Πανεπιστημιάδα 2006

Διαστάσεις ντόμινο έχουν πάρει οι καταλήψεις των φοιτητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό θαύμα που με τόσους κόπους έχει πετύχει η χώρα μας να κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Οι φοιτητές διαμαρτύρονται για τα πάντα αλλά κυρίως για την διεξαγωγή της εξεταστικής περιόδου ταυτόχρονα με το Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ παράλληλα ζητούν να καταργηθούν οι εξετάσεις και στη θέση τους να χτυπηθούν πέναλτι.

Όλα ξεκίνησαν όταν μια επιτροπή οκτώ σοφών που είναι και μετριόφρονες, πρότεινε την ελαστικοποίηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, ώστε να μπουκάρουν μέσα τα ΜΑΤ και να ξεχαρμανιάζουν πάνω στους φοιτητές που είναι αδιάβαστοι. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του Πανεπιστημίου και η ΕΦΕΕ ζητούν την μεταφορά μαθημάτων στο εξωτερικό με παράλληλη ενεργοποίηση της καγκελοκρηπίδας, ενώ διατηρούν το δικαίωμα επέκτασης στα 12 μίλια.

Οι οκτώ σοφοί πρότειναν ακόμα αλλαγές για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών κι έτσι όποιος φοιτητής ξεπερνάει τα 100 χρόνια σπουδών θα χάνει την φοιτητική του ιδιότητα και θα επιστρέφει στο νεκροταφείο. Οι φοιτητές ζητούν το όριο ηλικίας να πάει στα 150 χιλιόμετρα και να επανέλθει ο σαλίγκαρος.

Έντονες αντιδράσεις υπάρχουν και από τη μεριά των καθηγητών καθώς προβλέπονται αναχρονιστικές διατάξεις που επιβάλλουν την παρουσία τους όχι μόνο στα μαθήματα αλλά και στην πόλη στην οποία διδάσκουν. Παράλληλα απαγορεύονται οι διορισμοί συγγενικών προσώπων, τα ραντεβού με τις φοιτήτριες και ο προσηλυτισμός. Οι καθηγητές αντιπροτείνουν διπλασιασμό των μισθών και επίδομα για τάβλι και λιποαναρρόφηση .

Παράλληλα η συνδικαλιστική ηγεσία των πανεπιστημιακών αποφάσισε απεργία διαρκείας Μουντιάλ, θέλοντας να εκφράσει με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή της στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων που απειλούν την δωρεάν παιδεία, την οποία τη λέμε έτσι ειρωνικά, γιατί στην πραγματικότητα μας στοιχίζει ο κούκος αηδόνι, άσε που ξεχνάς κι αυτά που έμαθες στο φροντιστήριο.

Η επιτροπή σοφών της Σιών ζητάει ακόμα την επαναφορά της ποδιάς, των γυμναστικών επιδείξεων και του νόμου 4000 περί ταλιμπανισμού, χωρίς να αποκλείει το 4-4-2 και τον λιθοβολισμό. Όσοι αποτυγχάνουν στις εξετάσεις, θα εκτελούνται με ζίου ζίτσου και γαργαλητό. Οι φοιτήτριες που θα μένουν έγκυες, θα γεννάνε μόνες τους στα χωράφια για να μάθουν. Στα Εκκλησιαστικά Πανεπιστήμια κάτω από τα ράσα θα είναι υποχρεωτικό το κομποσκοίνι, η γραμμή μπικίνι και η κωλοχωρίστρα.

New kid in town

Κυρίες και κύριοι, ζούμε μια ιστορική στιγμή. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, γνωστός και ως "Κυριάκος ο Χασάπης", ανήκει πια στη μεγάλη οικογένεια του ANT1! Από σήμερα, τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο στα υψίπεδα του Γκολάν. Κυρίες και κύριοι, ο Αντώνης! Ο blogger που θα συζητηθεί όσο κανείς άλλος και θα παίξει στο NBA! Αποθεώστε τον!

Αντώνη σε ευχαριστώ που μου έκανες το χατίρι.

Το καθήκον και το τίμημα

Αύριο το πρωί στις 11 θα γίνει στα Χανιά η κηδεία του 37χρονου σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη που σκοτώθηκε την ώρα του καθήκοντος. Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να κηδευτεί όπως του αξίζει, αφού η σορός του σμηναγού δεν βρέθηκε – το μνήμα του θα είναι κενό. Ο ίδιος μάλλον θα βρίσκεται πάντα στο χώρο που κλήθηκε αλλά και επέλεξε να υπερασπιστεί. Στο Αιγαίο.

