Σάββατο απόγευμα στην Αθηναΐδα. Πίνω μια γουλιά σαμπάνια και κοιτάζω από το παράθυρο. Το πιο όμορφο κορίτσι της ελληνικής τηλεόρασης παίρνει συνέντευξη από τον Σταμάτη Κραουνάκη. Φοράει ένα εκπληκτικό κόκκινο παλτό – όχι ο Κραού, το κορίτσι – και μοιάζει να είναι η μοναδική γυναίκα επί Γης. Την κοιτώ και καταλαβαίνω ότι έφτασαν τα Χριστούγεννα. Τους παρατηρώ για λίγο να ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους, καθισμένοι σ' ένα παγκάκι – γελάνε. Στο τραπέζι μπροστά μου, είναι ένα free paper, το City 210. Το ανοίγω και το ξεφυλλίζω βαριεστημένα. Κάτι τραβάει την προσοχή μου - χαμογελάω. Ο πιτσιρίκος. Το δείχνω στην Μανουέλα. «Πληρώθηκες γι' αυτό;» «Όχι» «Δεν σε πειράζει;» «Όχι» «Σε ρώτησαν;» «Όχι». Πόσες φορές συνέβη αυτό το πράγμα από τον Μάιο; Πόσες φορές είδα κάτι που έγραψα δημοσιευμένο;Δεν θυμάμαι και δεν με ενδιαφέρει. Ναι, αλλά πως έγιναν όλ' αυτά; Θα σου πω.
Όταν έφτιαξα αυτό το blog, δεν περίμενα πως θα είχε την παραμικρή απήχηση. Ήταν μια περίοδος, που εκ των πραγμάτων είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο και για προσωπικούς λόγους έπρεπε να μένω αρκετές ώρες στο σπίτι. Έτσι δημιουργήθηκε ο πιτσιρίκος. Ξαφνικά άρχισαν να καταφτάνουν προτάσεις συνεργασίας. Δεν κούνησα ούτε το δακτυλάκι μου – διάβασαν το blog και τους άρεσαν τα κείμενα. Τα σχόλια στα mail ήταν διθυραμβικά
– μια ιδέα πήρατε από το mail της Straight Voice. Τα υπόλοιπα τα κρατώ για μένα – άλλωστε, αν εξαιρέσω αυτό το έντυπο, κανείς άλλος δεν προσπάθησε να με εκμεταλλευτεί. Αποδείχτηκαν κύριοι – τουλάχιστον μαζί μου.
Προτάσεις από δυο περιοδικά και μια εφημερίδα. Με την εφημερίδα σε αντίθεση με τα περιοδικά δεν προχώρησε γιατί ήθελαν αποκλειστικότητα. Τους εξήγησα πως δεν μπορώ τις δεσμεύσεις και τις αποκλειστικότητες, δώσαμε τα χέρια και πάλι φίλοι. Επίσης, πολλά free paper ανά τη χώρα ζήτησαν να δημοσιεύσουν κείμενα και φυσικά δέχτηκα, εκτός από δυο περιπτώσεις που τα έντυπα δεν μου άρεσαν. Δημοσιεύτηκαν ακόμα κείμενα σε περιοδικά και free paper χωρίς να με ρωτήσει κανείς. Τελικά δεν με νοιάζει, γιατί πιστεύω ολόθερμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών - δεν θέλω όμως να με εκμεταλλεύεται κανείς. Κανείς απ' όσους συνεργάστηκα και συνεργάζομαι δεν μου ζήτησε να μην ανεβάζω τα κείμενα μου στο blog μου – κανείς, εκτός μιας περιπτώσεως. Θα φτάσω όμως εκεί.
