LiFO εγκώμιονΗ LiFO συμπληρώνει ένα χρόνο από την έκδοσή της και τώρα εγώ πρέπει να γράψω γι' αυτό. Άλλη όρεξη δεν είχα! Τέλος πάντων, ας γράψω. Μια ψυχή που 'ναι να βγει, ας βγει. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι πολύ χαρούμενος. Λογικό είναι: τα προηγούμενα έντυπα που εξέδωσε, στον δεύτερο μήνα έβαζαν λουκέτο – έμπαιναν μέσα οι εφοριακοί, οι αστυνομικοί και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, και τον άφηναν με τα σώβρακα.
Από τη χαρά του θα κάνει και πάρτι για να το γιορτάσει. Είμαστε και είστε όλοι καλεσμένοι του, και τα ποτά κερασμένα· όπως καταλαβαίνετε, η μπόμπα θα πάει σύννεφο – τυφλοί θα
φύγουμε από το πάρτι. Ο Τσαγκαρουσιάνος είναι από τη Ζάκυνθο, όπως κι εγώ. Εντάξει, γίνονται και λάθη. Και ο Μητσοτάκης είναι από την Κρήτη – δεν κατηγόρησε κανείς την Κρήτη γι’ αυτό.
Τους ξέρουμε καλά τους Τσαγκαρουσιάνους στη Ζάκυνθο. Συνεργάστηκαν με όλους τους κατακτητές: τους Ενετούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς. Οι Τούρκοι δεν πάτησαν τη Ζάκυνθο – αν την είχαν πατήσει, θα συνεργάζονταν και μ’ αυτούς.
Έχει δε γνώμη για όλα. Από τα μπλογκς μέχρι τη νανοτεχνολογία. Οι πανεπιστήμονες εξαφανίστηκαν από τον πλανήτη τον 19ο αιώνα – ο τελευταίος είναι ο Τσαγκαρουσιάνος. Αυτόν διάβαζε ο 13χρονος που έστειλε την επιστολή στην «Ελευθεροτυπία» και επηρεάστηκε. Είναι και επιδειξίας: «χθες πήγα εκεί», «προχθές έφαγα εκεί», «τη Δευτέρα πετάω για Ρώμη», «την Πέμπτη για Νέα Υόρκη» κ.ο.κ. Σε ρωτήσαμε, ρε φιλαράκι; Και για κατούρημα να πάει, θα μας ενημερώσει.
Από την άλλη, τους χώνει όλους δέκα μέτρα κάτω από τη γη αλλά, αν τον πιάσει κάποιος άλλος στο στόμα του, θίγεται. Θέλει να ρυθμίσει και τα μπλογκς. Πατερούλης κανονικός. Τσου ρε Λάκη! Πάντως, είναι καλός άνθρωπος.
Υπεύθυνη έκδοσης της LifO είναι η κ. Κατερίνα Κοντοσταυλάκη. Επίσης από τη Ζάκυνθο. Τελικά, αυτοί οι Ζακυνθινοί είναι χειρότεροι κι από τους Εβραίους (με την καλή έννοια): αλληλοϋποστηρίζονται. Κάθε Δευτέρα αρχίζει και βροντάει τα τηλέφωνα από τα χαράματα: «Έτοιμο το κείμενο; Στείλ’ το, μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» Ούτε καλημέρα δε λέει. Για κάτσε, δεν με παίρνει να θάψω και δεύτερο συμπατριώτη μου, γιατί θα πάρει η μπάλα και μένα. Η κ. Κοντοσταυλάκη είναι η ψυχή της LifO. Την έχουμε όλοι σαν μάνα μας. Τουλάχιστον αυτοί οι δυο είναι από τη Ζάκυνθο. Ας περάσω τώρα και στους υπόλοιπους, που γύρευε από ποια κωλοχώρια είναι.
Για τον Νίκο Ράλλη, τον διευθυντή σύνταξης, ό,τι και να πω είναι λίγο, οπότε δεν θα γράψω τίποτα.