Στο μυαλό μου ήρθε μια μικρή ιστορία, αρκετά χρόνια πριν. Ήμουν στο σπίτι ενός συμμαθητή μου και τρώγαμε μαζί με την οικογένειά του. Στο τραπέζι καθόταν και η αδελφή της γιαγιάς του. Παρατήρησα πως ενώ όλοι τρώγαμε ψάρια, η ηλικιωμένη κυρία έτρωγε διαφορετικό φαγητό – νομίζω χόρτα. Αφελώς την ρώτησα γιατί δεν της αρέσουν τα ψάρια. Η απάντησή της με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα : «μου αρέσουν, αλλά ο άντρας μου χάθηκε σε ναυάγιο και δεν βρέθηκε ποτέ».

Στα χρόνια που ακολούθησαν έμαθα πως αυτό συνέβαινε σε πολλές οικογένειες ναυτικών που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους στη θάλασσα. Κι αν για μια οικογένεια ναυτικού είναι ίσως λογικό, για την οικογένεια ενός αεροπόρου μοιάζει ακατανόητο. Με την ελπίδα πως θα βρεθεί η σορός του Κωνσταντίνου Ηλιάκη, εύχομαι να είναι ο τελευταίος πιλότος – Έλληνας ή Τούρκος – που χάνει τη ζωή του για ένα ζήτημα που, δεν γίνεται, σίγουρα μπορεί να λυθεί με κάποιον άλλο τρόπο.


Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Ηλιάκη ζητά αντί στεφάνων στην μνήμη του τα χρήματα να δοθούν για τις ανάγκες του Κέντρου Ημερήσιας Φροντίδας και Απασχόλησης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, καθώς και για τις ανάγκες του συλλόγου κοινωνικής προσφοράς και στήριξης «Ορίζοντας».


Νίκο, στο λέω χρόνια και ίσως δεν είναι σωστό, αλλά θα το γράψω κι εδώ για να μην το έχω κρίμα : σταμάτα να πετάς.

Εδώ Πολυτεχνείο, οι Σαρακατσαναίοι & ο Αζόρ (updated)

Αγαπητοί αναγνώστες, τον τελευταίο μήνα έχω λάβει περισσότερα από δέκα mail από φοιτητές που συμμετέχουν σε καταλήψεις και με παρακαλούν να γνωστοποιήσω τις θέσεις τους. Επίσης λαμβάνω φωτογραφίες ζώων που χάθηκαν – έλαβα τεσσάρων σκύλων και μιας γάτας. Μεγάλη δυναμική έχουν και οι ανακοινώσεις εκθέσεων ζωγραφικής και παρουσιάσεων βιβλίων, οι οποίες συνοδεύονται με προσωπικές προσκλήσεις. Εντύπωση μου έκανε το mail ενός καλού κυρίου που μου ζητάει να δημοσιεύσω ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικό με την εξέλιξη του τρόπου ζωής των Σαρακατσαναίων μέσα στους αιώνες, το οποίο συνοδεύεται και με φωτογραφίες, όπως αυτή που βλέπετε.

Ειλικρινά θα ήθελα να δημοσιεύω όλα όσα μου στέλνετε αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν ξέρω τι εντύπωση δημιουργεί αυτό το blog, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω πως αποτελεί ένα προσωπικό χώρο έκφρασης και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος εξαιτίας της εργασίας μου – δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να δημοσιεύω όλα όσα μου στέλνετε. Σε κάθε περίπτωση, σε ένδειξη συμπαράστασης στους καταληψίες φοιτητές που αντιδρούν στο νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο που θα κατατεθεί προς ψήφιση στα μέσα Ιουλίου και για να γίνουν γνωστές οι θέσεις τους, σας παραπέμπω εδώ . Το παράπονο όλων των φοιτητών που μου έγραψαν είναι πως τους αγνοούν επιδεικτικά τα ΜΜΕ και δεν προβάλλουν τις θέσεις τους αλλά ούτε και τις πορείες που κάνουν. Αν τα στοιχεία που έχω είναι σωστά, υπάρχουν καταλήψεις σε περισσότερες από 200 σχολές. Θα παρακαλούσα όποιον blogger έχει την καλοσύνη, να αφιερώσει μια γραμμή στο link του Πολυτεχνείου. Ευχαριστώ.

Υπάρχει και μια κατάληψη που …διαφέρει από τις προηγούμενες, όπως μου διευκρινίζει ο αποστολέας του αντίστοιχου mail και είναι αυτή του τμήματος Πλαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Περισσότερα εδώ.

Και μια παρατήρηση για τους φοιτητές που μου γράφουν : ρε παιδιά, τι ελληνικά είναι αυτά που γράφετε στα mail; Το πρώτο απόλυτα κατανοητό το έλαβα σήμερα από έναν φοιτητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στα περισσότερα για να βγάλω νόημα τα διαβάζω τρεις φορές – ούτε bloggers να ήσασταν! Γράψτε ένα μικρό και απλό κείμενο με τις θέσεις σας, χωρίς να ανακατεύετε τις ιδιαιτερότητες της κάθε σχολής, και στείλτε το στους bloggers που διαβάζετε – είμαι σίγουρος πως θα το δημοσιεύσουν. Καλή επιτυχία και καλό πτυχίο.

