Μετά από τη μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και το λαμπερό Φεστιβάλ Τραγουδιού, η Θεσσαλονίκη είναι έτοιμη να φιλοξενήσει και το 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κάποιο ζόρι τραβάει η Θεσσαλονίκη με τα στρατά και τα Φεστιβάλ αλλά δεν πρέπει να το τονίζουμε και πολύ, γιατί θα τα πάρουν στο κρανίο οι Θεσσαλονικείς και στις επόμενες εκλογές θα βγάλουν νομάρχη τον Στυλιανό Παττακό.
Στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνονται ταινίες που δεν έγιναν δεκτές σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ γιατί δεν βλέπονται με τίποτα, ενώ δεν λείπουν και οι νέες δημιουργίες ξεπεσμένων σκηνοθετών που δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Οι ταινίες θα προβληθούν στις αίθουσες του «Ολύμπιον», του λιμανιού και του σαλονιού.
Ειδικά φέτος, θα γίνουν και κάποιες προβολές σε λαχαναγορές και σε σφαγεία – σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί το νέο πρόσωπο της πόλης, που είναι επηρεασμένο από τον Μεσαίωνα.
Τα εγκαίνια του Φεστιβάλ θα κάνει ο στρατηγός Ταξιάρχης Μπαζούκας, ενώ θα τελεστεί αγιασμός χοροστατούντος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια μίνι στρατιωτική παρέλαση με κομάντος, απογόνους Μακεδονομάχων και ηθοποιούς που θα αναπαραστήσουν την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Πάρις.
Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ θα εξαφανίσει τον Λευκό Πύργο καταβαραθρώνοντας τη λίμπιντο των Θεσσαλονικέων αλλά, πριν αρχίσουν οι μαζικές αυτοκτονίες με μπουγάτσα, θα τον εμφανίσει και πάλι, σκορπώντας σε όλους μια γλυκιά ζάλη.
Παράλληλα, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης θα δώσει το έναυσμα για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης, που φέτος θα περιλαμβάνει και καρουζέλ – τα αλογάκια θα είναι πιστή απομίμηση του Βουκεφάλα. Ας επιστρέψω όμως στο θέμα μου, που δεν είναι άλλο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Το φετινό Φεστιβάλ σηκώνει την αυλαία του με την προβολή της ταινίας “The Queen” του καταξιωμένου βρετανού σκηνοθέτη Στίβεν Φρίαρς. Η ταινία καταπιάνεται με το φλέγον θέμα του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνας.
Ο Φρίαρς ρίχνει φως στη σκοτεινή αυτή υπόθεση –αν δεν είχε διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση, είναι σίγουρο πως ο θάνατος της Νταϊάνας θα είχε χρεωθεί στην Κα Γκε Μπε–, και υποστηρίζει πως η βασίλισσα Ελισάβετ είναι υπεύθυνη για τον χαμό της νύφης της, που ήταν γυρίστρω.
Στην ταινία βλέπουμε την Ελισάβετ μεταμφιεσμένη σε κλοσάρ να ξεφουσκώνει τα λάστιχα της Μερσεντές του Ντόντι Αλ Φαγέντ και να ρίχνει ζάχαρη στο ρεζερβουάρ λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα, ενώ, λίγα λεπτά αργότερα, ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και παίρνει από το δάχτυλο της ετοιμοθάνατης Νταϊάνας το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει όταν αρραβωνιάστηκε τον κανακάρη της – τη βλέπουμε να της αφαιρεί κι ένα χρυσό δόντι, αλλά αυτό είναι μάλλον υπερβολή του σκηνοθέτη.
Στη συνέχεια, η Ελισάβετ πασαλείβεται με λίπος φώκιας και διασχίζει τη Μάγχη κολυμπώντας –για να μην κινήσει υποψίες–, και μέσα από τους υπονόμους φτάνει στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, όπου το παίζει ανήξερη.
Όταν η Άμπιγκέιλ –η προσωπική της καμαριέρα– τής ανακοινώνει τον χαμό της νύφης της, η Ελισάβετ αρχίζει να στηθοδέρνεται και να μοιρολογάει σαν Μανιάτισσα, αλλά γρήγορα ανακτά την ψυχραιμία της και αποφασίζει να κηρύξει πόλεμο στη Γαλλία.
Ο Τόνι Μπλερ –που, εν τω μεταξύ, έχει μάθει τα κακά μαντάτα κι έχει μαυροφορεθεί– καταφθάνει αλαφιασμένος στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και ζητάει ακρόαση από τη βασίλισσα. Αυτή τον δέχεται –είναι η πιο ξενέρωτη σκηνή της ταινίας, γιατί είναι και οι δυο εντελώς ντεκαβλέ–, και συναποφασίζουν, αντί για πόλεμο, να κάνουν έρωτα.
Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κάρολος με την τσίμπλα στο μάτι. Βλέπει τη μάνα του και τον πρωθυπουργό καβάλα και νομίζει πως πρόκειται περί αντικατοπτρισμού, γιατί τους έχει και τους δυο για ανέραστους όπως τον εαυτό του. Τότε, χτυπάει το κινητό του: είναι η Καμίλα Πάρκινσον Μπόουλινγκ, που θέλει να του προλάβει τα ευχάριστα νέα.
Από ’δω και κάτω είναι το καλό το πράμα αλλά δεν σας γράφω τη συνέχεια της ταινίας, για να έχετε αγωνία όταν θα προβληθεί στις αίθουσες. Πάντως, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Κακούργα Πεθερά».
