Με δεκάδες παρελάσεις σε ολόκληρη τη χώρα κορυφώθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και του ανεπανάληπτου Έπους του 1940. Η Θεσσαλονίκη τίμησε το ιστορικό «ΟΧΙ», με μια μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση, που μεταδόθηκε ζωντανά από την ΥΕΝΕΔ. Αυτό δεν εμπόδισε χιλιάδες Θεσσαλονικείς να κατακλύσουν την παραλιακή λεωφόρο Μεγάλου Ψωμιάδη, και να ζητήσουν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρει ο ΠΑΟΚ τη Σούπερ Λίγκα.
Η παρέλαση αποτελεί πια μια εξαιρετική τουριστική ατραξιόν, καθώς, αυτές τις μέρες, τουρίστες από πολιτισμένες χώρες πλημμυρίζουν τους δρόμους της πόλης· αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ευτυχία να βλέπουν τανκς, πυροβολαρχίες και αντιαεροπορικά συστήματα Πάτριοτ να κόβουν βόλτες μέσα στα πάρκα των δικών τους πόλεων - την ίδια ώρα που, ακριβώς από πάνω, τα F16 σπάνε το φράγμα του ήχου-, και οπωσδήποτε αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί μας.
Στην εξέδρα των επισήμων, εκτός από τον Προέδρο της Δημοκρατίας, βρίσκονταν ακόμα ο παπάς, ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ο δάσκαλος, ο χωροφύλακας και ο ενωμοτάρχης. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης, και το ΠαΣοΚ ο Γιώργος Παπανδρέου.
Οι δυο άνδρες δάκρυσαν στη θέα των στρατευμένων φρουρών της πατρίδας μας, επειδή θυμήθηκαν τα όσα είχαν τραβήξει οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας - θα πρέπει, επιτέλους, οι πολιτικοί να αντιμετωπίζονται όπως και οι υπόλοιποι στρατιώτες, και να μην περνάνε ολόκληρη τη θητεία τους στο Διδυμότειχο καθαρίζοντας πατάτες και κουράδες – άνθρωποι είναι κι αυτοί.
Ο Συνασπισμός δεν εκπροσωπήθηκε γιατί τα στελέχη του είναι εναντίον των στρατιωτικών παρελάσεων χωρίς συμμετοχή Αφρικανών φορέων του AIDS και ανάπηρων Πακιστανών με φυματίωση, οπότε προτίμησαν να πάνε για σκι στην Ελβετία.
Το ΚΚΕ δεν έχει πρόβλημα με τις στρατιωτικές παρελάσεις – αν μπορεί, ας κάνει κι αλλιώς -, αλλά η επέτειος πέφτει κοντά στον εορτασμό της Οκτωβριανής Επανάστασης, και έτσι η Αλέκα Παπαρήγα ζήτησε τη μεταφορά της παρέλασης στο Στάλινγκραντ, για να δοθεί πανηγυρικός τόνος στην πτώση της Κορυτσάς και των Αγίων Σαράντα.
Τα στρατευμένα νιάτα της πατρίδας μας παρέλασαν σε άψογη παράταξη με δυναμικό βηματισμό και επιβλητικό παράστημα, ενώ την παράσταση έκλεψε η άψογη διέλευση των αεροσκαφών της άψογης Πολεμικής μας Αεροπορίας, που έγινε σε άψογους σχηματισμούς και ενθουσίασε τους στρατόκαυλους.
Τα ελληνικά μαχητικά ενεπλάκησαν σε εικονικές αερομαχίες με 80 τουρκικά μαχητικά πάνω από το ζαχαροπλαστείο του Αγαπητού, ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος φώναζε «Τούρκοι / Τούρκοι / μας παίρνετε τσιμπούκι». Οι Τούρκοι πιλότοι γνώρισαν την αποθέωση όταν άρχισαν να πετάνε μπακλαβάδες και καζάν ντιπί στους θεατές, που έπεσαν με τα μούτρα κι έτρωγαν σαν τα ζώα.
Στη συνέχεια, τα τουρκικά μαχητικά την πούλεψαν για τον Παναμά, όπου θα βομβαρδίσουν τους Έλληνες παίκτες του Survivor με κανταΐφια. Θα έχουμε την τύχη να τους ξαναδούμε στον αγώνα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου με την αντίστοιχη τουρκική, που θα διεξαχθεί την παραμονή της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήτο αγωνιστής του '21, και μόλις, κατάλαβε πως λαβώθηκε θανάσιμα, είπε στα παλικάρια του «Ε! Τότε κλάστε μου τον μπούτζον»! Αυτή η πληροφορία δεν έχει καμία σχέση με την παρέλαση και το Έπος του '40, αλλά έχω το προνόμιο να αρθρογραφώ σε ένα έντυπο που παρέχει εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, και θα ήθελα να μάθουν οι νεότεροι πως οι αγωνιστές του '21 ήταν κανονικοί άνθρωποι όπως εμείς, και όχι κάδρα.