(update)Μετά από αντιδράσεις φοιτητών που διαφωνούν με τις καταλήψεις, θέλω να πω πως συμπαρίσταμαι και σε αυτούς. Επίσης συμπαρίσταμαι στους καθηγητές, στους βοηθούς, στους υπαλλήλους των κυλικείων και τις καθαρίστριες. Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον - αν ξέχασα, θέλω να ξέρει πως έχει την συμπαράστασή μου.



Ακολουθεί το κείμενο του κ. Νίκου Ζυγογιάννη για τους Σαρακατσαναίους :



Ο Ι Σ Α Ρ Α Κ Α Τ Σ Α Ν Ο Ι

... ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ



Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης



Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.

Κοιτίδα των Σ. ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.

Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σ. παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κων/πολης, οι Σ. φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι’ αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ(=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς,ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι’ αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι.

Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σ., οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό. Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους Βλάχους,( Οι Βλάχοι της Ελλάδας γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά περιοχές: Κουτσόβλαχοι, Αρβανιτόβλαχοι, κ.τ.λ .ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Βλαχόφωνοι Έλληνες) που μιλούσαν εκτός από τα Ελληνικά και τα Βλάχικα. Επειδή η λέξη βλάχος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τον άνθρωπο που έχει πρόβατα, τον κτηνοτρόφο, τον βοσκό και επειδή η κτηνοτροφική ζωή ήταν κοινό τους στοιχείο, επήλθε σύγχυση πότε ένας βλάχος (=αυτός που έχει πρόβατα, ο κτηνοτρόφος, ο βοσκός) είναι Σαρακατσιάνος και πότε Βλάχος (=Βλαχόφωνο ). Με τη διαφορά όμως ότι οι Σ. ήταν καθαροί νομάδες και δεν είχαν πουθενά χωριό, ενώ οι Βλάχοι ζούσαν νομαδικά και ημινομαδικά, ήταν πριν αιώνες εγκαταστημένοι σε χωριά και ασχολήθηκαν και με το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, ενώ οι Σ. στα μέσα του προηγούμενου αιώνα εγκατέλειψαν το νομαδισμό. Αλλά και στην ενδυμασία, στα ήθη και έθιμα, στον τρόπο ζωής ξεχωρίζουν οι Σαρακατσαναίοι από τους Βλάχους, που δεν έρχονταν σε επιμειξία μεταξύ τους αλλά ούτε και επαγγελματικό αλισβερίσι είχαν..

Ο τρόπος ζωής τους ήταν οργανωμένος με ένα είδος ποιμενικής συνεργασίας, το «Τσελιγκάτο». Είτε βρίσκονταν στα βουνά για ξεκαλοκαιριό, είτε το χειμώνα στα χειμαδιά, αδέρφια, πρωτοξαδέρφια και δεύτερα ξαδέρφια έσμιγαν τα κοπάδια τους σε ένα είδος συνεταιρισμού, για την καλλίτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Αρχηγός του «Τσελιγκάτου» ήταν ο τσέλιγκας ( αρχιποιμένας ), πλούσιος κτηνοτρόφος, με πολλά πρόβατα, που ξεχώριζε για τις ικανότητές του: έξυπνος, δυναμικός, κοινωνικός, ευέλικτος,τολμηρός, έντιμος και δίκαιος, ανοιχτοχέρης. Αυτός κανόνιζε σχεδόν τα πάντα που είχαν σχέση με το τσελιγκάτο ( ενοικίαση βοσκοτόπων, πώληση γάλακτος και τυροκομικών προϊόντων, αρνιών, μαλλιών κ.τ.λ.). Είχε όμως και κοινωνικό ρόλο στη στάνη: συμβούλευε- μαζί με τους γεροντότερους- και έλυνε διαφορές. Όλοι οι σμίχτες είχαν συμμετοχή στα κέρδη και τις ζημιές του κοπαδιού. Του Αγίου Δημητρίου για το καλοκαίρι και του Αγίου Γεωργίου για το χειμώνα έκαναν λογαριασμό και απολογισμό των εσόδων και εξόδων του τσελιγκάτου και πάντα κρατούσαν παραστατικά ( τεφτέρια ). Οι Τσοπαναραίοι ήταν αυτοί που είχαν λίγα ή καθόλου πρόβατα και δεν είχαν δικό τους τσελιγκάτο. Με τα πρόβατα αλλά και τα άλλα ζώα τους έδενε στενή σχέση. Τα φρόντιζαν και τα πρόσεχαν ιδιαίτερα, αφού ήταν γι’ αυτούς όλη τους η περιουσία.

