Στην τελευταία σκηνή του σπουδαίου θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», η Μπλανς Ντιμπουά λέει «…εγώ πάντοτε στηρίχθηκα στην καλοσύνη των ξένων».
Σήμερα, θυμήθηκα αυτή τη φράση, με αφορμή τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου ("Η καλοσύνη των ξένων") τού καλού συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου. Στο βιβλίο, ο συγγραφέας καταπιάνεται με την υιοθεσία – τη δική του υιοθεσία. Τον είδα το μεσημέρι να αφηγείται την προσωπική του ιστορία στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη «Πρωταγωνιστές», και στην αρχή έμεινα βουβός – μετά συγκινήθηκα αλλά και χαμογέλασα. Συγχαρητήρια στους δυο κυρίους.
«…εγώ πάντοτε στηρίχθηκα στην καλοσύνη των ξένων». Οπωσδήποτε είναι μια πολύ γοητευτική ατάκα. Θέλεις να την πεις ακόμα κι αν δεν έχεις κανένα λόγο – ακόμα κι αν δεν την πιστεύεις. Την ακούω συχνά αυτή τη φράση – την έχω πει κι εγώ μια φορά σε μια κοπέλα. Μετά της είπα «Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως, Πριν απ' τον 'Ερωτα, έρωτας…» - ευτυχώς σήμερα υπάρχει τέτοια αμορφωσιά, που μπορείς να χρησιμοποιείς στίχους του Ελύτη και φράσεις του Σαίξπηρ σαν να είναι προϊόντα δικής σου έμπνευσης.
«…εγώ πάντοτε στηρίχθηκα στην καλοσύνη των ξένων». Ναι, είναι καταπληκτική ατάκα. Την επόμενη φορά όμως που θα την ακούσετε από τα χείλη κάποιου, θυμηθείτε σας παρακαλώ πως στο έργο, αμέσως μετά, ο άνθρωπος στον οποίο λέει η Μπλανς αυτή τη φράση, την παίρνει και την πάει να της φορέσει ζουρλομανδύα…
Αντί άλλης απαντήσεως σε όσους μου ζητούν να πάρω ..θέση, σε όσους με συμβουλεύουν και γενικότερα σε όσους ασχολούνται μαζί μου, ενώ εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους. Αυτό το μπλογκ το έφτιαξα για να μη σκάσω – για να διασκεδάσω και να ψυχαγωγηθώ. Το άσυλο μπορεί να περιμένει. Εγώ, άλλωστε, ήμουν πάντοτε καχύποπτος με την «ευγένεια» των «φίλων».