Ο Στάθης Μητρόπουλος είναι ο art director· είναι πολύ μοντέρνος – πετάει κείμενα, φωτογραφίες και διαφημίσεις, κι όπου κάτσουν. Στ’ αρχίδια του όλα.
Ο Δημήτρης Πολιτάκης είναι σύμβουλος έκδοσης – από τις ωραίες του συμβουλές είναι που πάει κατά διαόλου το έντυπο. Έχει βάλει και τη φωτογραφία του στη στήλη του, μπας και βρει καμιά γκόμενα. Νομίζει μάλιστα πως είναι ωραίος και χαμογελάει. Όλοι οι υπόλοιποι ντρεπόμαστε να πούμε πως γράφουμε στη LifO – αυτός πάει δεξιά κι αριστερά και κοκορεύεται. Την περασμένη εβδομάδα είχε πάει με τον M.Hulot στη Θεσσαλονίκη, σε κάτι αποθήκες με καπνά, να παίξουν μουσική για το δύσκολο κοινό της συμπρωτεύουσας. Χιπ χοπ. Άκουγε και στο χωριό του χιπ χοπ. Είχε βάψει τον M.Hulot μαύρο κι αυτός το έπαιζε Eminem. Το βράδυ στο ξενοδοχείο ροχάλιζε σαν το ζώον – μάτι δεν έκλεισε ο M.Hulot.
Ο M.Hulot! Άλλος από ’κει! Απ’ το όνομα και μόνο καταλαβαίνετε. Φοβερό ψώνιο. Και φοβερό καρφί. Απ’ αυτόν έχω μάθει όλα αυτά που γράφω για τους υπόλοιπους. Πάει και βρίσκει κάτι συγκροτήματα που δεν τα ξέρει ούτ’ η μάνα τους, και τους κάνει αφιερώματα – την επόμενη μέρα τα ξεχνάει. Απ’ τους Έλληνες καλλιτέχνες παίρνει και λεφτά για να τους προωθήσει – μαύρα, φυσικά. Πήγε μια φορά καλεσμένος στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, και από τότε την έχει δει γκουρού της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Στην πραγματικότητα του αρέσει μόνο η Ρίτα Σακελλαρίου.
Ο Μιχάλης Μιχαήλ. Κοιλιόδουλος. Θαυμάζει τον Ηλία Μαμαλάκη – φανταστείτε πώς είναι. Στα γραφεία της LifO δεν έχει μπει ποτέ – δεν τον χωράει η πόρτα. Τα κείμενά του τα ανεβάζουμε από το παράθυρο· πετάμε κουβά, τα βάζει μέσα και τραβάμε το σχοινί.
Μενέλαος Τζαφάλιας. Βγάζει πολλά λεφτά από τα εστιατόρια: απειλεί τους εστιάτορες πως, αν δεν του τα χώσουν χοντρά, θα γράψει πως έπαθε δηλητηρίαση στο μαγαζί τους. Μετά, κάθεται και τρώει οκτώ πιάτα πατσά τσάμπα.
Η κ. Δέσποινα Τριβόλη. Άλλη που δεν έχει δει ποτέ τα γραφεία της εφημερίδας. Είναι επειδή γράφει τη στήλη «Κορίτσι στην πόλη». Θέλει να γίνει «Κορίτσι στο γραφείο» αλλά, κάθε φορά που πάει να μπει μέσα, την πετάμε έξω με τις κλωτσιές. Είναι όλη μέρα στους δρόμους, και τα βράδια παίρνει σβάρνα τα μπαρ. Είναι απορίας άξιον πώς δεν την έχει διακορεύσει κανας ταξιτζής έτσι που γυρνάει μεθοκοπώντας κάθε βράδυ. Στο γραφείο τη φωνάζουμε «Μπλανς Επιφανί», αλλά δεν το ξέρει.