Το σπίτι των Σ. ( το κονάκι ), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων: α) το ορθό κονάκι ( κωνοειδής καλύβα ), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία ( φωτογώνι ) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ., ενώ υπήρχε σταθερή θέση για το εικόνισμα β) ο πλάγιος τύπος με δίρριχτη στέγη που κατασκευαζόταν από κορμούς δέντρων, ξύλα ( πελεκούδια ) και κλαδιά ελάτων ( μπάτσες ). Τα «κονάκια», ο οικισμός δηλ. το σύνολο των νομαδικών οικογενειών αποτελούσε τη Στάνη. Στάνη και τσελιγκάτο δεν ταυτίζονταν. Μπορεί μια στάνη να είχε δυο ή περισσότερα τσελιγκάτα. Το αντίστροφο όχι.

Η Σ. οικογένεια ήταν πατριαρχική. Αυστηρή πειθαρχία και άγραφοι απαρασάλευτοι νόμοι όριζαν τη συμπεριφορά του κάθε μέλους της. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο άνδρας, ο πατέρας. Στον πατέρα και τη μάνα υπήρχε απόλυτος σεβασμός. Το κορίτσι το χαρακτήριζε η ντροπαλοσύνη, η καλή ανατροφή και ο καλός ψυχικός κόσμος. Το αγόρι έπρεπε να ήταν σεμνό, συγκρατημένο στις πράξεις, τα λόγια και τους τρόπους του. Ο στυλοβάτης όμως της οικογένειας ήταν η γυναίκα, που σήκωνε όλο το βάρος των ευθυνών. Αυτή είχε καθημερινά αναλάβει όλες τις δουλειές του νοικοκυριού ( να φέρει ξύλα, ν’ ανάψει φωτιά, να φέρει νερό από τη βρύση με τη βαρέλα, να περιποιηθεί τα παιδιά, να κάμει το νοικοκυριό του κονακιού κ.τ.λ. ), αλλά και τις εξωτερικές δουλειές των προβάτων ( παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, κατασκευή, στρώσιμο, ξέστρωμα μαντριών κ.τ.λ. ).Η ρόκα, για το γνέσιμο του μαλλιού, ήταν η αχώριστη συντροφιά της. Όπου κι αν πήγαινε την είχε μαζί της. Το γνέσιμο του μαλλιού ήταν για τη Σ. ευχαρίστηση και «σκόλη». Εκείνο όμως που την κρατούσε «σκλαβωμένη» ήταν ο αργαλειός. Η Σ. ήταν μια αφανής ηρωίδα της καθημερινής ζωής. Έπρεπε να υπηρετεί την οικογένεια με θρησκευτική ευλάβεια και προσήλωση. Ενέπνεε όμως σεβασμό και έχαιρε εκτίμηση, ιδιαίτερα όταν γίνονταν μητέρα.

Η παιδεία των Σ. ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι συνεχείς μετακινήσεις τους στις ορεινές περιοχές δεν επέτρεπαν τη μόρφωση των παιδιών τους σε σχολεία. Κάποια τσελιγκάτα, το καλοκαίρι, με δικά τους έξοδα μίσθωναν δάσκαλο, συνήθως συνταξιούχο, για να δώσει κάποιες γνώσεις στα παιδιά. Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε μια ειδικά διαμορφωμένη καλύβα, το «δασκαλοκάλυβο». Είχαν όμως μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού γλωσσικού οργάνου. Από τις αφηγήσεις τους διαπιστώνει κανείς μια λιτότητα και παραστατικότητα στην έκφραση, ενώ στα τραγούδια τους φαίνεται μια βαθιά αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου.

Οι Σ. ήταν πιστοί χριστιανοί, χωρίς μεγάλη θεωρητική κατάρτιση. Τελούσαν όμως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ένιωθαν δέος για τα μυστήρια, ειδικά του γάμου και της βάπτισης. Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και τις ονομαστικές γιορτές τις γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια, όπου κι αν βρίσκονταν. Γλεντούσαν συχνά με χορό και τραγούδια. Τα τραγούδια, προϊόν ιστορικής και συναισθηματικής εσωτερίκευσης γεγονότων και καταστάσεων, κατατάσσονται σε τρεις ενότητες: στα κλέφτικα, στα ποιμενικά και της λεβεντιάς, της Χαράς ( γάμου ) και της αγάπης, και του χωρισμού και της ξενητειάς. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό. Το παίξιμο της φλογέρας – το κατεξοχήν μουσικό όργανο – για το Σ. τσοπάνη ήταν μια ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα γλεντούσαν, όταν γίνονταν κάποιος γάμος στο τσελιγκάτο. Ο γάμος μαζί με τη γέννηση των παιδιών αποτελούσε τους δυο κύριους πόλους της Σ. κοινωνίας. Ο γάμος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυδιάστατο, με ένα κύκλο πράξεων, στάσεων, συμβόλων και συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό του ήταν η ενδογαμία. Κοινωνικός σκοπός του γάμου ήταν η αναπαραγωγή ( γέννηση και ανατροφή παιδιών ) και η κοινωνική κατανομή της εργασίας. Αλλά, και το θάνατο περιβάλουν με ένα κύκλο εκδηλώσεων και πράξεων που φανερώνει ότι ήταν προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός. Στις μετακινήσεις τους, στο ξεκαλοκαιριό ή το χειμαδιό, είχαν πάντα μαζί τους τη νεκροαλλαξιά.