Το μεγάλο σοκ για μένα ήταν, όταν ένας εξαιρετικός κύριος από έναν πολύ καλό εκδοτικό οίκο με πλησίασε, γράφοντάς μου πως θα πρέπει να σκεφτώ να γράψω ένα βιβλίο. Αρχικά νόμιζα πως μου έκανε πλάκα, αλλά όταν συναντηθήκαμε, διαπίστωσα πως ήταν απόλυτα σοβαρός. Ακολούθησε πρόταση και από δεύτερο εκδοτικό οίκο. Και για να είμαι απόλυτα
ειλικρινής, αυτήν την εβδομάδα θα συναντήσω έναν ακόμα κύριο από έναν τρίτο εκδοτικό οίκο – καθόλου άσχημα για έναν άνθρωπο που έφτιαξε ένα blog για να σκοτώσει την ώρα του.
Η πιο κουλή πρόταση που δέχτηκα ήταν να συμμετάσχω σε ένα νέο αθλητικό site, γράφοντας το σατιρικό σχόλιο. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος πως μου κάνουν πλάκα, αλλά συναντήθηκα με τους κυρίους που έχουν το site και το εννοούσαν απόλυτα. Είμαι υπερήφανος γι' αυτήν την πρόταση και την αποδέχτηκα αμέσως. Ήταν η μόνη πρόταση που δεν συνοδεύτηκε από επαίνους και το εκτιμώ. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως έχω κανένα ταλέντο στη γραφή – απλά με ευχαριστεί. Με λίγα λόγια, αυτά μου συνέβησαν από τότε που έφτιαξα αυτό το blog. Συνέβησαν κι άλλα βέβαια, αλλά αυτά δεν αφορούν κανέναν.
Και ξαφνικά βρίσκομαι να συζητώ με την ψηλή Κυρία της Straight Voice σε ένα καφέ στο Κολωνάκι. Έχει προηγηθεί ένας ύμνος στον πιτσιρίκο στη στήλη της, το mail που διαβάσατε και ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στην εφημερίδα. Πριν καλά- καλά καθίσουμε εμφανίζεται ο εκδότης που εντελώς τυχαία περνάει από εκεί. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Μας συστήνει. Είναι ήδη η δεύτερη λαδιά (το γράφω κομψά). Την προηγούμενη μέρα κι ενώ υποτίθεται πως μόνο εμείς οι δυο έχουμε επικοινωνία, κάποιος γράφει στα σχόλια του blog μου, πως «η τάδε έχει μεγάλα σχέδια για σένα». Ο εκδότης φεύγει. Η ψηλή Κυρία μου εξηγεί πως δεν είχε καμιά σχέση με το Διαδίκτυο – όπως λέει, έμαθε πέντε πράγματα για να μπορεί να διαβάζει το blog μου και για να μου στείλει mail - όπως βλέπετε συμβάλλω στην Παιδεία. Είναι ενθουσιασμένη μαζί μου – δεν καταλαβαίνω το λόγο – και μου λέει τα σχέδιά της. Με προορίζει για ένα νέο έντυπο που σχεδιάζουν να βγάλουν. Κάνει σχέδια, λέει, λέει, λέει. Μου λέει πως η εφημερίδα τους πρέπει να ανανεωθεί, πως κάποιοι πρέπει να αλλάξουν και διάφορα άλλα που δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν γνωρίζω τους ανθρώπους στους οποίους αναφέρεται. Μου εξηγεί πως συχνά κόβει τα κείμενα που δεν της αρέσουν. «Τα γυρίζω πίσω», μου λέει. «Ξέρεις πόσες φορές έχω γυρίσει πίσω τα κείμενα αυτών των δυο;», λέει γελώντας. Μοιάζει πολύ σίγουρη και
περήφανη για τον εαυτό της. Συμπτωματικά, «αυτοί οι δυο» στους οποίους αναφέρεται είναι οι δυο μοναδικοί που μου αρέσουν – βέβαια, είναι ζήτημα αν έχω ξεφυλλίσει τη Straight Voice πέντε φορές στη ζωή μου. Της λέω πως «αυτοί» μου αρέσουν πολύ και κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να τους «κόβει» ποτέ.
