Το δεύτερο τεύχος της LifO είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο, αν και μου έλειψαν τα λάθη του πρώτου τεύχους – μου αρέσουν τα λάθη γιατί μου θυμίζουν τα blogs. O εξαίσιος Oldboy στην τελευταία σελίδα – παρεμπιπτόντως ο Oldboy είναι φτυστός η Φανί Αρντάν – και η μεγάλη μου αδελφή στο εξώφυλλο να απλώνει τη μπουγάδα έξω από το σπίτι μας. Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή; Αν και δεν ήξερα ότι επιτρέπεται πια σ’ έναν blogger να έχει ταυτόχρονα το κείμενό του στο έντυπο αλλά και στο blog του, λες και είναι blogger – άλλαξαν τα πράγματα στα έντυπα φαίνεται και χαίρομαι πολύ.
Ό,τι γυρίζει μυρίζει κι ό,τι κάθεται βρωμάει. Λοιπόν η LifO γυρίζει και μυρίζει blog. Και μυρίζει blog, όχι με την έννοια «βρείτε μας έναν blogger να ‘χουμε κι εμείς έναν τώρα που ‘ναι μόδα», ούτε με την έννοια «πήραμε έναν blogger και θα τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας» - να προσέχει δηλαδή να μη γράφει καλύτερα από τους άλλους για να μην παρεξηγηθούν και να φυλάει τον κώλο του, γιατί δεν θα ξέρει από πού θα του έρθει .
Μυρίζει blog με την έννοια της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης, του πατριωτισμού, της φρεσκάδας, της καθαρότητας, της απλότητας, της χαράς, της φιλίας, του θάρρους, της γενναιότητας, της αυταπάρνησης, του εθελοντισμού, της αμαρτίας, της μετάνοιας, της συγχώρεσης, της παρορμητικότητας, της εξαλλοσύνης, της μέθεξης, της ανιδιοτέλειας, του αυθορμητισμού και τέλος πάντων μη γράψω άλλα – καταλάβατε πως κάτι θετικό προσπαθώ να πω τόση ώρα.
Βέβαια στη στήλη The Love Company χαρακτηρίζομαι από τον αρθρογράφο ως «συγκροτημένος, φαινομενικά αντιφατικός και ενδιαφέρων blogger» – εντάξει, με έχουν πει και «μπλογκόλιθο» - ενώ θα ήθελα να γράφει «αναρχικός και ανατρεπτικός». Κάτι που να αρχίζει οπωσδήποτε με «ανά»– ας ήταν και αναστενάρης ή ανατολικομεσημβρινός. Έστω αναγούλα. Επίσης θα μου άρεσε πολύ το «αντιφατική προσωπικότητα». «Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αντιφατική προσωπικότητα» – λες και υπάρχει προσωπικότητα από τον Σωκράτη ως τον Αδάμ Ρεγκούζα και τη Στέλλα Μπεζαντάκου που να μην είναι αντιφατική.
Με την ευκαιρία, και χωρίς να υπάρχει καμιά σχέση, ούτε με τα προηγούμενα, αλλά ούτε και με τα επόμενα, κάπου όμως πρέπει να το γράψω κι αυτό, θέλω να ευχαριστήσω με ένα μήνα καθυστέρηση τον κ. Ρούσσο Βρανά για την αναφορά που έκανε στο blog μου μέσω του δικού του blog, συγγνώμη, της στήλης του εννοούσα, στα «ΝΕΑ» - γράφαμε διαγώνισμα εκείνη τη μέρα και το έμαθα με καθυστέρηση από έναν αναγνώστη. Ήταν μια εκ των πιο τιμητικών αναφορών, καθώς η σελίδα αυτή, στην οποία γράφουν και οι κ.κ. Αγγελόπουλος και Μητσός, είναι πραγματικά σπουδαία και με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο – φανταστείτε δηλαδή πως ήμουν πριν. Τώρα σταματάω τις ευχαριστίες γιατί μου χαλάνε το αναρχικό προφίλ.
(Εδώ πήγα για ύπνο, αλλά είδα όνειρο και επέστρεψα για να το γράψω κι αυτό, όπως οφείλει να κάνει κάθε σωστός blogger. Για να έχετε πλήρη εικόνα, ενδιάμεσα τάισα τις γάτες, τη μάινα και την ύαινα, άνοιξα το ψυγείο για να βρω τα γυαλιά μου και θαύμασα τον εαυτό μου στον παραμορφωτικό καθρέφτη που έχω και με δείχνει Άδωνι.)
