Διάβασα το σημερινό κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην «Ε». Δεν αντέχω πια τον διδακτισμό, είτε σου λέει «κάνε αυτό», είτε σου λέει «ζήσε» και «γράψε ελεύθερα», ειδικά όταν συνοδεύεται από έλλειψη χιούμορ – συνήθως αυτά πάνε παρέα. Αλλά… γράφει μια ωραία ιστορία για τη Ζάκυνθο :
«Στη Ζάκυνθο έχουμε μια ολόκληρη τοποθεσία που την λέμε «Αλλά...». Είναι στα μέρη ενός πλούσιου κόντε, ο οποίος έζησε δροσερά, δοξασμένα. Στο κρεβάτι του θανάτου το παραδέχτηκε: έζησα υπέροχα, είπε, αλλά... Πριν τελειώσει τη φράση του, ξεψύχησε. Το ‘αλλά...’ του έγινε θρύλος. Έτσι, με τρεις τελείες. Πάμε μια βόλτα ως το Αλλά..., λέμε, να πάρουμε αέρα. Κάποτε το Αλλά... ήταν ειδυλλιακό, είχε δέντρα και μια παλιά βρύση - τώρα είναι ένας δρόμος διπλής κυκλοφορίας που οδηγεί στα κλαμπ. Επικίνδυνος!».
Στο ψήλωμα υπήρχε ένα μπαρ με το ίδιο όνομα – σήμερα ο χώρος έχει αλλάξει χρήση. Φυσικά ο δρόμος του Αλλά… δεν οδηγεί μόνο στα μπαρ, αλλά… και στο λόφο του Στράνη – όπου θέλεις πας. Γιατί όχι και στα δύο; Μη ρωτήσετε τώρα τι είναι ο λόφος του Στράνη, γιατί θα παρεξηγηθώ.
Με αφορμή το κείμενο του συμπατριώτη μου, θυμήθηκα και μιαν άλλη ιστορία. Πριν από χρόνια ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε καλεσμένο τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κάποια στιγμή τον ρώτησε, αν έχει κλάψει ποτέ στη ζωή του. Ο Βαρβιτσιώτης δίστασε για λίγο, χαμογέλασε και μετά είπε (όπως το θυμάμαι) : «Όταν ήμουν στη φυλακή επί χούντας, ήμουν μόνος μου σε ένα κελί. Η μόνη παρέα που είχα ήταν μια αράχνη. Καθόμουν και την κοιτούσα όλη μέρα – πως έκανε τον ιστό της, πως έπιανε τα έντομα, τα πάντα. Μια μέρα ξύπνησα και η αράχνη ήταν νεκρή. Όταν πέθανε η αράχνη, έκλαψα».
Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω απ’ αυτόν τον μάλλον αντιπαθή – σε μένα τουλάχιστον - άνθρωπο κάτι τέτοιο. Τα μάτια του είχαν μια περίεργη λάμψη όσο διηγούταν αυτήν την ιστορία. Τον συμπάθησα από εκείνη τη μέρα.
Βέβαια ξέρω πια, πως ποτέ δεν κλαίμε για τους άλλους – για τον εαυτό μας κλαίμε κι απλά περιμένουμε την αφορμή. Όπως ξέρω πια καλά, πως αυτός που συμβουλεύει, συνήθως σου λέει να κάνεις αυτά που ο ίδιος δεν τόλμησε να κάνει. Ο χορτασμένος από τη ζωή, ο πραγματικά ελεύθερος, είναι Ζορμπάς – σπέρνει παιδιά και τα αφήνει να διαλέξουν πως θα ζήσουν. Αλλά…
