τουλάχιστον στον σοβαρό Τύπο. Είχε προηγηθεί το ραδιόφωνο και μερικά πολύ ενθαρρυντικά mail από κάποιους συναδέλφους του. Η αλήθεια είναι πως χάρηκα πολύ για το σχόλιό του, αλλά δεν ήθελα να το δείξω και πάρα πολύ, γιατί θα μου χαλούσε το ανατρεπτικό προφίλ.
Στη συνέχεια, με αφορμή ένα κείμενό του για την ανωνυμία στα σχόλια των blogs, του έκανα την πιο άγρια σάτιρα που έχω κάνει ποτέ σε κάποιον. Βέβαια ήμουν λάθος, αλλά τότε πίστευα ακόμα πως τα blogs είναι μια αγνή υπόθεση και δεν είχα πάρει καθόλου χαμπάρι πως σχεδόν οι μισοί bloggers ήταν δημοσιογράφοι. Πάντως κατάλαβα, τουλάχιστον, με αφορμή αυτό το περιστατικό, πως κάποιοι λύνουν στο Διαδίκτυο παλιούς λογαριασμούς με κάποιους συναδέλφους τους που τα κατάφεραν καλύτερα από τους ίδιους στα επαγγελματικά τους.
Παραμονές Χριστουγέννων, μια αγαπημένη φίλη μού έστειλε μήνυμα «αγόρασε την ‘Ε’ – γράφει για σένα ο Τσαγκαρουσιάνος». Είχαν μεσολαβήσει πια αρκετά κολακευτικά δημοσιεύματα για το blog μου στον Τύπο από άλλους δημοσιογράφους, αλλά όταν άνοιξα την εφημερίδα κόντεψα να πέσω ξερός. Σχεδόν όλη η σελίδα του κ. Τσαγκαρουσιάνου ήταν αφιερωμένη στον πιτσιρίκο. Υπήρχε ένα κείμενο μου και ένα σχόλιο για το ταλέντο μου – το σχόλιο ήταν τόσο διθυραμβικό που τρόμαξα λίγο. Μιλάω σοβαρά.
Από τον περασμένο Μάιο η LiFO, το έντυπο που εκδίδει ο κ. Τσαγκαρουσιάνος, φιλοξενεί και δικά μου κείμενα. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Μου αρέσει πολύ η LiFO - σ’ αυτήν γράφουν κι άλλοι bloggers, οπότε αισθάνομαι ασφάλεια -, ενώ μου δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να κοινωνήσω τα κείμενά μου σε πάρα πολλούς ανθρώπους – είναι πολύ όμορφο συναίσθημα αυτό.
Επίσης βρίσκω εξαιρετικά τιμητικό για μένα να φιλοξενούνται κείμενά μου σε ένα έντυπο στο οποίο γράφουν ο κ. Κωστής Παπαγιώργης και ο κ. Χρήστος Χωμενίδης – έχω διαβάσει όλα τα βιβλία τους. Έχω δε την εντύπωση πως όταν μπορείς να έχεις την υπογραφή του Παπαγιώργη, δεν έχεις ανάγκη κανέναν πιτσιρίκο, κανέναν άγνωστο και άσημο άνθρωπο – προφανώς, όντως βρίσκει συμπαθή τα κείμενά μου.
Εδώ θα πρέπει να πω κάτι που ίσως σας φανεί περίεργο : τον κ. Τσαγκαρουσιάνο δεν τον γνωρίζω. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του στο τηλέφωνο – έχω δει μια φωτογραφία του στην «Ε» και μια φωτογραφία του στη LiFO. Δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ ένα μέιλ – η μόνη επαφή μαζί του ήταν την περασμένη εβδομάδα, όταν έστειλα ένα mail στη LiFO για να τον ευχαριστήσω για τα βιβλία που φρόντισε να φτάσουν στα χέρια μου. Ελπίζω να το έλαβε.
Ίσως αναρωτιέστε γιατί τα γράφω αυτά. Υπάρχουν δυο λόγοι. Θέλω οι αναγνώστες (ειδικά οι νεότεροι) να γνωρίζουν πως γίνονται τα πράγματα – γίνονται και έτσι ή τουλάχιστον μπορούν να γίνουν κι έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σε καπελώσουν – γνώρισα μερικούς – και υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται όπως ο κ. Τσαγκαρουσιάνος – όμορφα ή άσχημα ας το κρίνετε εσείς.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως έχω λάβει mail από δέκα bloggers – τους σέβομαι και τους εκτιμώ όλους – που με όμορφο τρόπο εκφράζουν την επιθυμία τους να φιλοξενηθούν κείμενά τους στη LiFO και μου ζητούν να μεσολαβήσω αν μπορώ. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τουλάχιστον δυο απ’ αυτούς δεν με πίστεψαν, όταν τους απάντησα πως δεν γνωρίζω τον κ. Τσαγκαρουσιάνο – δεν τους αδικώ γι’ αυτό – και πως δεν έχω κανένα μα κανένα λόγο στην έκδοση της LiFO.
Ελπίζω τώρα που το βλέπουν γραμμένο εδώ να με πιστέψουν – δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να το αποδείξω. Πάντως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ακόμα κι αν τον γνώριζα, δεν νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω, εκτός αν επέμενε να του πω ποιοι bloggers νομίζω πως γράφουν καλά – μίλησα πέρσι σε κάποιον για μια blogger που μου αρέσει πολύ και αυτός αναρωτήθηκε αν έχω σχέση μαζί της και άρα αυτός είναι ο λόγος που ενδιαφέρομαι γι’ αυτήν. Φυσικά δεν την γνώριζα – απλά μου άρεσαν αυτά που έγραφε.
Να σημειώσω πάντως εδώ πως ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η πρώτη προτεραιότητα ενός blogger δεν πρέπει να είναι ούτε τα έντυπα ούτε τα βιβλία. Πρώτη προτεραιότητα είναι το blog του και από κει και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει – δεν είναι κακό να έχεις την επιθυμία να «τυπωθείς» αλλά, ακόμα κι αν συμβεί αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάς πως στο blog σου έχεις την απόλυτη ελευθερία όπως και την ευθύνη και κυρίως πως από εκεί ξεκινούν όλα. Επίσης σημαντικό είναι να στο ζητήσουν (όλοι διαβάζουν τα blogs σήμερα) και να μη μεσολαβήσει κανείς άλλος – αυτά δεν ήταν που κοροϊδεύαμε;
Καταλαβαίνω απ’ αυτά που διαβάζω στα blogs αλλά και στον Τύπο πως ο κ. Τσαγκαρουσιάνος έχει φανατικούς θαυμαστές και φανατικούς αντιπάλους. Συμβαίνουν αυτά. Κρατάω και μια επιφύλαξη βέβαια, γιατί καμιά φορά αυτοί που σε κατηγορούν περισσότερο είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές σου - σε γουστάρουν κολασμένα. Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία από τη "σχέση" μου μαζί του – τα συμπεράσματα δικά σας.