Μέσα σε δυο ώρες μου έχει διηγηθεί όλη τη ζωή της, αν και δεν με γνωρίζει – σκέφτομαι πως πρέπει να είναι απελπισμένη. Μου θυμίζει κάτι Αμερικάνες, που σε δυο λεπτά γνωριμίας σου έχουν δείξει φωτογραφίες παιδιών κι εγγονιών. Οι Έλληνες δεν είμαστε έτσι – σεβόμαστε περισσότερο την προσωπική μας ζωή και κρατάμε κάτι και για μας. Κάτι
μου λέει πως πρέπει να είμαι προσεκτικός μαζί της - δεν της λέω τίποτα ουσιαστικό για μένα κι αποφεύγω να αναφέρω, πως πριν απ' αυτήν έχω συναντηθεί και με άλλους. Της αναφέρω μόνο την πρόταση του εκδοτικού οίκου. Ενθουσιάζεται. Με συμβουλεύει να μην ανεβάσω το «βιβλίο» στο Διαδίκτυο. Μου εξηγεί πως θα έχει πρόβλημα με τους άλλους στο
περιοδικό, που θα ενοχληθούν επειδή έβαλε μεγάλο δικό μου κείμενο και θα πουν «ποιος είναι αυτός;». Της λέω πως αυτό είναι δικό της πρόβλημα και δεν με αφορά, πως εγώ δεν γνωρίζω κανέναν απ' αυτούς που αναφέρει, δεν έχω πρόβλημα με κανέναν και πως αυτοί μου ζήτησαν κείμενα. Μιμείται ειρωνικά τη φωνή ενός συνεργάτη της, που θα θέλει σαν «τρελή» να μάθει ποιος είμαι. Καταλαβαίνω ποιον εννοεί, γιατί το όνομά του είναι γνωστό.
Της μιλάω για κάποιους bloggers που μου αρέσουν πολύ – υπόσχεται να τους διαβάσει. Μου ζητάει να περάσω από τα γραφεία τους. Της λέω πως δεν θέλω καμιά σχέση με τα γραφεία τους. Στέλνω κείμενα, τα δημοσιεύει, τελειώσαμε. Μοιάζει να παγώνει γιατί προφανώς δεν το έχει ξανακούσει στη ζωή της. «Μα τα δικά μας γραφεία είναι διαφορετικά» «Δεν με νοιάζει».
Χαιρετιόμαστε και φεύγω. «Που θα πας τώρα;» «Πάω να δω μια φίλη μου». Στρίβω τη γωνία και σε πέντε λεπτά είμαι σε γνωστό café του Κολωνακίου. Λίγα λεπτά αργότερα απέναντί μου κάθεται η αρχισυντάκτρια ενός περιοδικού - είναι η δεύτερη συνάντησή μας. Πολύ καλή κυρία.
Στην αρχή δεν υπήρχε κανένα θέμα. Ξαφνικά μου απαγορεύτηκε να «ανεβάζω» τα κείμενα στο blog μου. Δηλαδή έστειλα κάποια κείμενα που ήταν και στο blog και υπήρξε έντονη αντίδραση – αυταρχική θα έλεγα. Σαν να μην ήταν free paper, αλλά οι «New York Times». Κανείς άλλος απ' όσους συνεργαζόμουν τότε, αλλά και μέχρι τώρα, δεν είχε πρόβλημα με
αυτό. Κάποιοι είδαν κείμενα στο blog και μου τα ζήτησαν – κανείς τους δεν απαίτησε να τα βγάλω από το blog. Στέλνω κείμενα στην εφημερίδα μια δυο φορές και σταματάω. Επίσης κόβω κάθε επικοινωνία.