Τα τσελιγκάτα συνέβαλαν αποφασιστικά στους αγώνες της ανεξαρτησίας. Στην επανάσταση του 1821 οι Σ. ήταν τα στηρίγματα της κλεφτουριάς – όπως και όλοι οι άνθρωποι του βουνού – και της εξασφάλιζαν τα απαραίτητα. Κάθε οικογένεια είχε δώσει κι από έναν κλέφτη. Πολλοί ήταν και οι επώνυμοι Σ. αγωνιστές ( αρματολοί και κλέφτες ) της προεπαναστατικής και της επαναστατικής περιόδου, όπως οι αρματολοί του Καρπενησίου Συκάδες, ο Β. Δίπλας, ο Χασιώτης και ο Λεπενιώτης ( αδέλφια του Κατσαντώνη ), ο Φαρμάκης, ο Γ. Τσόγκας, ο Αραπογιάννης, ο Λιάκος και κυρίως το καμάρι των Σ., ο Κατσαντώνης, ο πολεμιστής και καπετάνιος των Αγράφων και των Τζουμέρκων. Στον Μακεδονικό Αγώνα βοήθησαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα ως οδηγοί, αγγελιοφόροι, τροφοδότες και σύνδεσμοι. Περιέθαλψαν τραυματίες στις στάνες τους, διέθεσαν τρόφιμα, ιματισμό, μετέφεραν όπλα και συμμετείχαν οι ίδιοι στα αντάρτικα σώματα, όπως ο οπλαρχηγός Κ. Γαρέφης κ. α. Ο Παύλος Μελάς συνεργάστηκε στενά με τους Σ. Ανώνυμοι αγωνιστές επίσης αντιστάθηκαν σ’ όλους τους κατακτητές…

Αυτό που άφησαν πίσω τους ως κληρονομιά οι Σ. δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία προγονικά, αλλά μας κληροδότησαν υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά, αντικείμενα που φιλοτέχνησαν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Η γυναίκα έφτιαχνε μόνη της τις αντρικές και γυναικείες φορεσιές. Μετά τον κούρο, το ξάσιμο του μαλλιού, το γνέσιμο, η ύφανση, το ράψιμο ήταν δικιά της δουλειά. Οι Σ. δε φόρεσαν ποτέ άλλο ξενικό ύφασμα, παρά μονάχα υφάσματα δικής τους κατασκευής. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις «παναούλες», τις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σ. τέχνης.

Σήμερα η ποιοτική μεταβολή και ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σ. είναι πραγματικότητα. Η κάθοδός τους από τα βουνά στις πεδιάδες, η εγκατάλειψη του πλάνητα βίου, η αγροτική διαβίωση ( ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία ) αλλά και η ενασχόληση με ελεύθερα επαγγέλματα, η συμμετοχή τους στις μισθωτές υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, η ανάδειξή τους στην επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτική διαμόρφωσαν μια Σ. κοινωνία που συνδυάζει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν στις επιστήμες, αλλά δεν υπάρχει τομέας στον επαγγελματικό χώρο, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή οι Σ. Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν. Φιλήσυχοι και φιλόξενοι, νομοταγείς, αξιοπρεπείς, εργατικοί και αξιόπιστοι διακρίνονται για το μαχητικό τους πνεύμα, το σφρίγος και την αγωνιστικότητά τους…

