Το 1963 έπαιζα βιολί στην επιθεώρηση «Μια Πόλη Μαγική» στο θέατρο «Παρκ» . Ήταν η σύμπραξη του Θεοδωράκη με τον Χατζιδάκι και ερχόταν μετά από δυο μεγάλες προσωπικές τους επιτυχίες – της «Όμορφης Πόλης» και της «Οδού Ονείρων» αντίστοιχα. Η σκηνοθεσία ήταν του Μιχάλη Κακογιάννη και τα σκηνικά του Μίνου Αργυράκη. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Χρήστος Λεοντής και τη χορωδία ο Μάνος Λοΐζος. Ήταν μαγική στιγμή και όσοι παρακολούθησαν αυτήν την παράσταση δεν θα ξεχάσουν ποτέ την ερμηνεία του Μπιθικώτση στο «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, αλλά και το βιρτουόζικο παίξιμο του Γιώργου Ζαμπέτα.
Υπήρχαν δυο μέρη στην παράσταση και ο κάθε συνθέτης είχε το δικό του. Ο Χατζιδάκις ήθελε να κάνει εντύπωση στην έναρξη του δικού του μέρους και στις πρόβες επέμεινε πολύ σ’ αυτό. Μας είχε ανεβάσει (όλους του μουσικούς) πάνω σε ένα βαγόνι τρένου. Κάποιοι έσπρωχναν το βαγόνι για να βγει στη σκηνή, εμείς παίζαμε μια εισαγωγή και ακουγόταν η φωνή του Μάνου που έλεγε μελαγχολικά : «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα». Δεν του άρεσε. Ξανά πίσω το βαγόνι και πάλι από την αρχή. «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα». Ούτε τη δεύτερη φορά του άρεσε ο συγχρονισμός. Παίζαμε και ξαναπαίζαμε την εισαγωγή και οι άνθρωποι που έσπρωχναν το βαγόνι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Το κάναμε γύρω στις σαράντα φορές, ο Μάνος δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος και τα νεύρα όλων είχαν σπάσει. Κάποια στιγμή που το βαγόνι τσούλαγε, εμείς παίζαμε βαριεστημένα πια την εισαγωγή και ο Μάνος έλεγε : «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα», πετάχτηκε κάποιος μουσικός –ο Ζαμπέτας ήταν ή μήπως ο πιανίστας; - και είπε : «Εμάς θα μας συνέφερε να είχε συμβεί ακριβώς το αντίθετο». Σκάσαμε όλοι στα γέλια – και ο Μάνος βέβαια. Ωραία χρόνια, τι τα θες;
Αν αντέχετε τις δυνατές συγκινήσεις και θέλετε να δείτε ποιος άλλος blogger που γνωρίζετε, ήταν μαζί μου στην ορχήστρα, παίζοντας μάλιστα φλάουτο, πατήστε εδώ.
