Από τον Alpha ως το (o)Mega

"Κάποτε δούλεψα και στην οικοδομή. Αυτό, όμως, δεν με έκανε να αλλάξω γνώμη για τα άσχημα κτίρια – ακόμα άσχημα μου φαίνονται". Μερικές σκέψεις, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά ΜΜΕ. Εδώ.

Το τελευταίο διάστημα έχω λάβει πολλά μέιλ από εργαζόμενους στον Alpha - τα μέιλ αφορούν τα όσα δυσάρεστα για τους εργαζόμενους συμβαίνουν σε αυτό το κανάλι.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως η γνώμη μου για τα ΜΜΕ δεν έχει αλλάξει επειδή έτυχε να συνεργαστώ με κάποια απ’ αυτά. Αν ήμουν δημοσιογράφος μπορεί να άλλαζε, αλλά δεν είμαι.

Τα πράγματα στα ελληνικά ΜΜΕ πρέπει να αλλάξουν. Και θα αλλάξουν είτε έτσι είτε αλλιώς. Δεν είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Ελλάδα να έχει τόσα κανάλια, τόσα ραδιόφωνα και τόσα έντυπα. Είναι ολοφάνερο πως κάτι πάει στραβά.

Κανείς δεν μιλάει για τα δημοτικά ραδιόφωνα που στοιχίζουν στους φορολογούμενους εκατομμύρια, δεν τα ακούει κανείς και δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν – εκτός, βέβαια, από κάποιους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους που υποδύονται τους ευαίσθητους αριστερούς και τους κριτές των πάντων, ενώ οι ίδιοι είναι σκατάδες.

Επίσης, θα πρέπει να γίνει κάτι σύντομα με αυτούς τους χαραμοφάηδες της κρατικής τηλεόρασης. Χρυσούς τους έχουμε πληρώσει αυτούς τους φελλούς.

Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κάποιος πως το πάρτι που γινόταν στα ΜΜΕ δεν μπορούσε να συνεχιστεί; Δηλαδή, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως οι οικονομικές δυσκολίες θα αφορούσαν όλους τους άλλους εκτός απ’ αυτούς που εργάζονται στα ΜΜΕ;

Και τι προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στον τόπο; Ελεύθερη ενημέρωση; Ναι, σίγουρα. Στρατιές σκλάβων εξυπηρετούν τα συμφέροντα του εκάστοτε αφεντικού τους και τις συμφωνίες που κλείνει με την κυβέρνηση.

Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος και το μόνο που κάνουν είναι να φροντίζουν να αποβλακώσουν τους Έλληνες. Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι εχθρός του λαού. Οι εργαζόμενοι σε αυτά τα κανάλια δεν έχουν καμιά ευθύνη γι’ αυτό; Θα πρέπει να συντηρηθεί όλο αυτό το σκυλολόι των κάφρων για να μη μείνουν άνεργοι; Μα, αυτοί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να δουλέψουν ποτέ. Αρκετό κακό έχουν κάνει.

Οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει το παιχνίδι εδώ και πολλά χρόνια. Και το ξέρουν. Αν δεν είσαι ελεύθερος και ανεξάρτητος, είσαι τελειωμένος. Και οι Έλληνες δημοσιογράφοι –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι σκλάβοι. Δυστυχώς, η μοίρα των σκλάβων είναι στα χέρια του αφεντικού τους. Και δεν είναι όλοι οι σκλάβοι τυχεροί να έχουν για αφεντικό τον Επίκουρο.

Στην Ελλάδα θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα αλλά χωρίς να αλλάξει τίποτα. Κανείς να μη χάσει τη δουλειά του, όλα να μείνουν όπως έχουν και να παραμείνει η κατάσταση …βάλτος. Μα πώς θα αλλάξουν τα πράγματα, αν δεν αλλάξει τίποτα;

Η οικονομική κρίση είναι μια πολύ ωραία ευκαιρία για να καθαρίσει λίγο το τοπίο και να ξεβρομίσει η χώρα. Φοβούνται όσοι δεν αξίζουν τίποτα – οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται.

Λυπάμαι για τους εργαζόμενους του Alpha που θα χάσουν τη δουλειά τους, όπως λυπάμαι και για κάθε άνθρωπο που μένει άνεργος. Αλλά μου είναι τραγικά αδιάφορο αν ο Alpha ανήκει σε Γερμανούς ή Έλληνες. Εδώ έχει ξεπουληθεί όλη η χώρα, σε ένα τηλεοπτικό κανάλι θα κολλήσουμε; Άλλωστε, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στα ελληνικά ΜΜΕ; Η αναξιοπιστία τους έχει φτάσει στον ουρανό. Ας αγοράσουν όλα τα κανάλια και όλες τις εφημερίδες οι ξένοι, μπας και βελτιωθούν λίγο τα πράγματα.

Τους εργαζόμενους στα ελληνικά ΜΜΕ και τα αφεντικά τους τους έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Το πάρτι τελείωσε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Κλείνοντας, θέλω να απαντήσω σε μια κυρία που εργάζεται στον Alpha και μου έγραψε -αποκαλώντας με «συνάδελφο» επειδή συνεργάζομαι σε μια εκπομπή που προβάλλεται αυτήν την εποχή στον Alpha-, για να μου ζητήσει να γράψω για τις απολύσεις. Αγαπητή κυρία, στη ζωή μου έχω κάνει αρκετές δουλειές. Κάποτε δούλεψα και στην οικοδομή. Αυτό, όμως, δεν με έκανε να αλλάξω γνώμη για τα άσχημα κτίρια – ακόμα άσχημα μου φαίνονται. Άλλο πράγμα είναι να δουλεύεις για ένα μέσο, και άλλο να πιστεύεις πως τα ΜΜΕ είναι ο παράδεισος. Και όσοι δεν μίλησαν τόσα χρόνια –πιστεύοντας πως τα πράγματα θα είναι πάντα ρόδινα για τα ΜΜΕ- τώρα δεν μπορούν να πουν τίποτα. Τώρα, άλλωστε, δεν τους ρωτάει κανείς. Καλή τύχη.