Από το 1960 και μετά, που οι Σ. διασκορπίστηκαν στις πόλεις και τα χωριά, σαρανταπέντε πολιτιστικοί σύλλογοι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων ( ΠΟΣΣ ) προσπαθούν να κρατήσουν και να συνεχίσουν τη Σ. παράδοση και να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας, με το να συγκεντρώνουν και να καταγράφουν τα Σ. τραγούδια, να μαθαίνουν τους χορούς στους νέους, διατηρώντας δικά τους χορευτικά συγκροτήματα. Με τα τμήματα γερόντων αναπαράγουν το πλούσιο και ανεξάντλητο υλικό, αφού οι γέροντες είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της Σ. ιστορίας. Μεγάλη είναι η προσφορά στη διάδοση του Σ. τραγουδιού, των Σ. τραγουδιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν ηχογραφήσει σε δίσκους και κασέτες τα τραγούδια τους. Το Λαογραφικό Μουσείο Σ. στις Σέρρες, όπου εκτίθεται αυθεντικό υλικό απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχει σχέση με τη ζωή και τη λαϊκή τέχνη των Σ., έτυχε Ευρωπαϊκής αναγνώρισης και βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μουσείων. Υπάρχουν όμως μουσεία, μικρότερης ίσως εμβέλειας, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με υλικό από τη λαϊκή τέχνη και τη ζωή των Σ. Υπαίθριοι παραδοσιακοί οικισμοί ( Στάνες ) σε διάφορα μέρη της χώρας κατασκευάστηκαν από συλλόγους και αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σ. Έντυπο υλικό κυκλοφορεί για ενημέρωση των απανταχού Σ., όπως η «Σαρακατσαναϊικη Ηχώ» που εκδίδεται από την ΠΟΣΣ, το ετήσιο περιοδικό «Σαρακατσαναίοι» από την αδελφότητα Σ. Ηπείρου και το Ίδρυμα Σαρακ. Μελετών, το περιοδικό «Τα Δέοντα των Σαρακατσαναίων» από το Σύνδεσμο Σαρακ. Φθιώτιδας κ.ά. Σε συνέδρια πανελλήνια και ημερίδες με εισηγητές διάφορους επιστήμονες συζητούνται ποικίλα θέματα σχετικά με τους Σαρακατσαναίους. Το Πανελλήνιο Αντάμωμα στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνιου και άλλα τοπικά, σε θέσεις που συνήθως ξεκαλοκαίριαζαν οι Σ., που γίνονται κάθε χρόνο καθώς επίσης, συνεστιάσεις, συνάξεις και χοροεσπερίδες βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Σ. Τέτοια τοπικά ανταμώματα οργανώνονται στο Βελούχι ( θέση Άγιοι Απόστολοι Μερκάδας ) την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου από το Σύνδεσμο Σ. Φθιώτιδας, στην Πάρνηθα ( στη θέση Μόλα ) του Αγίου Πνεύματος από τους Συλλόγους Σ. Αττικής, στο Γυφτόκαμπο ( κεντρικό Ζαγόρι Ηπείρου ) την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου από την Αδελφότητα Σ. Ηπείρου, στην Ελάτεια Δράμας ( θέση Μπουζάλα ) στις 20 Ιουλίου από τους Συλλόγους Σ. Μακεδονίας και Θράκης κ. α. Επίσης στη Βουλγαρία ( Σλίβεν ) από την Ομοσπονδία Σ. Σ., που έχουν μείνει εκεί μετά το κλείσιμο των συνόρων, αλλά διατηρούν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Σ. παράδοσης…

Πολλοί είναι εκείνοι, Έλληνες και ξένοι, ερευνητές, λαογράφοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και τον πολιτισμό των Σ., όπως οι λαογράφοι Αγγελική Χατζημιχάλη που μελέτησε τον ποιμενικό βίο των Σ., και ο Ε. Μακρής, ο ανθρωπολόγος διδάκτωρ Άρης Πουλιανός που έδωσε νέα διάσταση στο θέμα της προέλευσης των Σ., οι καθηγητές κοινωνιολογίας Γ. Καββαδίας, Δ. Μαυρόγιαννης, Gr. Hoeg, Glaube Fauriel κ.α…


ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗΣ

Καθηγητής

Πρ.Πρόεδρος Πανελλ. Σ. Σαρακατσαναίων







Αγαπητοί αναγνώστες, ο μήνας που τελειώνει ήταν αυτός με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα μέχρι σήμερα. Σας ευχαριστώ.

Ο Φωτογράφος

Πριν από μερικούς μήνες πίναμε καφέ με τον Spi_Der και σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να πληρώσω εγώ τους καφέδες, ώστε να πληρώσει αυτός μετά στο Μικρολίμανο που θα πηγαίναμε για αστακούς. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο Σπύρος μου ανακοίνωσε πως έχει μαζί του τα προσχέδια ενός νέου άλμπουμ που ετοίμαζε. Πω πω ρε γαμώτο, θα με πρήξει τώρα με τα σκίτσα του και θα πρέπει να του πω πως είναι κι εκπληκτικά, σκέφτηκα, αλλά με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο Σπύρος Δερβενιώτης αυτή τη φορά συνεργάζεται με τον κ. Αντώνη Βαβαγιάννη ο οποίος συνέλαβε τον «Φωτογράφο», τον ήρωα του βιβλίου, στον οποίο ανέλαβε να δώσει ζωή ο Σπύρος. Δεν έχω πολλά να πω για τον κ. Βαβαγιάννη – απλά, ότι έχω πάθει την πλάκα της ζωής μου με το ταλέντο του. Είναι δε πολυπράγμων. Αν έφτιαχνε κι ένα blog, θα ήταν πλήρες το βιογραφικό του.

