Έκανα τη στρατιωτική μου θητεία στο Ναυτικό. Το μεγαλύτερο μέρος της το πέρασα στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, στο Παλατάκι, στον Πειραιά. Ήμουν ασυρματιστής στο Θάλαμο Επιχειρήσεων, στο Καταφύγιο.
Η βραδινή βάρδια ξεκινούσε στις 6 το απόγευμα και τελείωνε στις 8 το πρωί. Ήμασταν δεκαπέντε άτομα στη βάρδια, εφτά αγόρια κι οκτώ κορίτσια. Έπρεπε επί δεκατέσσερις ώρες να είναι ο καθένας στο πόστο του και φυσικά δεν υπήρχαν κρεβάτια.
Ήταν κάποια βράδια – το χειμώνα ιδιαίτερα – που τα πλοία δεν ταξίδευαν γιατί υπήρχε απαγορευτικό λόγω κακοκαιρίας. Τα βράδια αυτά όπως είναι λογικό δεν υπήρχε πολλή δουλειά. Τρώγαμε φαγητό που παραγγέλναμε απέξω, ακούγαμε σύμφωνα με την επιθυμία των περισσότερων Καζαντζίδη και Διονυσίου και γύρω στις τρεις με τέσσερις το πρωί τα μάτια γλάρωναν.
Άλλοι την έπεφταν πάνω σε καρέκλες, άλλοι σε γραφεία κι άλλοι πάνω στις κούτες με τα χαρτικά υλικά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν πως δεν είχαμε με τι να σκεπαστούμε – έκανε κρύο- αλλά το λύσαμε κι αυτό. Πηγαίναμε στο Σηματωρείο και παίρναμε σημαίες. Άλλος έπαιρνε την ελληνική, άλλος την ιταλική, όποια έβρισκε μπροστά του. Εγώ συνήθως προτιμούσα τη βραζιλιάνικη και τη γαλλική.
Έμπαινες στο Γραφείο Διανομής Σημάτων κι έβλεπες τη Ν., τη Γ. και την Α. ξαπλωμένες πάνω στα γραφεία τους και σκεπασμένες με τεράστιες σημαίες – ήταν σαν νεκροί ήρωες του πολέμου στο τελευταίο τους ταξίδι. Οι σημαίες μας ζέσταναν πολύ εκείνα τα κρύα βράδια και δεν το ξεχνώ.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένας τεράστιος ντόρος στη χώρα μας γύρω από την ελληνική σημαία. Ποιοι έχουν δικαίωμα να την κρατούν, σημαίες σε μπλούζες, σώβρακα, κάλτσες και γενικά πολλές σημαίες παντού. Κάποιοι λένε πως αφού τις κρατάνε οι ακροδεξιοί, εμείς οι δημοκρατικοί δεν πρέπει να έχουμε καμιά σχέση με τη σημαία. Οι ακροδεξιοί φοράνε επίσης πουκάμισα και παντελόνια – μήπως να βγω στο δρόμο γυμνός για να δείξω τις δημοκρατικές ευαισθησίες μου;
Σε όλη αυτή τη συζήτηση – που δεν είναι συζήτηση, αλλά υστερία – οι περισσότεροι μοιάζουν να παραγνωρίζουν ένα πράγμα : η σημαία δεν είναι το πανί από πάνω, αλλά το κορμί από κάτω που την κρατά – πάντα έτσι ήταν. Ζούμε σε μια εποχή χωρίς Μνήμη κι Ελπίδα (σημείο μηδέν) και κάποιοι πάνω στην απελπισία τους, αλλά και στην περιρρέουσα ανοησία, που ευνοεί την ακατάσχετη μπουρδολογία, πιστεύουν πως αν εξαφανίσουμε όλα τα σύμβολα, θα λυτρωθούμε.
Θα συμφωνήσω πως οι πολλές σημαίες σε περίοδο ειρήνης δείχνουν πως κάτι δεν πάει καλά. Αυτός όμως που σήμερα ζητάει την απόσυρση της σημαίας, αύριο θα ζητήσει την απόσυρση και μερικών ειδικών κατηγοριών ανθρώπων – είναι ζήτημα χρόνου.
Τελειώνοντας τη θητεία μου στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό πήρα μαζί μου μια γαλλική σημαία για ενθύμιο. Κάποια βράδια σκεπάζομαι μ’ αυτήν και κοιμάμαι σαν πουλάκι. Liberté, Egalité, Fraternité.
(με αφορμή ένα κείμενο του Χοιροβοσκού)