Μου έχει ζητήσει από τον Ιούνιο να πάω να πληρωθώ – αφενός δεν έχω χρόνο κι αφετέρου δεν θέλω να πάω στα γραφεία τους. Έχω αποφασίσει πως η συνεργασία μας ήταν λάθος. Αρχές Αυγούστου, χωρίς να έχω πια καμία επικοινωνία μαζί της, πηγαίνω να πληρωθώ, πιστεύοντας πως τα γραφεία τους θα είναι άδεια – συνοδεύομαι από μια Κυρία. Η ψηλή Κυρία είναι εκεί. Κάνει πάρτι μόλις με βλέπει – γέλια και χαρές! «Εγώ που σ' αγαπάω, εγώ που σε λατρεύω» κι άλλα τέτοια. Θα πρέπει να είπε πάνω από σαράντα φορές πως με αγαπάει – τη σφαλιάρα από την Κυρία που με συνόδευε τη γλίτωσε στο τσακ. Αρχίζει πάλι να μου λέει πως της ανήκω, πως με ανακάλυψε, πως δεν έχω δικαίωμα να ανεβάζω τα κείμενά μου στο blog μου, πως πρέπει να αρχίσω να γράφω με το όνομά μου στην εφημερίδα τους, γιατί είμαι πάρα πολύ καλός και άλλα παρόμοια. Της απαντώ πως ανήκω σε μένα και πως δεν με «ανακάλυψε» αυτή γιατί προηγήθηκαν άλλοι. Της λέω πως γράφω αλλού, αλλά μοιάζει να μην καταλαβαίνει τίποτα. Όσο για το δικαίωμα μου να ανεβάζω τα κείμενά μου στο blog μου, επικαλούμαι τους δημοσιογράφους των «Νέων» που έχουν blogs. «Καλύτερος είμαι εγώ απ' αυτούς και δεν μπορώ να βάζω τα κείμενα που γράφω στο blog μου;». Η ερώτηση είναι βέβαια ειρωνική – εννοώ πως δεν είμαι καλύτερος. Καμιά απάντηση – άρες μάρες κουκουνάρες. Επικαλούμαι την περίπτωση του thas που ανεβάζει τα κείμενά του στο blog του– το αρνείται και λέει ασυναρτησίες. Ήταν λάθος μου να επικαλεστώ την περίπτωση του thas – του έστειλα mail και του ζήτησα συγγνώμη. Φυσικά ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα γι' αυτή τη συζήτηση – από μένα την έμαθε- και δεν τον πείραξε. Τουλάχιστον έτσι μου είπε.
Προσπαθεί να με πείσει, πως τα blogs δεν έχουν καμιά σημασία. «Τι σε ενδιαφέρει το blog, αφού στην εφημερίδα σε διαβάζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι;». «Είμαι blogger, σου λέει κάτι αυτό; Από το blog μου με διάβασαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι – το αγαπάω. Επίσης στο blog ξέρω ποιοι με διαβάζουν και είμαι ανεξάρτητος» Επιμένει. Με ρωτάει για το βιβλίο. Δεν της λέω τίποτα. Έχω μετανιώσει που πήγα να πάρω τα χρήματα – να μην έσωνα! Μαθαίνω και κάτι όμως για την επίθεση κάποιων bloggers – που τελικά μόνο bloggers δεν είναι - εναντίον μου. «Έλα μωρέ, μ' αυτόν ασχολείσαι; Αυτός είναι 'άρρωστος' και 'καμένος'». Συμπτωματικά ο «άρρωστος και καμένος» είναι φίλος με έναν συνεργάτη της. Δεν λέω τίποτα – όλοι αυτοί γνωρίζονται από παλιά και προφανώς ξέρουν πολλά ο ένας για τον άλλον. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν τους – ευτυχώς. Οι φωνές μου πρέπει να ακούγονται στο δρόμο – μου ζητάει να μη φωνάζω γιατί «μας ακούνε». «Χέστηκα». Άλλωστε για μένα το θέμα έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Σα να μην τρέχει τίποτα, σηκώνεται, με πλησιάζει γελαστή κι αρχίζει να ακκίζεται. «Που θα πάς διακοπές;» «Δεν σου λέω» «Φαντάζεσαι να συναντηθούμε κάπου;» «Αποκλείεται!». Η Κυρία που με συνοδεύει έχει φρικάρει εντελώς. Σηκώνομαι να φύγω και μου λέει «περίμενε μισό λεπτό». Γυρνάει με ένα βιβλίο απ' αυτά που εκδίδουν οι ίδιοι και μια εφημερίδα. Μου τα προσφέρει. Τα παίρνω και φεύγουμε. Μόλις βγαίνουμε η Κυρία που με συνοδεύει με διαβεβαιώνει πως δεν έχει αντιπαθήσει άνθρωπο περισσότερο στη ζωή της και πως ήθελε να τη δείρει. Αμέσως μετά πηγαίνω στον εκδοτικό οίκο και προσφέρω το βιβλίο και την εφημερίδα στον κύριο που με περιμένει. Αν δεν στο είχα πει Κ., σου ζητώ συγνώμη! Νομίζω πως στο είχα πει όμως.
