Επιστροφή
Το Ισραήλ συνέχισε και χθες τον πόλεμο εναντίον της παιδικής τρομοκρατίας, ξεπαστρεύοντας μπόμπιρες που μετέφεραν πυραύλους ΕΒΓΑ. Παράλληλα δόθηκε ένα βαρύ πλήγμα και στη γυναικεία τρομοκρατία, καθώς κατά τις πρώτες πρωινές ώρες βομβαρδίστηκαν κρεβατοκάμαρες στις οποίες κοιμόντουσαν γυναίκες μόνες τους χωρίς πυραύλους και άρα ήταν σύζυγοι μαχητών της Χεζμπολά οι οποίοι εκείνη την ώρα από κάπου θα εκτόξευαν τους Κατιούσα – να ξενογαμούσαν αποκλείεται, γιατί αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι πολύ φανατικοί όπως όλοι γνωρίζουμε. Ο υπουργός Υγείας του Ισραήλ δήλωσε πως οι νεκροί Λιβανέζοι ήταν τυχεροί γιατί, με τόσες αρρώστιες που σέρνονται σήμερα, είναι ευτυχία να πεθαίνεις την ώρα που κοιμάσαι και να μην ταλαιπωρείσαι στα νοσοκομεία με καρκίνους κι εγκεφαλικά.
Το μεσημέρι της Κυριακής, μπήκα στο Διαδίκτυο κι έριξα μια ματιά στον ελληνικό Τύπο. Πολλοί αρθρογράφοι μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι την εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο και ασχολούνται με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Έφτασα σ’ αυτό το συμπέρασμα επειδή διάβασα κάμποσα άρθρα για την ελληνική Αριστερά, την ευρωπαϊκή Αριστερά, τους κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση.
Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με αυτό που συμβαίνει στον Λίβανο, όμως είναι γνωστό πως οι περισσότεροι έλληνες δημοσιογράφοι δεν απευθύνονται στους αναγνώστες αλλά σε κάποιους συνάδελφους τους, με τους οποίους έχουν προσωπικές διαφορές, κι έτσι, ό,τι και να συμβαίνει στον κόσμο, αυτοί θα γράφουν για την Αριστερά, την Δεξιά και τον Εμφύλιο. Περιμένω τώρα τον πυρηνικό όλεθρο για να μου εξηγήσουν την σχέση του με τον Γοργοπόταμο.
Βέβαια, δεν διάβασα ούτε ένα επαινετικό σχόλιο για την σωστή και ανθρώπινη στάση που επέδειξε ο πολιτικός κόσμος της χώρας τις τελευταίες μέρες. Ο Γιώργος Παπανδρέου, η Αλέκα Παπαρήγα και δυο βουλευτές του Συνασπισμού βρέθηκαν στη Βηρυτό, ενώ έφτασε εδώ ως και μια αντιπροσωπεία του ΛΑ.Ο.Σ. Επίσης, είναι σίγουρο πως αν η απόφαση για κατάπαυση του πυρός δεν ήταν στο χέρι της Κοντολίζας αλλά στο χέρι της Ψηλοντόρας, ο πόλεμος θα είχε σταματήσει.
Δύσκολα γράφεται καλή κουβέντα στον ελληνικό Τύπο, μιας και η διαρκής γκρίνια θεωρείται πολιτική ανάλυση – ίσως οι έλληνες αρθρογράφοι να έκαναν ένα θετικό σχόλιο, αν οι πολιτικοί μετά από τον Λίβανο έκαναν μια περιοδεία και στο Ισραήλ για να τονώσουν το ηθικό των στρατιωτών και των πιλότων της ειρηνικής αυτής χώρας πριν ξεκινήσουν το μακέλεμα αμάχων.
Θα ήθελα να έβλεπα πόσο περισπούδαστες αναλύσεις θα έκαναν αυτοί οι μάγκες, αν έπρεπε να τις γράψουν από τον Νότιο Λίβανο και όχι από τα πέριξ του Κολωνακίου. Είναι περίεργο πως τόσο «ακίνητοι» άνθρωποι ζητούν από τους υπόλοιπους να κινούνται συνεχώς…
Το απόγευμα μπήκα στο μονοθέσιο αεροπλάνο μου και πέταξα πάνω από τον Νότιο Λίβανο. Ο αυτόματος πιλότος μού ζήτησε να πάμε στην Παλαιστίνη και δεν του χάλασα το χατίρι. Πέταξα χαμηλά πάνω από τα παλαιστινιακά εδάφη και αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ένα ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς.
I am from There
I come from there and remember,
I was born like everyone is born, I have a mother
and a house with many windows,
I have brothers, friends and a prison.
I have a wave that sea-gullls snatched away.
I have a view of my own and an extra blade of grass.
I have a moon past the peak of words.
I have the godsent food of birds and an olive tree beyond the ken of time.
I have traversed the land before swords turned bodies into banquets.
I come from there. I return the sky to its mother when for its mother the
sky cries, and I weep for a returning cloud to know me.
I have learned the words of blood-stained courts in order to break the rules.
I have learned and dismantled all the words to construct a single one: Home
Πετώντας πάνω από τους ελαιώνες, κατάλαβα πως δεν είχε νόημα να μείνω άλλο στη Μέση Ανατολή – η εδώ αποστολή μου είχε φτάσει στο τέλος της. Μάζεψα φύλλα ελιάς από τη Χεβρώνα, πήρα λάδι από τη Ραμάλα και έκοψα ξύλα ελιάς από τη Ναζαρέτ, την Τουλκαρέμ, τη Βηθλεέμ και τη Λωρίδα της Γάζας. Προορισμός μου ήταν πια η Αθήνα.
Πέταξα πάνω από την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου – πάνω από κάθε νησί πετούσα λίγα φύλλα ελιάς και μερικές σταγόνες λάδι. Έφτασα στην Αθήνα λίγο πριν ξημερώσει και προσγείωσα το αεροπλάνο μου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Το έκρυψα στο θέατρο του Διονύσου και στη συνέχεια έψαξα να βρω την κατάλληλη τοποθεσία για να ολοκληρώσω το σχέδιό μου. Έπρεπε να βρίσκεται οπωσδήποτε κοντά στην Ακρόπολη.
Το σημείο δίπλα στο άγαλμα του Μακρυγιάννη έμοιαζε ιδανικό. Μέσα σε μισή ώρα έφτιαξα μια μικρή εγκατάσταση και έβαλα σε προθήκες τα ξύλα, το λάδι και τα φύλλα που έφερα από την Παλαιστίνη. Στην είσοδο έγραψα «Νέο Παλαιστινιακό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Ανθρωπότητας». Πρέπει να είναι το πιο μικρό και λιτό μουσείο του κόσμου αλλά αξίζει να το επισκεφτείτε.
«If the Olive Trees knew the hands that planted them, their oil would have become tears...» - Μαχμούντ Νταρουίς
