Με αφορμή το σημερινό συκοφαντικό δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» που φέρει την υπογραφή της κ. Ναταλί Χατζηαντωνίου και με αφορά, θέλω να γράψω μερικά λόγια. Γράφει η κ. Χατζηαντωνίου:
"Μετά ο «Πιτσιρίκος» ανακάλυψε τη θελκτική όψη της εξουσίας. Γνωρίστηκε με μια δημοσιογραφική μερίδα, άρχισε να διαφημίζει το έντυπο που ευφυώς τον αναδημοσίευε, να βγαίνει τηλεφωνικώς σε ραδιοσταθμό και να διαβάζει τα κείμενά του, να γίνεται ένας παραγοντίσκος της ελληνικής μπλογκόσφαιρας".
Κυρία Χατζηαντωνίου, δεν σας γνωρίζω και δεν με γνωρίζετε. Γράφετε πως γνωρίστηκα με μια δημοσιογραφική μερίδα. Ποια μερίδα είναι αυτή; Θέλω να μάθω κι εγώ. Γιατί δεν πληροφορείτε τους αναγνώστες σας; Έχετε πληροφορίες ή το υποψιάζεστε; Οι μόνοι δημοσιογράφοι που έχω γνωρίσει είναι:
1.O κ. Βασίλης Κουφόπουλος που εργάζεται στον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι. Τον κ. Κουφόπουλο τον έχω συναντήσει μια φορά στη ζωή μου στο στούντιο πέρσι τον Μάιο ή τον Απρίλιο (νομίζω ήταν Μάιος)- με κάλεσε να μιλήσουμε με αφορμή την κυκλοφορία των βιβλίων των bloggers. Η συνέντευξη διήρκεσε μια ώρα. Ήταν πολύ ευγενικός.
2.Η κ. Ελένη Ξένου, διευθύντρια σύνταξης στο ένθετο "Υ.Γ." της κυπριακής εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος». Με την κ. Ξένου έχω συναντηθεί μια φορά στη ζωή μου για λιγότερο από μια ώρα. Ήταν πολύ ευγενική.
3.Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης. Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης μου ζήτησε να κάνουμε μια συνέντευξη για την τηλεοπτική του εκπομπή και αρνήθηκα ευγενικά. Μετά μου ζήτησε να κάνουμε μια συνέντευξη για την εφημερίδα που εργάζεται. Αρνήθηκα και πάλι. Με πολύ όμορφο τρόπο με έκανε να αλλάξω γνώμη. Τον κ. Θεοδωράκη τον συνάντησα μια φορά στη ζωή μου για μια ώρα και ένα τέταρτο – όσο δηλαδή κράτησε η συνέντευξη. Ήταν πολύ ευγενικός.
4.Σήμερα το πρωί συνάντησα τον κ. Φοίβο Καρζή για μια συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84 με αφορμή το δημοσίευμα του «TIME». Τον κ. Καρζή τον συνάντησα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Η συνομιλία μας στο στούντιο κράτησε σχεδόν μια ώρα. Ήταν πολύ ευγενικός.
Αυτή είναι η δημοσιογραφική μερίδα που γνωρίζω (η μόνη από τους προαναφερθέντες που γνωρίζει το μικρό μου όνομα είναι η κ. Ξένου – οι υπόλοιποι κύριοι με γνωρίζουν ως «πιτσιρίκο»). Η χρονική διάρκεια των συναντήσεων μου με τη «δημοσιογραφική μερίδα» δεν ξεπερνά τις τέσσερις ώρες – οι τρεις ήταν για συνεντεύξεις. Έχω το δικαίωμα να γράφω αλλά απαγορεύεται να ομιλώ;
«Άρχισε να διαφημίζει το έντυπο που ευφυώς τον αναδημοσίευε».
Ένα μπλογκ με μερικές εκατοντάδες αναγνώστες διαφημίζει ένα έντυπο που τυπώνεται σε 90.000 αντίτυπα. Μάλιστα. Το έντυπο στο οποίο αναφέρεστε δεν με αναδημοσίευε – γράφω κάποια ειδικά κείμενα γι’ αυτό το έντυπο γιατί μου αρέσει πολύ και θέλω να σκίσει. Δεν γνωρίζω κανέναν απ' αυτό το έντυπο πέρα από έναν μπλόγκερ που γράφει εκεί.
«Να βγαίνει τηλεφωνικώς σε ραδιοσταθμό και να διαβάζει τα κείμενά του».
Τι κακό υπάρχει σε αυτό; Μου το ζήτησε τηλεφωνικά ο κ. Κουφόπουλος που μου είχε φανεί εξαιρετικά συμπαθής τη μια και μοναδική φορά που τον συνάντησα - δεν μου άσκησε καμία λογοκρισία, είχα το δικαίωμα να λέω τις σκέψεις μου και το αποδέχτηκα. Εν τω μεταξύ, μου το είχαν ζητήσει και άλλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί και το αρνήθηκα. Αυτό δεν εμπόδισε κάποιους δημοσιογράφους να διαβάζουν οι ίδιοι τα κείμενά μου σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Προσωπικά δεν με ενοχλεί – δεν πιστεύω στην πνευματική ιδιοκτησία αλλά στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφοριών. Τι διαφορά έχει αν διαβάζω εγώ τα κείμενά μου ή κάποιος άλλος; Οι άλλοι επιτρέπεται να διαβάζουν τα κείμενά μου κι εγώ όχι; Δεν είμαι μουγκός, ξέρετε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.