Περνάνε οι διακοπές και ξαφνικά λαμβάνω ένα mail της. Απαντώ με τρεις λέξεις – οι δύο λέξεις είναι «bon hiver», που στα αλβανικά σημαίνει «καλό χειμώνα». Ακολουθεί ένα ακόμα mail, στο οποίο δεν απαντώ – είμαι πια πεισμένος πως δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Η ζωή συνεχίζεται και η Straight Voice είναι για μένα παρελθόν. Κάποιοι bloggers το γνωρίζουν ήδη – έμαθαν μέσω mail, πως δεν έχω καμιά σχέση. Για του λόγου το αληθές παραθέτω απόσπασμα mail που έστειλα στον thas στις 3 Οκτωβρίου και μόνο σε ό,τι αφορά αυτό το θέμα : «…εγώ δεν έχω καμία σχέση (σ.σ. με την εφημερίδα αυτή). Τουλάχιστον δεν επιθυμούσα να έχω σχέση - άλλοι το θέλησαν. Αλλά αυτή είναι μια βαρετή ιστορία». Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό απ' αυτή τη φράση είχα ξεγράψει αυτό το θέμα και δεν ήμουν διατεθειμένος να γράψω το παραμικρό γι' αυτήν την ιστορία στο blog μου. Ξαφνικά όμως πριν λίγες μέρες λαμβάνω ένα mail από έναν αναγνώστη που αφορά την εφημερίδα και
το δημοσίευμά της πως γράφω σ' αυτήν. Του ζητάω να μου το στείλει για να βεβαιωθώ. Το διαβάζω και βέβαια παίρνω ανάποδες. Επικοινωνώ με την ψηλή Κυρία μέσω mail και της γράφω πως αυτό είναι ψέμα και προτίθεμαι να το γνωστοποιήσω στους αναγνώστες μου. Μου απαντά, ζητώντας μου να της τηλεφωνήσω. Της τηλεφωνώ κι αρχίζει πάλι το ίδιο τροπάρι «περί συνεργασίας και η συνεργασία μας υφίσταται» και πάει λέγοντας – καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση και κλείνω το τηλέφωνο. Ελπίζω τώρα πια να έχει καταλάβει πως δεν υπάρχει καμιά συνεργασία ανάμεσα σε μένα και στο έντυπό της – δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος όμως πως το έχει καταλάβει…
Την συνέχεια την ξέρετε. Τι συνέβη όμως και ξαφνικά τον Νοέμβριο γράφτηκε αυτό το κείμενο που με αφορά στην εφημερίδα; Είναι δυνατόν η ψηλή Κυρία να μην είχε καταλάβει πως η συνεργασία μας τελείωσε; Τα πράγματα είναι απλά : αφενός η εφημερίδα έφτιαξε νέο site που περιέχει και blogs και ήθελε «κράχτη», και αφετέρου στον χώρο μπήκε ανταγωνιστής που δείχνει να πιστεύει στους bloggers – η δαφημιστική πίτα θα πρέπει να μοιραστεί ξανά. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να θέλει η Straight Voice να δηλώσει πως ο «μπλογκόλιθος» (έτσι με είχε χαρακτηρίσει σε κείμενό της στην εφημερίδα η ψηλή Κυρία) είναι δικός της; Φυσικά ο «μπλογκόλιθος» δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του και είναι ένας blogger, όπως όλοι οι άλλοι, που κι αυτοί ανήκουν στους εαυτούς τους – ελπίζω να ισχύει για όλους. Αν με διαβάζουν περισσότεροι ή λιγότεροι αναγνώστες, απ' αυτούς που διαβάζουν τους άλλους bloggers, δεν έχει καμία μα καμία
σημασία – το εννοώ. Τα παιχνίδια των περιοδικών και των εφημερίδων με τη διαφημιστική πίτα ουδόλως με αφορούν – εμένα με ικανοποιεί να γράφω αυτά που σκέπτομαι. Αυτή είναι η χαρά του blogger – αν σε κάποιους αρέσουν αυτά που γράφω και θέλουν να τα δημοσιεύσουν, είναι μια άλλη ιστορία και με ευχαριστεί, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα έκλεινα όμως το blog μου γι' αυτόν τον λόγο – άλλωστε, κανείς άλλος δεν μου έθεσε
τέτοιο θέμα. Αν το δίλημμα που θα μου τεθεί είναι «έντυπο ή blog», η απάντηση είναι «blog».
