Μια καλή μου φίλη προσπαθούσε, πριν από μερικά χρόνια, να πάρει συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό Έλληνα συγγραφέα. Είχε πάρει χιλιάδες τηλέφωνα και είχε στείλει χιλιάδες mail – τα mail στον εκδοτικό οίκο γιατί ο ίδιος δεν έχει μεγάλη σχέση με τους υπολογιστές. Ούτε εγώ έχω και τον καταλαβαίνω απόλυτα. Ο συγγραφέας δεν της έδινε καμία σημασία.
Αυτός ο συγγραφέας είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου. Είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του, ενώ η φίλη μου μόνο ένα – αργότερα τα διάβασε όλα. Όταν μου είπε πως δεν ανταποκρίνεται στις προσκλήσεις της, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια. Του έστειλα – με τη συγκατάθεσή της- ένα mail από τη δική της διεύθυνση και χρησιμοποίησα φράσεις και καταστάσεις από τα βιβλία του. Φυσικά, το mail είχε την δική της υπογραφή.
Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η φίλη μου. «Μάντεψε ποιος με πήρε τηλέφωνο!» «Ποιος;» «Ο τάδε!» «Και τι ήθελε;». Είχα ξεχάσει όσα είχαν προηγηθεί. «Μου είπε ‘κυρία τάδε, ποτέ δεν πήρα τόσα τηλέφωνα για να βρω μια γυναίκα και να της πω πως δεν θα της δώσω συνέντευξη…αλλά θα ήθελα να τη γνωρίσω!’». Ξερή η φίλη μου, ξερός κι εγώ. «Νομίζω πως δεν θέλει να γνωρίσει εσένα αλλά εμένα».
Σκέφτηκα να πάω κι εγώ αλλά δούλευα. Πήγε μόνη της και τα ήπιε με τον συγγραφέα και τη φίλη του σ’ ένα μπαρ στο Κολωνάκι – πέρασε υπέροχα. Μετά ήρθε και με βρήκε – ήταν ντίρλα. Όσο μου μιλούσε μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτόν, σκεφτόμουν πως τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Τα βιβλία του είναι αυτοβιογραφικά και ο τρόπος του μοναδικός – δεν κρύβει τίποτα.
Θυμήθηκα χτες αυτήν την ιστορία, όταν η συζήτηση έφτασε στον συγκεκριμένο συγγραφέα. Αγαπάει πολύ τις γυναίκες, γράφει γι’ αυτές όπως δεν έγραψε ποτέ κανείς, έχει ένα καινούριο βιβλίο και του εύχομαι καλή επιτυχία. Εγώ το προμηθεύτηκα πάντως. Έξυπνοι άνθρωποι είστε, να το διαβάσετε κι εσείς.