Το άλμπουμ «Ο Φωτογράφος» θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα». Πρόσφατα το είδα σε σχεδόν ολοκληρωμένη μορφή – τα σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη δεν χρειάζονται συστάσεις, αλλά το κείμενο του κ. Βαβαγιάννη είναι μοναδικής έμπνευσης και θα αφήσει εποχή. Πάντα πίστευα πως δυο είναι καλύτερα από έναν και αυτό το άλμπουμ το αποδεικνύει περίτρανα.

Περισσότερα στοιχεία για το άλμπουμ, ώστε να καταλάβετε γιατί είμαι ενθουσιασμένος, θα βρείτε σε ένα site που φτιάχτηκε ειδικά για αυτόν τον λόγο, εδώ. Το blog του Spi_Der εδώ.

Ε, φανταστικοί ευεργέτες;

Με μια από κοινού ανακοίνωση, το Δ.Σ. του Α.Σ. ΠΑΟΚ και η συντονιστική επιτροπή φιλάθλων του Δικεφάλου καλούν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και την Γιάννα Αγγελοπούλου να δηλώσουν αν ενδιαφέρονται για την απόκτηση της ΠΑΕ, γιατί σε άλλη περίπτωση είναι υποχρεωμένοι να την πουλήσουν στον Σουλτάνο του Μπρουνέι που τους παρακαλάει, αλλά αυτοί δεν θέλουν, γιατί τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια.

Ας δούμε μερικά από τα πιο σημαντικά σημεία της ανακοίνωσης :

«Αξιότιμη κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, αξιότιμε κύριε Θόδωρε Αγγελόπουλε, είστε πραγματικά αξιότιμοι. Σας γράφουμε επειδή τις τελευταίες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας κάτι πληροφορίες που αφορούσαν την εκδήλωση του ενδιαφέροντός σας για την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, αλλά εσείς κάνετε τις πάπιες. Ελπίζουμε να μην είναι ράδιο αρβύλα, γιατί αν μέχρι τις 30 του μηνού τουτουνού δεν έχουμε πληρώσει τα χρέη, πάμε σούμπιτοι για τη Β΄ κατηγορία κι ακόμα παραπέρα».

«Η είδηση πως ενδιαφέρεστε για τον ΠΑΟΚ σκόρπισε μεγάλη συγκίνηση στα εκατομμύρια των οπαδών της ομάδας που βλέπουν στο πρόσωπό σας κύριε Αγγελόπουλε, τον Μεγαλέξανδρο, και στο πρόσωπο της κυρίας σας, τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη. Ξέρουμε πως τραβιέστε σε κάτι Ελβετίες , σε κάτι Λονδίνα και τα ρέστα, αλλά άμα ανέβετε Θεσσαλονίκη, θα τα ξεχάσετε όλα αυτά γιατί εδώ έχει άλλα γούστα».

«Θα αγοράσετε μια βίλα στο Πανόραμα και θα δεξιώνεστε εκεί όλη την καλή κοινωνία της πόλης, από Έλενα Ράπτη και Βασίλη Παπαγεωργόπουλο ως Παναγιώτη Ψωμιάδη και Στέλιο Παπαθεμελή. Στην παρέλαση θα κάθεστε δίπλα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετά θα χαιρετάτε τους απόγονους των Μακεδονομάχων. Μιλάμε για την απόλυτη καταξίωση. Εντάξει, αν δεν τα γουστάρετε όλ' αυτά, δεν υπάρχει λόγος να μείνετε στη Θεσσαλονίκη. Αγοράστε εσείς τον ΠΑΟΚ και δεν πα' να μείνετε και στο κράτος των Αθηνών».

«Κύριε Αγγελόπουλε έχετε ένα σκασμό λεφτά. Τι θα τα κάνετε; Τα σάβανα τσέπες δεν έχουν. Πάρτε τον ΠΑΟΚ να έχετε να αφήσετε κάτι στα παιδιά σας. Κυρία Αγγελοπούλου κάνατε και γαμώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εμείς σας σιχτιρίζαμε βέβαια συνέχεια, γιατί θα πληρώνουμε τα γούστα των χαμουτζήδων μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά αν πάρετε τον ΠΑΟΚ, χαλάλι σας. Δεν το συζητάμε ότι είστε και οι δυο φανταστικοί ευεργέτες και
ότι χωρίς εσάς η Ελλάδα θα είχε καταστραφεί».

