Ο νεαρός Σταύρος Σιόλας κέρδισε το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης που διεξήχθη στο κατάμεστο γήπεδο της Πυλαίας. Ο γνωστός μαζοχισμός των Θεσσαλονικέων βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση – πρώτα εξέλεξαν νομάρχη τον Ψωμιάδη και μετά πήγαν και πλήρωσαν εισιτήριο για να ακούσουν δέκα τραγούδια που δεν θα ξανακούσουν ποτέ.
Ο Σταύρος Σιόλας ερμήνευσε το τραγούδι «Της Άρνης το νερό», σε σύνθεση και στίχους δικούς του. Το τραγούδι είναι ένας ύμνος στο νερό της Άρνης στην Άνδρο που κάνει καλό στα νεφρά, στις αιμορροΐδες και στην ποδάγρα. Ο ερμηνευτής το απέδωσε σαν προσευχή προκαλώντας συχνοουρία σε όσους βρίσκονταν στο πάνω διάζωμα αλλά και στις ταξιθέτριες.
Στο τραγούδι συνυπήρχε το μοιρολόι, ο Ακάθιστος Ύμνος και βέβαια η απαραίτητη κακομοιριά του –και καλά- ποιοτικού. Ήταν ένα απόλυτα ελληνικό τραγούδι με παραδοσιακό ήχο – απ’ αυτά δηλαδή που μόλις τ’ ακούσουν οι Έλληνες, αλλάζουν σταθμό ή το βάζουν στα πόδια.
Η ερμηνεία του Σταύρου Σιόλα ισορρόπησε ανάμεσα στον κατατονικό διονυσιασμό του Αλκίνοου Ιωαννίδη και τη θρησκευτική υποκρισία του Πέτρου Γαϊτάνου – οπωσδήποτε, ο τραγουδιστής είχε βάλει λιγότερο μέικ απ από τον Γαϊτάνο αλλά άμα μπλέξει κι αυτός με το παπαδαριό, θα βγαίνει μετά στη σκηνή σαν τραβεστί που είδε την Παναγιά στον καθρέφτη του ασανσέρ, κι αποφάσισε να πάρει το σωστό το δρόμο.
Πάντως είναι περίεργο σήμερα, από τη μια οι παπάδες να κάνουν ανοίγματα στον ροκ ήχο, και από την άλλη οι νέοι άνθρωποι να τραγουδούν σαν στυλίτες μοναχοί που τρέφονται με ακρίδες.
Ο νικητής ήταν πολύ σεμνός αλλά έτσι μοιάζουν όλοι στην αρχή, και μετά βγάζουν έναν κωλοπαιδαρισμό, άλλο πράμα. Αφιέρωσε τη νίκη του στους γονείς του γιατί δεν ξέρει πως τον έχουν πάρει από τους γύφτους· δεν του το έλεγαν τόσα χρόνια γιατί τον έβλεπαν που ήταν βαριά προβληματικός και τραγουδούσε σαν αστροχτυπημένος, και δεν ήθελαν να του φορτώσουν κι άλλα.
Τώρα βέβαια θα πρέπει να του το πουν μπας και ξεκουμπιστεί κοτζάμ μαντράχαλος από το σπίτι, γιατί θα τους τρελάνει τους ανθρώπους με το τραγούδι του, και θα πέσουν σε κατάθλιψη.
Τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν σε ρυθμούς χιπ-χοπ με νταούλια, ενώ δεν έλειψαν και οι μπαλάντες με κλαρίνα. Το βραβείο στίχου πήρε το τραγούδι «Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος», και πραγματικά το άξιζε γιατί απέδωσε τέλεια το κλίμα της βραδιάς - τόση μαζεμένη μελαγχολία σε τόσα λίγα τραγούδια δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλη φορά.
Το βραβείο καλύτερης σύνθεσης πήρε το τραγούδι «Το τραγούδι των ψυχών»· αυτό θα γίνει μεγάλο σουξέ τα Ψυχοσάββατα στα νεκροταφεία – θα μοιράζουν το cd μαζί με τα κόλλυβα. Αυτά ακούει ο κόσμος και τρέχει μετά στην Κοκκίνου για να σωθεί.
Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην παρουσίαση των τραγουδιών και την ανάδειξη των νικητών ανέλαβε να καλύψει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που ενθουσίασε το κοινό με το άψογο μακιγιάζ του. Όταν ακούς τα τραγούδια του Χατζηγιάννη, έχεις την εντύπωση πως είναι σαν να μην ακούς τίποτα – αυτό μάλλον εξηγεί και την εμπορική επιτυχία που γνωρίζουν τα cd του.
Άντε, και του χρόνου το βραβείο να το πάρει το Τροπάριο της Κασσιανής!
Α ναι, για να μην ξεχνιόμαστε, το κόστος της διοργάνωσης ανήλθε στο 1,7 εκατ. ευρώ. Κύριε Παναγόπουλε τι θα γίνει με τους συμβασιούχους του Τρίτου Προγράμματος και του «Κόσμος 93,6»;
Η eyedroplet – που είναι πολύ του ποιοτικού – μου είπε να γράψω πως έπρεπε να κερδίσει το "Λίγο πριν ξημερώσει". Το έγραψα.