Ήταν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Σε ένα καφέ στο Κολωνάκι. Αυτός μιλούσε συνέχεια – blogger πρέπει να ήταν, γιατί φαινόταν πως είχε καιρό να δει άνθρωπο. Φορούσε μαύρα ρούχα και είχε γένια 193 ημερών. Έλεγε κάτι περίεργα ονόματα, αλλά μιλούσε πολύ γρήγορα και δεν μπορούσα να τα πιάσω. Κάτι «γούμαν», κάτι «ντις», κάτι «μπόι». Κάποια στιγμή είπε «γουρούνα» - αυτό το έλεγε συνέχεια. Αλλά όχι, δεν έλεγε «γουρούνα» - «κουρούνα» έλεγε. «Αυτή η κουρούνα είναι καταπληκτική. Την έχεις διαβάσει; Πρέπει να τη διαβάσεις οπωσδήποτε. Είναι η καλύτερη απ’ όλους. Ναι σου λέω, είναι καλύτερη από μένα». Αυτό το «καλύτερη από εμένα» το είπε πολλές φορές, αλλά με τα χάλια που είχε δεν μου έκανε εντύπωση – όλοι πρέπει να ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν, ακόμα και οι κουρούνες. Μετά φιλήθηκαν σταυρωτά τρεις φορές, αλλά αυτός ο ανόητος ξέχασε πως βρίσκονταν στο Κολωνάκι και τα φιλιά του Κολωνακίου κρατάνε μέχρι να στρίψεις στη γωνία. (Αυτό γράψτε το να το θυμάστε). Εκεί ξύπνησα.
Κύριε Τσαγκαρουσιάνε, λαμβάνω το θάρρος, μιας και δεν βρισκόμαστε στο Κολωνάκι, να σας ζητήσω να αποκαταστήσετε μια αδικία και να δημοσιεύσετε στην εφημερίδα σας ένα κείμενο της Κουρούνας. Όχι δεν την γνωρίζω, όχι δεν είναι γκόμενά μου, όχι δεν έχει καμιά ιδέα γι’ αυτό που γράφω τώρα εδώ, αλλά ξέρω πως γράφει καταπληκτικά, είναι αυτή που όλοι οι μπλόγκερ αγαπάμε και το αξίζει πραγματικά – πιο πολύ από καθέναν από εμάς. Την έχουμε όλοι σα μάνα μας, σαν αδελφή μας, σαν Παναγιά. Σ’ αυτήν τρέχουμε να πούμε τον πόνο μας, να εξομολογηθούμε, να ζητήσουμε δανεικά. Τι γράφω ο πούστης; Θα τολμούσα μάλιστα να προτείνω το κείμενο «Πάνω απ’ όλα η υγεία», με το οποίο έχει γελάσει μέχρι σκασμού όλη η μπλογκόσφαιρα και όχι μόνον. Είναι ίσως μεγάλο για εφημερίδα, αλλά με ένα …μοντάζ θα είναι κούκλα. Τι να πω, εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα – τι ταπεινός που είμαι!
Αν η LifO δημοσιεύσει κείμενο της Κουρούνας, οι bloggers θα κάνουμε Χριστούγεννα. Αλλιώς, θα κλαίμε απαρηγόρητοι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα και θα κάνουμε όλο ζημιές.
Αν η LifO δημοσιεύσει κείμενο της Κουρούνας, θα επιστρέψουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, θα πάρουμε την Πόλη, θα λευτερωθεί η Κύπρος, θα λευτερωθεί η Κρήτη, θα λευτερωθεί και μένα η καρδιά μου.
Αν η LifO δημοσιεύσει κείμενο της Κουρούνας, θα βγάλω τους μετρητές από το blog μου – αυτό είναι κομπίνα, γιατί υπάρχει και το Google Analytics που δεν φαίνεται. Τώρα που ‘ρθε το Famoso, κάνω κι εγώ τα τζάμια!
Οριστικό επιχείρημα, κι αν είναι ασέβεια, σκατά στα μούτρα μου : νομίζω πως η Μαλβίνα θα χαιρόταν με ένα κείμενο της Κουρούνας στην εφημερίδα σας.
Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το Σύμπαν ολόκληρο αδιαφορεί, γιατί έχει και δουλειές να κάνει και σιγά μην κάθεται ν’ ασχολείται μαζί σου – ένας άνθρωπος όμως μπορεί ίσως να συνωμοτήσει …μόνος του και να πραγματοποιήσει την ευχή σου. Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ.
Μάγκες, όποιος θέλει Κουρούνα στη LifO να το γράψει στα σχόλια – όποιος ντρέπεται ας στείλει mail στην εφημερίδα στο info@dyodeka.gr . Αν πιάσει η ευχή και ο κ. Τσαγκαρουσιάνος την κάνει πραγματικότητα, το επόμενο βήμα θα είναι να ζητήσω από τον διευθυντή του BBC να δώσει τρίωρη καθημερινή εκπομπή στη Lili.
Ζητώ συγνώμη απ’ όσους ανέφερα στο κείμενο αυτό. Κουρούνα ελπίζω να μη μου κρατήσεις κακία.
(Θέλω να πω, πως μερικές φορές δεν ξέρω πως μου ‘ρχονται αυτά που γράφω – ειλικρινά. Τα πιστεύω όμως. Μα τον Άγιο!)