Βλέπουμε πως ο Καραϊσκάκης δεν είχε πρόβλημα να πει τη λέξη «κλάστε»· η λέξη «μπούτζον» δεν γνωρίζω τι σημαίνει, γιατί, αν και ανέτρεξα σε δεκάδες λεξικά, δεν μπόρεσα να την εντοπίσω. Σας ζητώ συγνώμη.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης, είχαν καταπλεύσει στον Θερμαϊκό οι φρεγάτες «Έλλη», «Ντόλυ» και «Νταίζη». Η «Σούζυ» και η «Λούσυ» δεν παρευρέθησαν στο event γιατί έπρεπε να πάνε κομμωτήριο, ώστε να είναι grande στη βραδινή δεξίωση στον Ναυτικό Όμιλο.
Τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, σαν ζωντανοί πίνακες του Γιάννη Τσαρούχη – εδώ αλλάζω ύφος και γίνομαι λυρικός-, χόρευαν αγγελικό ζεϊμπέκικο πάνω στο κατάστρωμα, ενώ μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γεια!
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας βρήκε τα γυαλιά του, κι επιτέλους κατάλαβε πως η κόρη του, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ήταν πάνω στο πλοίο αλλά δεν θύμωσε πολύ μαζί της γιατί ήξερε καλά πως οι δόκιμοι προτιμούν τις μελαχρινές και, άρα, τη σεβάστηκαν.
Η στρατιωτική παρέλαση έκλεισε με το Straight Parade όπου παρέλασε όλη η Θεσσαλονίκη, αφού, όπως δήλωσε και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, οι Θεσσαλονικείς τιμάνε τα παντελόνια που φοράνε, και εξορίζουν στην Αθήνα όλους τους ντιγκιντάγκες με απώτερο στόχο να πάψουν να αναπαράγονται οι Αθηναίοι και να αφανιστούν· τότε, οι Θεσσαλονικείς θα πραγματοποιήσουν το μεγάλο όνειρό τους: θα μετακομίσουν στην Αθήνα και θα την περνάνε φίνα – εδώ έκανα και ρίμα. Άλα μου!
Στη μαθητική παρέλαση της Αθήνας έγινε της Πόπης, αφού οι μαθήτριες παρελαύνουν με φούστα και –κακά τα ψέματα – για να δεις γυναίκα με φούστα σήμερα πρέπει να περιμένεις τις εθνικές εορτές.
Παιδεραστές και ματάκηδες είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, και προσπαθούσαν να πείσουν τις μαθήτριες να παρελάσουν με μπλε σχολικές ποδιές Τσεκλένη από ποπλίνα, ώστε να λάβουν σάρκα οι φαντασιώσεις τους, που δεν είναι δα και τίποτα φοβερές ανωμαλίες – ειδικά αν έχεις διαβάσει όλον τον «Μεγάλο Ανατολικό».
Οι δάσκαλοι θέλησαν να πλησιάσουν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη για να καταθέσουν γιαούρτι στην υπουργό Παιδείας Μαριέτα Γιαννάκου αλλά οι αστυνομικοί δεν τους το επέτρεψαν, αμαυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την επέτειο – αν είχε κατατεθεί το γιαούρτι, θ' άσπριζε η επέτειος!
Η μαθητιώσα νεολαία παρέλασε σαν χαπακωμένη, αν και, οπωσδήποτε, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από πέρσι· οι απεργίες των εκπαιδευτικών κάνουν καλό στα παιδιά, γιατί έτσι δεν συναναστρέφονται πολύ μεταξύ τους, και, όσο να' ναι, ξεφεύγουν λίγο από τη χαζομάρα που τα δέρνει.
Το εμβατήριο, που κυριάρχησε, και φέτος, στις παρελάσεις ήταν το διαχρονικό σουξέ «Η Ελλάδα ποτέ δεν Πεθαίνει». Αυτομάτως, ο λογισμός μου τρέχει στον Μάνο Χατζιδάκι, που κάποτε αναρωτήθηκε τι να εννοεί άραγε αυτός ο στίχος. Μετά από σκέψη, έφτασε στο οριστικό συμπέρασμα πως «εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί». Ζήτω το Έθνος!
Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO που κυκλοφορεί. Αυτό το τεύχος της LiFO θα συζητηθεί πάρα πολύ. Βάζω και στοίχημα. Μεταξύ άλλων, θα διαβάσετε τη συνέντευξη της κ. Σώτης Τριανταφύλλου στην κ. Δέσποινα Τριβόλη, κι ένα άρθρο του πνευματικού μου πατέρα Φώτη Βαλλάτου, για το ροκ και τους ανθρώπους του στην Αθήνα του 2006. Ακόμα, μια συνέντευξη του κ. Γιάννη Κότσιρα στον κ. Νίκο Ράλλη, και βέβαια τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Mr. Lif στον ξακουστό πια M. Hulot – από τότε που ο M. Hulot έγινε τρανός, έγινε και ακριβοθώρητος.Το editorial του κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνου αφορά τα όσα εγράφησαν σε αρκετά μπλογκς, με αφορμή την πρόσφατη μήνυση. Μεταξύ άλλων, γράφει πως βρήκε ειλικρινές και καίριο το κείμενο «Καθρέφτης», που έγραψα πριν λίγες μέρες – το έγραψα πολύ θυμωμένος αυτό το κείμενο γιατί έχει και η υποκρισία τα όριά της.
Συμφωνώ με όσα γράφει ο κ. Τσαγκαρουσιάνος, γιατί είναι αδύνατον να διαφωνήσεις με κάποιον που είναι απόλυτα ειλικρινής και βαράει αλύπητα και τον εαυτό του – μάλλον γίνεται λίγο άδικος σε μερικά σημεία (π.χ. οι μπλόγκερς διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για τη μήνυση στη «Γαλέρα» και την ιστορία με τον «Best» – επίσης, o μπλόγκερ που θα φάει μήνυση δεν έχει εκδότη να τον στηρίξει και θα πάει άκλαυτος ακόμα κι αν δεν είναι χυδαίος), αλλά ίσως είναι θυμωμένος κι αυτός.
Όντως, η χυδαιότητα – και δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω – στα ελληνικά μπλογκς είναι μια πληγή. Η χυδαιότητα που κρύβεται πίσω από την ανωνυμία είναι μια πιο μεγάλη πληγή.
Βέβαια, η χυδαιότητα των επωνύμων εξουσιαστών είναι αξεπέραστη και η δύναμή της μετράει αλλιώς – την τρως στα μούτρα, και συνήθως δεν λες κουβέντα – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Να μην ξεχνάμε όμως πόσοι άνθρωποι είναι στο απυρόβλητο, ακριβώς επειδή είναι πολύ …επώνυμοι.
Διαπιστώνω πως τα πράγματα στα μπλογκς ρυθμίζονται από μόνα τους, και οι χυδαίοι - αργά ή γρήγορα - περιθωριοποιούνται· δεν είναι μαλάκες οι αναγνώστες - καταλαβαίνουν. Θα μπορούσα να γράφω για μέρες επί του θέματος αλλά νομίζω πως δεν έχει νόημα.
Αυτούς τους τελευταίους δεκαεννιά μήνες, έμαθα πως η καλύτερη απάντηση σε όσους σε διαβάλλουν είναι η σιωπή. Άργησα λίγο γιατί δεν μου είχε τύχει ποτέ πριν να με βρίζουν – ίσως αυτό οφείλεται στο τρομακτικό παρουσιαστικό μου.
Πάντως, τη χάρη να δουν το όνομά τους ή το ψευδώνυμό τους γραμμένο στο μπλογκ μου, δεν θα τους την κάνω – το θέλω καθαρό. Το σίγουρο είναι πως, αν κατά λάθος συναντηθούμε κάποτε, δεν θα μου συστηθούν με το όνομα που χρησιμοποιούσαν όταν με έβριζαν, ακόμα κι αν είναι το πραγματικό τους – το γιατί, θα το καταλάβουν, μόλις με δουν.
Και βέβαια, κύριε Τσαγκαρουσιάνε, περιμένω από εσάς ειδικά να γράψετε δυο λέξεις συμπάθειας και συμπαράστασης για τον άνθρωπο που μηνύθηκε άδικα, συνελήφθη και είχε μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο – αυτός δεν έγραψε ποτέ καμία χυδαιότητα για κανέναν.
Διαβάζω στη στήλη «Love Company» της LiFO πως η κ. Σώτη Τριανταφύλλου έστειλε mail σε έναν καλό blogger (τον «Αδαή»), διαμαρτυρόμενη για βάναυση διαστρέβλωση των λεγόμενών της, από γνωστή δημοσιογράφο στην οποία παραχώρησε συνέντευξη. Άρα, δεν είμαι τρελός…
