Δεν με ενοχλεί καθόλου που ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρωθυπουργός και πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντίστοιχα, μόνο επειδή τυγχάνει να έχουν τα συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα. Ούτε που οι γιοι και οι κόρες των παλαιών πολιτικών τους διαδέχονται στα έδρανα της βουλής με ενοχλεί.
Δεν με ενοχλούν επίσης τα παιδιά των μεγαλογιατρών που τους διαδέχονται στα ιατρεία τους, ούτε τα παιδιά των μεγαλοδημοσιογράφων που γίνονται μεγαλοδημοσιογράφοι. Και βέβαια δεν με ενοχλούν καθόλου οι καθηγητές των πανεπιστημίων που περιμένουν στωικά τα παιδιά τους να τελειώσουν τις σπουδές τους για να τους παραδώσουν τις καρέκλες τους.
Σιγά κιόλας να μη με ενοχλεί που ο δημόσιος διάλογος γίνεται μεταξύ αδερφών, θείων, κουμπάρων, μπατζανάκηδων, συννυφάδων, κουνιάδων και πεθερών.
Αυτό που λίγο με ενοχλεί είναι, όταν ακούω όλους αυτούς τους παραπάνω να μιλάνε για αξιοκρατία και να χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι. Το βρίσκω τραγικά γελοίο. Αλλά στο φινάλε ούτε αυτό με ενοχλεί. Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι όλοι εκείνοι, που τους παρακολουθούν να συνδιαλέγονται περί ίσων ευκαιριών και δεν τους παίρνουν με τα γιαούρτια.
Δικαιούνται ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτά τα δυο αδειανά ονοματεπώνυμα, να μιλούν και να επαγγέλλονται αξιοκρατία; Στοιχειώδες Ουότσον. Είναι όπως όταν μιλάει ο Χριστόδουλος για τους φτωχούς – η κοιλάρα του προδίδει πως τρώει το φαΐ άλλων δυο που πεινάνε.
Αλλά θαρρώ πως το πιο ενοχλητικό απ’ όλα είναι ότι το πόπολο δεν γουστάρει καθόλου αξιοκρατίες και ίσες ευκαιρίες. Αυτό που πραγματικά θα ήθελε, είναι να ήταν στη θέση των εχόντων και κατεχόντων για να κάνει ακριβώς τα ίδια – να βολέψει δηλαδή, παιδιά κι εγγόνια. Αξιοκρατικά πάντα.
Άρα δεν πρέπει τίποτα να με ενοχλεί πέρα από τις μικρές στενοχώριες που επιφυλάσσει η ζωή. Να, για παράδειγμα, άκουσα πως το παιδί του Νίκου και της Ναζλί στο σίριαλ «Τα σύνορα της αγάπης» θα το βαφτίσουν …Αιγαίο. Και ενοχλήθηκα λίγο – όχι για εθνικούς λόγους, όχι. Απλά σκέφτηκα πως αν τους βγει ντιντής, πως θα το φωνάζουν οι φίλοι του; Μύκονο;
