Φέτος είναι έτος Νίκου Καζαντζάκη – συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τον θάνατό του- αλλά δυστυχώς δεν κουνιέται φύλλο. Καθόλου περίεργο, αφού δεν υπάρχει σήμερα στη χώρα συγγραφέας που να έχει το μισό ταλέντο όχι του Καζαντζάκη αλλά ούτε καν του Καραγάτση. Τον θυμήθηκα σήμερα με αφορμή ένα mail που μου έφερε στο μυαλό μια μικρή ιστορία.Τη δεκαετία του ’20 ο Καζαντζάκης πήγε δυο φορές στη Ρωσία – το ’25 και το ‘27. Ήταν γεμάτος ενθουσιασμό για αυτό που συνέβαινε εκείνη την εποχή και το μυαλό του ήταν γεμάτο θεωρίες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν ένας εγωπαθής άνθρωπος – τότε δεν ήταν όλοι οι άνθρωποι εγωπαθείς όπως είμαστε εμείς σήμερα. Άρχισε λοιπόν να αναπτύσσει τις θεωρίες του στους Ρώσους που συναντούσε, τους έθετε ερωτήματα και φυσικά τους τα έκανε μπαλόνια.
Κάποια στιγμή μια Ρωσίδα κουράστηκε να τον ακούει και του είπε «σύντροφε, η συζήτηση είναι μια αρρώστια των γέρων». Ο Καζαντζάκης ήταν ακόμα νέος τότε αλλά το πήρε το μήνυμα. Φοβούμαι πως στην Ελλάδα η συζήτηση είναι μια αρρώστια όλων. Ανίατη.
Σε μια αναγνώστρια που νομίζω πως θύμωσε. Όχι μαζί μου – εμένα μ’ αγαπάει. Γλυκιά μου, συμφωνώ με τη συντρόφισσα και αποφεύγω τις συζητήσεις. Επίσης αποφεύγω τους «χαμένους» ανθρώπους – δεν έχουν τίποτα να χάσουν και μπορεί να σε καταστρέψουν.
