Ανταπόκριση από τη Βηρυτό
Το Ισραήλ μαζεύει στρατό στα σύνορα με το Λίβανο κι όλα δείχνουν πως ετοιμάζεται να μπουκάρει. Βέβαια, εδώ και τόσες μέρες βομβαρδίζουν δρόμους και γέφυρες, οπότε γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα : από πού στην ευχή θα περάσουν; Από την άλλη, ίσως να τους έχουμε παρεξηγήσει τους ανθρώπους – μπορεί να διέλυσαν τις υποδομές του Λιβάνου, έτσι ώστε κατά τη διάρκεια της προέλασής τους να τις φτιάξουν καλύτερα.
Το πρωί, έβαλα το μαγιό μου, πήρα την πετσέτα μου και πήγα στην παραλία – ήταν εντελώς άδεια. Γύρισα κατάμαυρος στο ξενοδοχείο – αν βούταγα στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου, καλύτερα θα ήταν. Όλα αυτά τα πλοία που ήρθαν στη Βηρυτό, για να πάρουν τους Ευρωλιβανέζους, προκάλεσαν οικολογική καταστροφή. Αν δείξει τώρα το CNN κανα γλάρο να πλατσουρίζει μέσα σε καμιά πετρελαιοκηλίδα, βλέπω να ξεσηκώνεται από αγανάκτηση η παγκόσμια κοινή γνώμη και να σταματούν αμέσως οι βομβαρδισμοί.
Η Κοντολίζα Ράις ετοιμάζεται να έρθει στην περιοχή για διπλωματικές συνομιλίες. Απειλητικό και δυσοίωνο ακούγεται αυτό. Αν ερχόταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, θα αισθανόμουν μεγαλύτερη αισιοδοξία. Σε λίγο στα δικαστήρια την ετυμηγορία θα τη βγάζει ο εγκληματίας – όχι πως δεν γίνεται ήδη αυτό.
Εν τω μεταξύ, έχει πέσει μια μούγγα άλλο πράγμα λες κι αυτό που συμβαίνει είναι απόλυτα φυσιολογικό – λες και βρέχει. Βέβαια, και στο Ιράκ ξεσηκωθήκαμε στην αρχή όλοι αλλά οι εκατόμβες νεκρών συνεχίζονται και δεν τρέχει κάστανο. Κρίμα τις πορείες που κάναμε στην αμερικανική πρεσβεία – σ’ εκείνη τη Βασιλίσσης Σοφίας θα πρέπει να έχω λιώσει πάνω από δέκα ζευγάρια παπούτσια στο πηγαινέλα. Τώρα που θα την μετονομάσουν, το σωστό θα ήταν να μην την πουν «Λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου» αλλά «Λεωφόρο Λιωμένης Σόλας».
Παραπονιόμουν σ’ ένα φίλο πως όλο μαζευόμαστε, φωνάζουμε και στο τέλος τίποτα δεν κάνουμε αλλά με αντέκρουσε λέγοντας πως, «αν δεν έβγαιναν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο στο Ιράκ, ίσως να τους είχαν ρίξει ατομική βόμβα». Όπως πάμε, θα έρθει η στιγμή που θα πανηγυρίζουμε επειδή θα σκοτώνονται μεν καναδυό εκατομμύρια άνθρωποι αλλά τουλάχιστον αυτό θα γίνεται με συμβατικά όπλα και όχι με πυρηνικά.
Σωπαίνει ο δυτικός κόσμος, σωπαίνουν και οι Άραβες πολιτικοί – μη χάσουμε και τα υπερκέρδη από τα πετρέλαια. Πάντως, η πιο περίεργη μούγγα είναι αυτή των μουλάδων. Πριν από μερικούς μήνες ήταν έτοιμοι να κηρύξουν τζιχάντ, εξαιτίας εκείνων των δανέζικων σκίτσων του Μωάμεθ, και τώρα - που σκοτώνονται παιδάκια - δεν τους καίγεται καρφί. Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα πως μόνο έλλειψη χιούμορ έχουν – κατά τ’ άλλα είναι ντιπ αναίσθητοι.
Ζούμε την παγκόσμια δικτατορία και την απολαμβάνουμε κιόλας. Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί σκλάβοι δεν είχαν την αυταπάτη πως είναι ελεύθεροι. Καλές είναι οι αυταπάτες αρκεί να ξέρεις πως αυταπατάσαι. Δεν ανησυχώ για τους Λιβανέζους που παραμένουν εδώ. Άλλωστε ο Χέλντερλιν το είπε καθαρά : «Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος αυξάνεται επίσης και η δυνατότητα της σωτηρίας». Αλλάχ ακμπάρ.