Δεν γράφω για να βγάλω χρήματα – δουλειά έχω και είναι καλή. Δεν βγήκα από το monitor όταν με έβριζαν σχεδόν όλοι, τώρα θα το κάνω; Το έχω γράψει στον ιδιοκτήτη του εδώ και καιρό. Θα ακολουθήσει κι άλλη προσπάθεια διείσδυσης του Τύπου στα blogs ("καπέλωμα" εννοώ, αλλά το γράφω διακριτικά) – κάντε λίγο υπομονή. Πιστεύω στους bloggers κι ελπίζω να μη γίνουμε σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε. Η δύναμη του blogger είναι η ανεξαρτησία του. Φυσικά μπορεί να συνεργαστεί με έντυπα, αλλά δεν «ανήκει» σ' αυτά. Ας μην γίνουμε κιμάς.
Ευχαριστώ
Υ.Γ.1 Έλαβα πολλά υβριστικά mail αυτές τις τελευταίες μέρες – μάλλον κάτι καλό θα έχω κάνει. Λένε, πως αν σε βρίζουν πολύ, αυτό σημαίνει πως είσαι στο δρόμο του Θεού. Έλαβα και τρία mail από bloggers, που μάλλον θεώρησαν πως με είχαν παρεξηγήσει και ζήτησαν συγνώμη. Δεν υπάρχει πρόβλημα με κανέναν- άλλωστε bloggers είμαστε, δεν κάνουμε δημόσιες σχέσεις.
Υ.Γ.2 Και μια διευκρίνιση : ο thas στο κείμενό του A Christmas tale αναφέρει πως «ανταλλάξαμε μερικά (ευγενικά) mail». Δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο για το κείμενό του. Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω στο σημείο που με αφορά, πως δεν έχω ανταλλάξει ποτέ αγενή mail με κάποιον blogger. Πριν ανεβάσω το κείμενο «Ο πιτσιρίκος και η Athens Voice», έστειλα πρώτος mail στον thas που έγραφε «Το επόμενο κείμενο που θα ανεβάσω δεν αφορά εσένα…». Ίσως ξέχασε να το γράψει. Καταλαβαίνω την πικρία του, αλλά όπως το έχει γράψει είναι σαν όλη η ευγένεια του κόσμου να έχει πέσει πάνω του. Το να ενημερώσεις κάποιον πως δεν αναφέρεσαι σ' αυτόν πριν δημοσιεύσεις κάτι, δεν ξέρω αν είναι ευγενικό, αλλά ας μου επιτραπεί να το θεωρώ ντόμπρο. Άλλωστε – και το γράφω για μια ακόμα φορά – δεν κάνουμε δημόσιες σχέσεις. Ούτε συμμορία είμαστε.
(Δεν πιστεύω να σοκαρίστηκε κανείς. Τις εμπειρίες μας δεν γράφουμε; Αυτή ήταν μια από τις δικές μου. Ο κάθε blogger εκπροσωπεί τον εαυτό του και όχι συμφέροντα άλλων. Ή μήπως δεν είναι πάντα έτσι;)
