Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, όταν ξεκινούσα αυτό το μπλογκ, δεν φανταζόμουν αυτό που θα ακολουθούσε - το έχω γράψει επανειλημμένως. Δεν νομίζω πως υπάρχει μπλόγκερ που ξεκινάει να γράφει και περιμένει πως θα δει τα κείμενά του να δημοσιεύονται, θα εκδοθεί βιβλίο του, θα δίνει συνεντεύξεις και θα έχει προτάσεις για συνεργασία από τον Τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Εικοσιένα μήνες μετά, καταλαβαίνω πως ένας κύκλος έκλεισε οριστικά. Και το ερώτημα είναι «τώρα τι;».Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Το μόνο σίγουρο είναι ένα ακόμα βιβλίο που – καλώς εχόντων των πραγμάτων – θα εκδοθεί την άνοιξη. Έχω προτάσεις από δυο τηλεοπτικούς σταθμούς – ίσως κι από έναν τρίτο, αλλά δεν είναι οριστικό - ενώ συνάντησα και δυο εξαιρετικούς κυρίους που διερεύνησαν, αν θα ενδιαφερόμουν να γράψω κείμενα για τις εκπομπές τους. Ένας ακόμα εξαιρετικός κύριος έδειξε ενδιαφέρον για συνεργασία στην εκπομπή του από τη νέα χρονιά. Τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, άκουσα δυο γνωστούς ανθρώπους της τηλεόρασης να με ρωτούν «έχεις σκεφτεί ποτέ να εμφανιστείς στην τηλεόραση;». Εννοούσαν να παίξω – αν νομίζετε πως σας κάνω πλάκα, έχω να σας πω πως κι εγώ πλάκα νόμιζα πως μου έκαναν.
Έχω προτάσεις από τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς, ενώ υπήρξαν συνομιλίες και με έναν ακόμα με τον οποίο μάλλον δεν υπάρχει συνέχεια. Το μόνο πρόβλημα με το ραδιόφωνο είναι πως όλοι με θέλουν να …παρλάρω διαρκώς, ενώ εμένα θα με ενδιέφερε μια εκπομπή βασισμένη κυρίως στη μουσική – το ραδιόφωνο, για μένα, είναι μουσική και ο λόγος είναι συνοδευτικός. Δυστυχώς, δεν είχα καμία πρόταση από αμιγώς μουσικό σταθμό. Επίσης, έχω μια πρόταση για στήλη σε ημερήσια εφημερίδα – είναι η τρίτη από την αρχή του μπλογκ.
Και τώρα τι θα κάνω; Όλοι οι άνθρωποι που έχω συναντήσει νομίζουν πως έχω κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου για τα επόμενα βήματα μου, και περιμένουν να το ακούσουν. Δεν έχω. Θα είχα αν όλα αυτά που συνέβησαν ήταν αναμενόμενα ή ήταν μέσα στις προθέσεις μου. Δεν ήταν. Και δεν ήταν γιατί δεν υπήρχε προηγούμενο με κάποιον μπλόγκερ στη χώρα μας που να του είχε συμβεί κάτι από τα παραπάνω. Ξεκινάς να γράφεις σε ένα μπλογκ, κάποιοι άνθρωποι εκτιμούν τα γραπτά σου και επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί σου – ο καθένας τους, βέβαια, θέλει και κάτι διαφορετικό από εσένα. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία – είναι και υγιή γιατί δεν βασίζονται σε προσωπικές γνωριμίες αλλά μόνο στο γεγονός πως κάποιοι εκτιμούν τα κείμενά σου.
Εγώ τι θέλω; Δεν ξέρω. Το ραδιόφωνο μου αρέσει πολύ. Και η τηλεόραση έχει ενδιαφέρον αλλά για να κάνεις καλή τηλεόραση θέλει πολλά λεφτά – διαφορετικά, βλέπεις ταλαντούχους ανθρώπους να κάνουν ανοησίες. Η επιθεώρηση με γοητεύει πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο αλλά ποιος κάνει επιθεώρηση στην Ελλάδα σήμερα; Πάντως, σχεδόν όλα μου τα σατιρικά κείμενα είναι επιθεωρησιακά – καλά το είχε γράψει νωρίς νωρίς ο κ. Λεόντιος Παπαδόπουλος της εφημερίδας «Μακεδονία». Θα μου άρεσε να γράφω κείμενα για έναν καλλιτέχνη του music hall που να τον εκτιμώ πολύ και να γράφω πάνω σ’ αυτόν. Αν διαβάζει κανας νέος …Γιώργος Μαρίνος, να επικοινωνήσει. Μόνο να έχει και τον καλό χαρακτήρα του Γιώργου Μαρίνου.
