"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας..."
Αγαπητέ αναγνώστη, θα σε παρακαλούσα να μην διαβάσεις από εδώ και κάτω. Το γράμμα μου είναι προσωπικό, απευθύνεται στην Αμαλία και δεν σε αφορά. Σε ευχαριστώ που θα θα φανείς κύριος και θα σεβαστείς την επιθυμία μου.
Αγαπητή Αμαλία,
Σου γράφω από τη χώρα των ζωντανών-νεκρών και θα σε παρακαλούσα αυτό το γράμμα να μείνει μεταξύ μας. Αμαλία, λυπάμαι αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δεν είναι ζήτημα καλών προθέσεων των γιατρών – το θέμα, όπως και κάθε θέμα που αφορά τους ανθρώπους, είναι βαθύτατα πολιτικό. Και ο μόνος πολιτικός λόγος της προκοπής που αρθρώθηκε σ’ αυτή τη χώρα ήταν αυτός των «τρομοκρατών».
Και η πρακτική τους δεν ήταν καθόλου κακή. Με δέκα μεγαλογιατρούς στα κυπαρίσσια, θα ‘βλεπες πώς θα ‘στρωνε αμέσως το Σύστημα Υγείας. Αλφάδι. Θα χαρτζιλίκωναν οι γιατροί τους ασθενείς. Θα κυνηγούσε ο καθηγητής τον χειρουργημένο σε όλο το νοσοκομείο για να του βάλει το φακελάκι με το χαρτζιλίκι στην τσέπη της πιτζάμας και ο χειρουργημένος θα έκανε και τον δύσκολο.
Προσπαθώ να καταλάβω πως θα βγάλουν χρήματα από την περίπτωσή σου. Γιατί θα βγάλουν σίγουρα – μην έχεις καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Θα σε κάνουν ταινία; Σίριαλ; Βιβλίο; Τους βλέπω ήδη να ετοιμάζονται.
Πάντως, τους τη χάλασες κι εσύ, ρε παιδί μου. Εδώ η κάθε πικραμένη ανόητη αισθάνεται αδικημένη και πληγωμένη από τους πόνους της εμμήνου ρύσεως και θέλει να εξομολογηθεί το δράμα της σε πανελλήνια μετάδοση, κι εσύ με όλους τους καρκίνους του πλανήτη στο σώμα σου δεν τους έκανες τη χάρη. Ούτε ένα παράθυρο στις ειδήσεις, ούτε μια εκπομπή γεμάτη «κατηγορώ», για να πέφτουν βροχή οι διαφημίσεις από τα απορρυπαντικά και τα κωλόχαρτα.
Νομίζω πως θα σε κάνουν άγαλμα. Προτομή μάλλον, για να μην φαίνεται το ακρωτηριασμένο πόδι και σοκάρεται το πόπολο που θα βγάζει το σκυλί βόλτα στην πλατεία να κατουρήσει. Και θα έρχονται να καταθέτουν στεφάνια στη μνήμη σου. Ξέρεις ποιοι θα τα καταθέτουν; Οι γιατροί που κατήγγειλες – αυτοί που σε πετσόκοψαν. Θα βγάζουν και πύρινους λόγους γεμάτους τσιτάτα για την ανθρωπιά: «Και όπως είπε και ο Τάσος Λειβαδίτης, αγαπητοί συμπολίτες μου, ‘όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε ήδη νεκροί’. Κλαπ, κλαπ, κλαπ, κλαπ! Θα περνούν και οι άλλοι γιατροί –οι άνθρωποι- μπροστά από την προτομή σου. Αυτοί θα σκύβουν το κεφάλι – κάποιοι ντρέπονται (ακόμα) και για λογαριασμό των υπολοίπων.
Μπορεί να σε κάνουν και νοσοκομείο. Το «Αμαλία Καλυβίνου». «Σύμφωνα με καταγγελία ασθενή, χειρούργος του ζήτησε φακελάκι στο νοσοκομείο ‘Αμαλία Καλυβίνου’. Το γελάς; Μην έχεις καμιά αμφιβολία πως έτσι θα γίνει.
Ζούμε στη χώρα της «μη ευθύνης». Θυμάσαι τη Ρικομέξ; Το Σαμίνα; Έφταιγε η κακιά η ώρα. Και η Δικαιοσύνη; Ποια Δικαιοσύνη; Νόμος είναι το κέρδος του εφοπλιστή. Με τον ίδιο τρόπο, νόμος είναι το κέρδος της φαρμακευτικής εταιρίας. Αυτό επιλέξαμε όμως. Αυτό ζητήσαμε, αυτό ελάβαμε. Όλοι αυτοί που γράφουν σήμερα για σένα – συγκινητικά και ειλικρινά είναι η αλήθεια – αύριο θα πάνε να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Για να …αλλάξουν τα πράγματα. Είναι σαν να πηγαίνεις σε σκυλάδικο και να περιμένεις να ακούσεις το «Άξιον Εστί». Ε, όσες φορές και να πας δεν πρόκειται να τ’ ακούσεις.
Και ξεκίνησαν ήδη οι προτροπές: «δεν πρέπει να εκμεταλλευτούμε το δράμα και τη μνήμη της Αμαλίας». Έτσι δεν «εκμεταλλευτήκαμε» και τον Χριστό και κατάντησε να έχει εκπροσώπους τον Πάπα και τον Χριστόδουλο και να τον επικαλείται ο Τζορτζ Μπους για να μακελεύει το σύμπαν.
Αμαλία, μάλλον οδεύεις προς την αγιοποίηση. Προς την κατάργηση δηλαδή. Εσύ αγωνίστηκες, μίλησες ανοικτά, ζήτησες τη δράση και κάποιοι –στο δικό σου όνομα- προτρέπουν στην απάθεια. Και συγνώμη αλλά η φιλανθρωπία δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα που βοηθάει να μη λυθεί ποτέ τίποτα. Η φιλανθρωπία είναι το άλλοθι της απάθειας.
Ξέρεις, Αμαλία, δεν είναι τυχαίο που επί τόσους μήνες γίνεται όλος αυτός ο χαμός στη χώρα μας για ένα βιβλίο του Δημοτικού. Αυτό είναι το μορφωτικό μας επίπεδο. Το Δημοτικό.
Αμαλία, χαίρομαι για τους δικούς σου ανθρώπους. Ένιωσαν την συμπαράσταση –έστω και από μακριά – χιλιάδων ανθρώπων. Δεν χάθηκες στα μουγκά και αυτό ίσως να απάλυνε κάπως τον πόνο τους. Μέχρι εκεί όμως. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ποτέ.
Κλείνοντας το γράμμα μου – και αν έχει κάποια σημασία – θα ήθελα να σου πω πως σε παραδέχομαι. Σε μια εποχή που όλοι παίζουν το θύμα και το «δεν ξέρετε τι κρυφό δράμα περνάω η κακομοίρα», ήσουν παλικάρι. Λεβεντιά. Η μαρτυρία σου ήταν ό,τι πιο δυνατό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Αμαλία, εν τοις ουρανοίς, σε χαιρετώ.
Θα προσπαθήσω να μη σε ξεχάσω – δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ
Σε ασπάζομαι
πιτσιρίκος
Υ.Γ. 1 Θα σε παρακαλούσα και πάλι αυτό το γράμμα να μείνει μεταξύ μας. Σ’ ευχαριστώ.
Υ.Γ. 2 Σου στέλνω κι ένα τραγουδάκι. Ερωτιάρικο είναι – ελπίζω να σου αρέσει.
