Είμαστε οι μόνοι που γιορτάζουμε την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όχι το τέλος του. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Προφανώς γιορτάζουμε το «ΟΧΙ» γιατί λέμε σε όλα «ΝΑΙ» - όχι πως μας ρωτάει και κανείς δηλαδή. Θεωρούν την καταφατική απάντησή μας δεδομένη και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας ρωτήσουν.
Είμαστε σαν μια γκόμενα που δεν αρνήθηκε να δοθεί επί χρήμασι σε κανέναν, αλλά στις ύστερες συζητήσεις με τις φίλες της θυμάται με περηφάνια τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να το κάνει. Ακόμα χειρότερα : σαν μια γκόμενα που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.