Κωστής Παπαγιώργης. Ο φιλόσοφος εξωφυλαρούχας. Τύφλα νάχει ο Αλέφαντος. Δεν τον βλέπω για πολύ ακόμα στη LifO – θα τον πάρει ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό στη θέση του Σόλιντ, για να χτυπήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Η σελίδα του στη LifO θα μείνει λευκή – τιμής ένεκεν. Θα βάλουμε σε μια γωνία τη φανέλα του με το νούμερο δέκα –το καλό– και θα κρεμάσουμε τα παπούτσια του στο μπαλκόνι, γιατί μυρίζουν.
Χρήστος Μιχαηλίδης. Είναι μπλόγκερ, κι εγώ τους μπλόγκερς τούς σέβομαι.
Απόστολος Διαμαντής. Γράφει στη σελίδα που έγραφε πρώτα ο Χρήστος Χωμενίδης. Μου έκανε μεγάλη χαλάστρα: έβλεπε η μαμά μου πως στη διπλανή σελίδα από τη δικιά μου έγραφε ο Χωμενίδης και εντυπωσιαζόταν – νόμιζε πως είμαι κι εγώ κάποιος. Τον κ. Διαμαντή δεν τον ξέρει, κι αναγκάστηκα να της πω ψέματα πως είναι αυτός που είχε τα γνωστά πολυκατάστηματα. Τώρα η μαμά θέλει να του πω να μου δώσει ένα σερβίτσιο του τσαγιού.
Η κ. Τίνα Δασκαλαντωνάκη. Επιτέλους, ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μου αρέσει πολύ γιατί είναι απόλυτα ειλικρινής και δεν προσποιείται πως θέλει να σώσει τον κόσμο. Θα ήθελα να είμαι γιός της για να με νανουρίζει με Πάριο και να μου δίνει σαμπάνια με το μπιμπερό.
Νίκος Τσεπέτης. Έχει τα νεύρα του από τότε που γεννήθηκε. Κατά ένα περίεργο τρόπο, καταφέρνει πάντα να μετατρέπει τα προβλήματα της κυβέρνησης σε προβλήματα της LifO. Στην πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών κατάφερε με αυτά που έγραψε να μπουκάρουν οι δάσκαλοι στα γραφεία της εφημερίδας αντί για το υπουργείο Παιδείας. Ήθελαν να τον λιντσάρουν. Την τελευταία στιγμή τον φυγαδεύσαμε, με την μπούρκα που φορούσε η Δέσποινα Τριβόλη στο Κολωνάκι.
Κυρία Ειρήνη Χειρδάρη. Γράφει για το σεξ. Έχει παντρευτεί έναν Βραζιλιάνο και την περνάνε ζωή και κότα. Της αφιερώνω εκείνο το τραγούδι που λέει «εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους». Πάντως, το σεξ είναι σαν το ποδήλατο. Χωρίς σέλα, τιμόνι και ρόδες.
Βαγγέλης Προβιάς. Αστρολόγος και μέντιουμ. Είναι μπλόγκερ και θαυμαστής μου: στο μπλογκ με αποκαλούσε συνέχεια «Θεό», οπότε έχει τον σεβασμό μου.
Κυρία Λώρα Έμιλυ. Επίσης αστρολόγος. Είναι ξένη η κοπέλα, τι να πω; Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ντροπή και αίσχος.
Η κ. Βασιλική Ζάππη. Διορθώνει τα κείμενα και φτιάχνει τους καφέδες. Στα πεταχτά μοιράζει τις μισές, στο πιάτο κι ο μεζές, μαρίδα και τυρί. Τότε κι εμείς της δίνουμε πουρμπουάρ, της λέμε ορεβουάρ και φεύγουμε στουπί. Θα της έχω πάντα μεγάλη υποχρέωση, γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβαλε άνω τελεία σε κείμενό μου. Τώρα προσπαθεί να μου μάθει τα κεφαλαία γράμματα και την προπαίδεια.
Είμαι σίγουρος πως όσοι παρέλειψα δεν θα παρεξηγηθούν. Άντε, και του χρόνου… Διπλοί!
Αγαπητές φίλες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη
L 1 F O