Βέβαια, δεν ξεχνώ πως η πρώτη πρόταση που είχα –πριν καλά καλά συμπληρωθούν δυο μήνες από τη δημιουργία του μπλογκ – δεν είχε να κάνει ούτε με τον Τύπο, ούτε με το ραδιόφωνο, ούτε με την τηλεόραση. Η πρώτη πρόταση ήταν να γράψω ένα μυθιστόρημα – στη συνέχεια, το αίτημα αυτό το άκουσα από πολλά διαφορετικά χείλη και επανήλθε από πολλούς ανθρώπους όλο αυτό το διάστημα. Επίσης, αυτή είναι η νούμερο 1 επιθυμία των αναγνωστών αυτού του μπλογκ – όπως τουλάχιστον εκφράζεται μέσα από τα mail τους. Ας μην ανησυχούν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι…
Το μπλογκ αυτό δημιουργήθηκε τυχαία. Στην πορεία, το «στοίχημα» ήταν να δείξω πως, στην Ελλάδα του «μέσου», μπορεί ένας ανώνυμος – ο Κανένας – να πετύχει κάποια πράγματα χωρίς καμία γνωριμία, χωρίς καμία διαπλοκή, χωρίς να έχει καμιά σημασία η εμφάνισή του. Θεωρώ πως το κέρδισα. Διατήρησα την ανωνυμία μου, δεν φωτογραφήθηκα με …Αρμάνι, δεν εμφανίστηκα στην τηλεόραση, δεν μπήκα σε κανένα κύκλωμα, αρνήθηκα να καπελωθώ, ήμουν εξαιρετικά επιλεκτικός στα πρόσωπα που εξέφρασαν την επιθυμία να με συναντήσουν (θα ήταν ακόμα καλύτερα, αν δεν είχα συναντήσει κανέναν αλλά στην ευγένεια υποκύπτω), δεν υπέγραψα τίποτα με κανέναν, δεν ανταποκρίθηκα σε γενναίες χρηματικές προσφορές, δεν σταμάτησα να γράφω στο μπλογκ μου και παρέμεινα ο «πιτσιρίκος».
Λοιπόν, γίνεται κι έτσι. Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε - πάμε γι’ άλλα. Το μπλογκ συνεχίζει να υπάρχει επειδή γράφω γρήγορα – αν δεν έγραφα γρήγορα, δεν θα δημιουργούσα μπλογκ και μάλλον δεν θα έγραφα ποτέ λέξη πουθενά. Δεν ξέρω τι θα κάνω από εδώ και πέρα – μπορεί τίποτα από τα παραπάνω, μπορεί και όλα - αλλά το διασκέδασα αφάνταστα. Σκέφτομαι πως, αν τα κακαρώσω αύριο, τα έντυπα θα κάνουν αφιερώματα σε ένα μωρό με πάνες που βαράει ένα σφυρί. Το βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστικό. Και μου ανοίγω μια σαμπάνια. Στην υγειά σας!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς (παραπονιάρας)
Το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν πολλά νέα μπλογκ και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Δεν υπάρχει συλλογικότητα στα μπλογκ – κάθε μπλόγκερ είναι ένας ξεχωριστός εκδότης και ένας διαφορετικός άνθρωπος– και, ως εκ τούτου, δεν έχω τίποτα να απαντήσω στα ερωτήματα που μου θέτονται μέσω mail. Συμβουλές εγώ δεν έχω να δώσω. Εύχομαι σε όλους όμορφα κείμενα και καλή συνέχεια.
update! Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, έγραψα όσα μου έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα γιατί θεωρώ τίμιο να τα μάθετε από εμένα και όχι από κάποιον άλλον. Τα νέα τρέχουν γρήγορα και δεν θα ήθελα να παρουσιαστούν αλλιώς από κάποιον αδέκαστο -με αφεντικό, όμως- δημοσιογράφο. Συνηθίζεται στα μπλογκ οι άνθρωποι να γράφουν και πράγματα που τους έχουν συμβεί. Ε, σε μένα συνέβησαν και αυτά. Κατά τ’ άλλα, έγραψα «το μπλογκ συνεχίζει να υπάρχει» (ενεστώτας). Και γράμματα γνωρίζω. Επίσης έγραψα «δεν υπέγραψα τίποτα με κανέναν» - ακούω πάντα τις συμβουλές των πιο έμπειρων. Τώρα ψάχνω την απάντηση στο ερώτημα «και τώρα τι;». Φίλοι & σοφοί λένε «τώρα οικονομία». Μάλλον έχουν δίκιο. Ευχαριστώ πολύ για τα mail και τις καλές συμβουλές. Μάκια.
