Τον περασμένο Μάρτιο με κυνηγούσε η Αστυνομία. Ξεφορτώναμε κοπέλες από την πρώην Σοβιετική Ένωση στη Μακρόνησο, όταν μας περικύκλωσαν οι μπάτσοι. Έφαγα μια σφαίρα ξώφαλτσα στο πόδι, αλλά ξέφυγα με το ελικόπτερο του ΑΝΤ1. Πρόλαβα και πήρα μαζί μου δυο Ρωσίδες, την Βίβιαν και την Τζένιφερ. Πέσαμε με αλεξίπτωτα στη Φιλοθέη και βρήκαμε καταφύγιο στη βίλα του Πέτρου Θαλάσση, του γνωστού μεγαλοεκδότη ναρκωτικών.
Ο Πέτρος έφυγε την επόμενη μέρα για δουλειά στην Κολομβία και το σπίτι ήταν στη διάθεσή μας. Πριν φύγει με παρακάλεσε να ταΐζω την καμηλοπάρδαλη, τους σκίουρους και τα παιδιά του. Του έδωσα το λόγο μου, αλλά μόλις έφυγε, έστειλα τα παιδιά του στο ΠΙΚΠΑ και κράτησα την καμηλοπάρδαλη για να μου κάνει παρέα. Τους σκίουρους τους ψήσαμε στο τζάκι, αφού τους ξεφλουδίσαμε πρώτα. Μαλακία, ήταν τζούφιοι.
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και γλυκά, αλλά κάποια στιγμή άρχισα να βαριέμαι. Ειδικά τα βράδια, όταν τα κορίτσια πήγαιναν για βίζιτες, δεν ήξερα τι να κάνω. Ένα βράδυ άνοιξα τον υπολογιστή του Πέτρου κι άρχισα να πατάω τα κουμπιά. Δεν είχα ιδέα από τη μοντέρνα τεχνολογία – είχα ξεμείνει στο μέτρημα με τα δάχτυλα. Η Τζένιφερ προσφέρθηκε να μου κάνει μαθήματα με την προϋπόθεση να την αφήνω να με χουφτώνει. Δέχτηκα γιατί τη γούσταρα πολύ.
Σε δέκα μέρες είχα γίνει ξεφτέρι κι έριχνα πασιέντσες για να περνάει η ώρα. Όταν βαριόμουν τις πασιέντσες, έμπαινα στο Διαδίκτυο και κοιτούσα τσόντες. Καυλοπυρέσσων ων, πήγαινα στο κρεβάτι κι έκανα πλονζόν ανάμεσα στη Τζένιφερ και την Βίβιαν. Πέφτανε πάνω μου και με ξεζούμιζαν οι καριόλες. Το δωμάτιο είχε καθρέφτες παντού – όπου και να κοιτούσα έβλεπα βυζιά, μουνιά και κώλους. Τις βάτευα και τις δυο και τις νεμόμουν διαδοχικά, μπήγοντας βαθιά μέσα τους τον ερωτικό λοστό μου και οδηγώντας τις σε πολλαπλούς οργασμούς. Οι κοιλίες τους σείονταν σαν παλλόμενα ντέφια και τα παχουλά νεανικά αιδοία τους έμοιαζαν με λουκουμάδες που ανέμεναν τον καυλό μου για να τα φάει. Μετά γεμίζαμε με σαπουνάδες την ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα και παίζαμε πόλο. Ρε τις πουτάνες - με έπλεναν τόσο καλά που μου έφυγε η ποδαρίλα.
Ένα βράδυ που τα κορίτσια είχαν πάει βίζιτα σε ένα λαθρέμπορο πλαστελίνης, διάβασα στο site «Έφηβες Σκλάβες Νοσοκόμες» για τα blogs. Αποφάσισα να δοκιμάσω να φτιάξω κι εγώ ένα blog, μπας και βρω κάποιον για να πουλήσω τις κοπέλες, όταν θα τις βαριόμουν. Απέτυχα όμως κι έτσι έφτιαξα αυτό που διαβάζετε τώρα. «Πιτσιρίκο» έλεγαν τον ελέφαντα του καπετάνιου που έφερε τα κορίτσια στη Μακρόνησο.