Δηλαδή, αν είχα αποδεχτεί όλες τις προτάσεις που μου έγιναν, αν είχα δεχτεί να φωτογραφηθώ για τα έντυπα που μου το ζήτησαν, αν αποδεχόμουν όλες τις προτάσεις για συνεντεύξεις ή κείμενα που μου έγιναν, αν είχα εμφανιστεί στην τηλεόραση –σε μια από τις τέσσερις εκπομπές που μου προτάθηκε -, κι αν έκανα ραδιοφωνική εκπομπή σε στούντιο τι θα ήμουν; Μεγαλοπαράγοντας; Ο Μπόμπολας; Αυτήν την ιδέα έχετε για τους εκατοντάδες συναδέλφους σας που το κάνουν;
"Άρχισε να λύνει και να δένει σαν κι άλλους πολλούς που μεθούν με την επιτυχία τους και την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. Μ’ αυτά και μ’ αυτά απέδειξε πως το μέσον του ήταν απλά το «μέσον». Ο υπέροχα αιρετικός μας μπλόγκερ ξεκίνησε όπως πολλά παιδάκια, κουβαλώντας τα μεγάλα όνειρα που σπεύσαμε να του φορτώσουμε, αλλά κατέληξε τραπεζικό στέλεχος με ιδιόκτητη μεζονέτα και θέα στο Διαδίκτυο. Τι κρίμα! Ο «Πιτσιρίκος» ενηλικιώθηκε".
Ποιος «λύνει και δένει»; Τι «λύνει και δένει»; Που «λύνει και δένει»;
Κυρία Χατζηαντωνίου, σας έχω καλά και άσχημα νέα. Ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Μπορείτε να συνεχίσετε να με διαβάζετε, όπως με διαβάζατε. Δεν έχω αλλάξει καθόλου – είμαι το ίδιο …αγνός.
Τα άσχημα νέα είναι πως την πατήσατε. Ποιο είναι «το ίδιον όφελος του τραπεζικού στελέχους»; Δεν έχω πάρει μέχρι σήμερα ούτε μισό ευρώ. Ούτε από τη LiFO, ούτε από τον «Φιλελεύθερο», ούτε από τον Σκάι. Ούτε καν από το βιβλίο μου. Δεν έχετε παρά να επικοινωνήσετε με τον κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, την κ. Ελένη Ξένου, τον κ. Βασίλη Κουφόπουλο και τον κ. Διονύση Μαραθιά και να τους ρωτήσετε – υποθέτω πως τουλάχιστον τους συναδέλφους σας θα τους εμπιστεύεστε.
Αν έχω πάρει έστω και δέκα λεπτά από κάποιον από τους προαναφερθέντες ή από τα έντυπα ή τα Μέσα στα οποία εργάζονται, θα «κατεβάσω» αμέσως το μπλογκ μου και δεν θα ξαναγράψω λέξη στη ζωή μου. Το ορκίζομαι στη μνήμη του πατέρα μου. Αν δεν έχω πάρει δεκάρα, εσείς τι σκοπεύετε να κάνετε κ. Χατζηαντωνίου; Η εφημερίδα στην οποία εργάζεστε τι σκοπεύει να κάνει; Και μια ακόμα ερώτηση: για τα αφεντικά σας και τα συμφέροντά τους, μπορείτε να γράψετε μια έστω λέξη; Μπορείτε να είστε τόσο απαξιωτική όσο ήσασταν μαζί μου; Άξιος ο μισθός σας.
Κυρία Χατζηαντωνίου, σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο δημοσίευμά σας. Ελπίζω να μην σας αδικώ αλλά έχω την εντύπωση πως προβάλατε επάνω μου τις δικές σας επιθυμίες, τα δικά σας «θέλω». Πως κρίνατε εξ ιδίων τα αλλότρια. Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος.
Ζητώ συγγνώμη από τις κυρίες και τους κυρίους που ανέφερα στο κείμενο αλλά δεν μπορούσα να απαντήσω αλλιώς – είμαι απλά ένας μπλόγκερ, δεν είμαι εκδότης. Υποθέτω πως το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι.
Είναι περίεργο που, στις δεκάδες ανασκοπήσεις για τα βιβλία που εξεδόθησαν τη χρονιά που πέρασε, δεν βρέθηκε έστω ένας (1) δημοσιογράφος να γράψει πέντε λέξεις για τα έξι βιβλία των μπλόγκερ που εξεδόθησαν για πρώτη φορά στη χώρα μας – όχι ως λογοτεχνικό γεγονός, έστω ως είδηση μιας γραμμής, ως κάτι που συνέβη τη χρονιά που πέρασε. Αντιθέτως, το μόνο δημοσίευμα αφορούσε εμένα, είχε φωτογραφία το βιβλίο μου και ήταν συκοφαντικό. Κρίμα.
Νιώθω μια αηδία. Ειλικρινά. Σε καταραμένο τόπο ζούμε.
