Αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τους Έλληνες πολιτικούς δεν έχει προηγούμενο. Συνεχείς παρουσίες και αναλύσεις στην τηλεόραση, άρθρα επί άρθρων με τις απόψεις τους για το ποδόσφαιρο – προφανώς όλοι τους ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές, προπονητές ή αθλητικογράφοι. Διαχρονικό πρόβλημα για τη χώρα μας ο λανθασμένος επαγγελματικός προσανατολισμός. Πάντως, τη μεγάλη έκπληξη κάνει σήμερα στο «Βήμα της Κυριακής», η Μαρία Δαμανάκη.Η κ. Δαμανάκη υπογράφει ένα άρθρο με τον τίτλο «Κάτω τα χέρια από τον Ζιντάν» - μεταξύ άλλων αναφέρει : «Τι σημασία είχε ακόμα και το ανάθεμα όσων μέχρι χτες τον ανέβαζαν στα ουράνια; Σημασία είχε που ήξερε ο ίδιος»… «Ως εδώ. Θα φύγω όπως θέλω εγώ»… «Δεν θα υπακούσω τα τελευταία λεπτά στις δουλείες της καριέρας που υπηρέτησα ως σήμερα»… «Σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε πόσους τέτοιους έχουμε;».
Μένω έκπληκτος από τον όψιμο θαυμασμό της κ. Δαμανάκη για τον Γάλλο ποδοσφαιριστή και την περίφημη κουτουλιά του, αλλά δεν μπορώ να μην διακρίνω στο κείμενό της κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία και μια έντονη διάθεση αυτοκριτικής. Μήπως ετοιμάζεται να επιστρέψει στο ΚΚΕ; Εκτός βέβαια, αν σκέφτεται να μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό.