Στην αρχή νόμιζα πως δεν διάβαζε κανείς, αλλά σύντομα διαψεύστηκα, γιατί άρχισα να παίρνω μέιλ από εκδοτικούς οίκους, εφημερίδες και περιοδικά που ήθελαν να συνεργαστούμε. Δεν γούσταρα κανέναν απ' όλους αυτούς (Κ.Α., εσένα σ’ αγαπάω), γιατί εγώ είμαι παιδί της νύχτας μια ζωή, δεν το αντέχω το πρωί με τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους. Εγώ τη νύχτα μόνο ζω μαζί με 'κείνους π' αγαπώ, με τους παράνομους και τους αδικημένους.
Ένα απόγευμα κοιτούσα βαριεστημένα τα μέιλ μου, ενώ η Βίβιαν βύζαινε περιπαθώς τον ερωτικό μου σωλήνα, πεσμένη ανάμεσα στα πόδια μου. Ξαφνικά είδα ένα μέιλ που δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα. Ήταν από τη Gay Voice κι έγραφε :
Γλυκέ μου "πιτσιρίκο" τι γραφή Θεέ μου είναι αυτή; Έχω να διαβάσω τέτοιο κείμενο από την ηρωική εποχή των 80ς στο Actuel και στην Liberation. Χωρίς να σας φέρω σε αμηχανία μπορείτε να μου απαντήσετε σ’ αυτό εδώ το mail αν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας (διατηρώντας ή όχι την ανωνυμία σας) κάποιες φορές και στην εφημερίδα μας; Με το αζημίωτο φυσικά. Εκτός όλων των άλλων με έχουν τρελάνει και τα παιδιά όλα της εφημερίδας και του forum: "Βρες τον ΤΩΡΑ!" Όπως βλέπετε προσπάθησα. Αρκεί αυτό το mail να φθάσει σε σας και όχι στο γραφείο Τύπου του Bill Gates! Μαθαίνω ότι δεν βρίσκετε την Gay Voice. Με χαρά θα σας την στέλνω αν θέλετε. Καλό απόγευμα και... keep writing!!!!
Φιλικά
……..
Σύμβουλος έκδοσης
τηλ. …..
Fax: 210…..
Υ.Σ.1 Θα ήθελα αυτό το mail να μείνει entre nous svp....
Υ.Σ 2. Το mail από το οποίο σας γράφω είναι το προσωπικό μου. Μπορείτε
να μου απαντήσετε σ’ αυτό.
Εν αναμονή λοιπόν....
Με το που το διάβασα πλημμύρισα από πόθο – καύλα εννοώ. Πέταξα τη φιλήδονη Βίβιαν στα τέσσερα πάνω στο γραφείο και την διακόρευσα με το ερωτικό μου όργανο, ενώ με το ένα χέρι της τραβούσα τα μαλλιά και με το άλλο ζουλούσα κι έτριβα τους μαστούς της. Με δυνατές παλινδρομικές κινήσεις την κέντριζα ηδυπαθώς με το στειλιάρι μου. Η Βίβιαν κραύγαζε πνιγμένη απ' τη γλύκα :
«Αααααααα! …… Ααααααα!…….. Πιτσιρίκο!…….. Επιβήτορά μου!……ΑΑΑΑΑΑΑ!»
-Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
-ΑΑΑΑΑΑ! Ο πιτσιρίκος!
-Ποιος πιτσιρίκος μωρή άρρωστη;
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Ο πιτσιρίκος δεν είσαι;
-Ήμουν ο πιτσιρίκος! Τώρα είμαι αυτός που έχει γράψει τα καλύτερα
κείμενα από την ηρωική εποχή των 80s στο Actuel και στην Liberation!!!
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ! Τι είναι αυτά;
-ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ACTUEL ΚΑΙ ΤΗ LIBERATION;
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Όχι!
ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΟ ACTUEL ΚΑΙ ΤΗ LIBERATION! !!! Μιλάμε θόλωσα εντελώς –με καταλαβαίνετε. Άρχισα να τη μπατσίζω στα τουρλωμένα της κωλομάγουλα με δύναμη, χώνοντας ταυτόχρονα την ερωτική μου ρομφαία βαθιά μέσα στο ροδαλό της μουνέττο.