Στα πλαίσια του Φεστιβάλ θα υπάρξει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο –62 ετών– Γερμανό σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς. Μάλιστα, θα προβληθεί η ταινία του «H αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το Πέναλτι» αλλά με διαφορετικό φινάλε αυτή τη φορά: η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι και καταλήγει άουτ, ενώ ο τερματοφύλακας δεν έχει καμιά αγωνία γιατί είναι «πιασμένος» από τους αντιπάλους να κάτσει να φάει πέντε γκολ.
Στο νεοσύστατο τμήμα του Φεστιβάλ «Ημέρες Ανεξαρτησίας» θα προβληθούν, μεταξύ άλλων, ταινίες του σκηνοθέτη Αμπντεραμάν Σισακό από τη Μαυριτανία. Ο μαυριτανικός κινηματογράφος γνωρίζει μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια, και όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες καταφεύγουν στη Μαυριτανία για να κλέψουν ιδέες από τους εκεί συναδέλφους τους.
Από το Φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να λείπει το πρόγραμμα «Ματιές στα Βαλκάνια», αφού η Θεσσαλονίκη είναι πρωτεύουσα των Βαλκανίων –τα Βαλκάνια δεν το ξέρουν αυτό–, και της αρέσει πού και πού να ρίχνει ματιές στους γειτονικούς λαούς, που τους θεωρεί πολύ κατώτερους.
Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος θα προβληθεί η ταινία του Σερβαλβανού δημιουργού Αλί Γκοντάρ Κάρατζιτς «Τα Όμορφα Χωριά των Τσιγγάνων δεν έχουν Βόθρους». Ο σκηνοθέτης συνθέτει μια θαυμάσια ποιητική αλληγορία πάνω στις μεγάλες εκκρεμότητες του καιρού μας, ακροβατώντας ανάμεσα στην αποξένωση και το μπανιστήρι.
Το σλόγκαν του φετινού Φεστιβάλ είναι «Γεννάτε για να κάνουμε καλές ταινίες όπως οι Κινέζοι»· είναι οπωσδήποτε αρκετά εύστοχο, αφού, αν ήμασταν κι εμείς γύρω στο ενάμιση δισεκατομμύριο νοματαίοι, όλο και θα γυρνούσαμε καμιά καλύτερη ταινία από τη «Λούφα και Παραλλαγή».
Αγαπητές αναγνώστριες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη Λάιφο! Το καλύτερο έντυπο της Αθήνας από αυτήν την εβδομάδα κυκλοφορεί σε 100.000 αντίτυπα και βέβαια έχει ένα site που πετάει! Τώρα είναι στα σκαριά ένας ραδιοφωνικός κι ένας τηλεοπτικός σταθμός. Θα ακολουθήσει η εκτόξευση του δορυφόρου της Λάιφο στο διάστημα. Κάντε λιγάκι υπομονή.Αγαπητές φίλες, από χθες το βράδυ αισθάνομαι πως έχω αγγίξει την πλήρη καταξίωση. Ένας καλός κύριος ζήτησε να δημοσιεύσει ένα κείμενο μου και αργότερα μια συνέντευξη. Και τι έγινε θα μου πείτε. Αυτό μου έχει συμβεί ξανά. Ναι, αλλά το έντυπο αυτό εκδίδεται στη Ζάκυνθο! Στη Ζάκυνθο!
Πήρα όλους τους φίλους μου τηλέφωνο να τους πω τα ευχάριστα νέα – εντάξει, μου το έκλειναν επειδή με βαριούνται αλλά δεν με νοιάζει. Έχω κατουρηθεί από τη χαρά μου! Δεν μπορώ να κοιμηθώ! Δεν με νοιάζουν ούτε κείμενα, ούτε βιβλία, ούτε έντυπα, ούτε εγκώμια, ούτε συνεντεύξεις, ούτε τίποτα!
Θα ήθελα να ήμουν στο τυπογραφείο για να πάρω το πρώτο αντίτυπο. Να πάω να ξυπνήσω το φίλο μου το Λουκά – και όλη την οικογένεια- και να τον βάλω να το διαβάζει δυνατά! Και μετά να πάμε να παίξουμε μπάλα! Στη Φουσκιά!
Όχι στη Φουσκιά! Να πάμε στο δημοτικό στάδιο και να παίζουμε αγώνα ζωής ή θανάτου με την Αμαλιάδα. Το γήπεδο είναι γεμάτο. Ο αγώνας είναι στο 90ο λεπτό. Το σκορ είναι 1-1. Μου κάνει τη μπαλιά ο Λουκάς, μπαίνω από δεξιά, ανατρέπω τους πάντες και τα πάντα και με ένα ασύλληπτο σουτ καρφώνω τη μπάλα στα δίχτυα. Ο αξέχαστος Τάλμποτ Κεφαλληνός πετιέται από τη θέση του ουρλιάζοντας «Γκόοοοοοοοοολ!!!» κι εγώ τρέχω προς την κερκίδα και του φωνάζω «Για σένα Μπούμπη!». Τι γράφω;
Αγαπητές φίλες, είμαι ευτυχισμένος! Κακά τα ψέματα, εγώ μόνο για τους Ζακυνθινούς γράφω. Τι να τους κάνεις τους επαίνους αν δεν σε αγαπάει η πατρίδα σου; «Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει»! Αυτός ο μπαγάσας ο Κάλβος, άμα ήθελε, έγραφε μερικά πολύ πετυχημένα.
Τώρα κορίτσια πάμε όλες μαζί στο site της LiFO! It GROWS!