Όταν κατάλαβα πως ήμασταν και οι δυο έτοιμοι να εξαπολύσουμε τους ερωτικούς μας χυμούς, τραβήχτηκα και πολλές άσπρες ρουκέτες από μπόλικο παχύ ψωλόγαλα πετάχτηκαν με ορμή από τον καυλό μου και κατέληξαν πάνω στην οθόνη του υπολογιστή – εκεί που ήταν το μέιλ. Τα χύσια μου γλιστρούσαν πάνω στην οθόνη και πίσω τους έπαιζαν οι λέξεις. Actuel, Liberation, «βρες τον ΤΩΡΑ!». Αισθανόμουν υπέροχα. Δεν ήξερα όμως τι θα ακολουθούσε…
Αφιερωμένο στα «παιδιά όλα της εφημερίδας», που με ήθελαν πάρα πολύ. Προφανώς νομίζατε πως είμαι ένας από εσάς. Λυπάμαι που σας απογοήτευσα…
Γνώρισα κάμποσους ανθρώπους σ' αυτή τη μικρή περιπέτεια του πιτσιρίκου. Εκδότες, αρχισυντάκτες, δημοσιογράφους. Ήσουν η χειρότερη, η πιο δήθεν. Δεν βρέθηκε άνθρωπος στη ζωή μου να μου πει «σε ανακάλυψα» - οι bloggers με «ανακάλυψαν», όχι εσύ. Πολύ περισσότερο, δεν βρέθηκε άνθρωπος να μου πει «μου ανήκεις». Ανήκω σε μένα, όπως ο κάθε άνθρωπος ανήκει στον εαυτό του. Αν το σκεφτείς, είναι πολύ θλιβερό να νομίζεις πως σου ανήκουν οι άλλοι –αν είχες παιδιά θα πίστευες το ίδιο; Λέω να σταματήσω εδώ, γιατί είσαι τελειωμένη ούτως ή άλλως. Σου ξαναλέω αυτό που σου είπα πριν πέντε μήνες. Μάζεψε τα «σκλαβάκια» σου και τις «φιλενάδες» τους – κατέστρεψαν τα περιοδικά, δεν υπάρχει λόγος να καταστρέψουν και τα blogs. Μου κάνει εντύπωση, πως μετά από όσα σου είπα φανερά οργισμένος και βρίζοντας, και αφού δεν μπήκα καν στον κόπο να απαντήσω στο τελευταίο σου μέιλ, πήγες κι έγραψες στην εφημερίδα σου, πως γράφω για εσάς – το μυαλό σου που ακριβώς βρίσκεται; Και θα μπορούσα να μην το μάθω ποτέ, αν δεν μου το έλεγαν. Αλλά κατάλαβε πια κι ο τελευταίος φελλός. Φοβήθηκες πως θα πάω στον «απέναντι», που μαζεύει bloggers, και σκέφτηκες «ο πιτσιρίκος, ο ‘μπλογκόλιθος’, ο γαμιάς είναι δικός μας! – τι κι αν με έχει ξεχέσει πατόκορφα;». Κοντή ανόητη, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και ούτε τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου – ρώτησέ τον. Κι εσείς ρε ηλίθιοι κάφροι, σταματήστε να γράφετε μαλακίες σε σχόλια και μέιλ. Απλά κάποιος ξεκίνησε κάτι καινούργιο μαζί με bloggers και τους ευχήθηκα «καλή επιτυχία». Σε λίγο θα γράψετε, πως εγώ αποφασίζω τι θα πάει καλά και τι όχι.
Είμαι βέβαιος, πως με τον επόμενο νέο συνεργάτη σου θα έχεις καλύτερη συμπεριφορά – το ίδιο και με τα παιδιά γύρω σου. Αν θέλεις βέβαια, μπορώ να συνεχίσω τη διήγηση, αλλά δεν θέλω να χάσετε διαφημίσεις...
Υπάρχει κάποιος blogger που να έχει ακόμα απορία σε τι οφειλόταν η πανταχόθεν επίθεση που δέχτηκα πριν μερικούς μήνες; Ας ξαναδιαβάσει το μέιλ. Όποιος πάλι δεν καταλάβει, να πάει να παίξει με τις κούκλες του.
Μπορεί κάποιοι να αναρωτιούνται, γιατί αυτό το μέιλ κοινοποιείται από εμένα, ενώ ο αποστολέας μου ζητά το αντίθετο. Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, αλλά αρκεστείτε στο γεγονός, πως δεν τήρησε τίποτα από όσα είπε και αποδείχθηκε κάλπης – αρκετά ρόμπα έγινε. Για να μην αναφέρω πως στο πρώτο μας μυστικό (υποτίθεται) ραντεβού, εντελώς τυχαία εμφανίστηκε ο εκδότης – πριν περάσει ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που συναντηθήκαμε. Ήμουν όμως εγώ τελικά αυτός που συνάντησε; Εδώ σε θέλω μάγκα μου.
(Όποιος αναγνώστης δεν καταλαβαίνει σε τι αναφέρεται αυτό το ποστ, ας διαβάσει πρώτα αυτό.)