«Λοιπόν θα πάρετε τον ΠΑΟΚ ή τσάμπα ξεφτιλιζόμαστε τόση ώρα; Αν δεν τον θέλετε εσείς, πείτε το και σε τίποτα φιλαράκια σας, μπας κι ενδιαφέρονται. Μόνο να μας πουν πως έρχονται από σας, για να τους κάνουμε καλή τιμή. Περιμένουμε γράμμα σας. Βάλτε και τίποτα λεφτά μέσα να πάρουμε μπουγάτσα».

Με ιδιαίτερη τιμή(σε έκπτωση),
Το Δ.Σ. του Α.Σ. ΠΑΟΚ, η Συντονιστική Επιτροπή ΠΑΟΚ και οι απανταχού φίλαθλοί του.

Υ.Γ. Σε περίπτωση που δεν βρεθεί άνθρωπος να αγοράσει τον ΠΑΟΚ, μήπως θα μπορούσατε τουλάχιστον να «ρίξετε» και τον Άρη από την Α΄Εθνική;

Το προξενιό της Άννας (the full story - ως τα πανωπροίκια δηλαδή)

Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη στη χώρα μας ο 51ος διαγωνισμός της Eurovision. Οι Έλληνες στήριξαν τον θεσμό, γεμίζοντας ασφυκτικά το κλειστό του ΟΑΚΑ και παρακολουθώντας μαζικά τον τελικό από την τηλεόραση, αν και μετά ομολόγησαν πως δεν τους ευχαρίστησε τόσο όσο ο Πούσκιν και ο Ρεμπώ, με τους οποίους καταπιάνονται στον ελεύθερο χρόνο τους.

Η τελετή έναρξης του διαγωνισμού ήταν φαντασμαγορική και η Φωτεινή Δάρα, σε ρόλο Σειρήνας, κινητοποίησε όλο τον μυθολογικό θαλάσσιο κόσμο, καλώντας παράλληλα τον θεό της μουσικής Απόλλωνα να τραγουδήσουν το τραγούδι της Ζωής αλλά το τραγούδι ήταν στα αγγλικά, με αποτέλεσμα ο Απόλλωνας να μην ξέρει τα λόγια και να γίνει ρεζίλι πανευρωπαϊκά. Πάντως το τραγούδι του Δημήτρη Παπαδημητρίου ήταν εξαιρετικό, αν και ελπίζω να μην παρακολούθησε τον διαγωνισμό ο Andrew Lloyd Webber, γιατί αλλιώς δεν την γλιτώνει την μήνυση ο Μήτσος.

Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε τελετή έναρξης στη Eurovision κι αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εμάς που μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κοτσάρουμε και μια τελετή έναρξης σε ό,τι κάνουμε – από του χρόνου θα είναι υποχρεωτική και στα μπουζουξίδικα. Το κύριο χαρακτηριστικό της τελετής ήταν πως οι πάντες και τα πάντα πετούσαν. Χορευτές, τραγουδιστές, ηθοποιοί, εθελοντές και διάφορα τσουμπλέκια και συμπράγκαλα πετούσαν πάνω από τη σκηνή και άφησαν άφωνους τους ξένους θεατές, δημιουργώντας τους την εντύπωση πως εμείς οι Έλληνες πετάμε, ενώ παράλληλα είχαν και μια αγωνία μη φύγει κανας χορευτής και τους έρθει στο δόξα πατρί. Πετώντας ήρθαν στη σκηνή και οι δυο παρουσιαστές, ο Σάκης Ρουβάς και η Μαρία Μενούνος. Βέβαια, όλοι αυτοί που πετούσαν μέσα στο γήπεδο ακύρωσαν το σκηνοθετικό εύρημα της συμμετοχής της Λετονίας, καθώς όταν ο συγκινημένος τραγουδιστής άφησε ένα κόκκινο μπαλονάκι σε σχήμα καρδιάς να φύγει προς την οροφή του γηπέδου, κανείς από τους θεατές δεν έδωσε σημασία, αφού όλοι σκέφτηκαν πως όλο και κάποιος Έλληνας θα πετάει από πάνω και θα το πιάσει. Από την άλλη όλοι περίμεναν και από την Άννα Βίσση να πετάξει λίγο και όταν είδαν πως αυτό δεν συνέβη, κατάλαβαν πως δεν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα.

Αίσθηση δημιούργησε η συμμετοχή της Ισπανίας με το συγκρότημα «Las Ketchup». Τέσσερα κορίτσια ντυμένα στα κόκκινα και παίζοντας με τέσσερις κόκκινες καρέκλες τραγούδησαν το «Bloody Mary», ένα τραγούδι που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, καθώς είναι ιδανικό για διαφήμιση σερβιέτας. Ο τραγουδιστής από τη Μάλτα κέρδισε την συμπάθεια όλων μας, μόλις πληροφορηθήκαμε πως ήταν ποδοσφαιριστής και παράτησε την μπάλα για το τραγούδι, αφού αυτό αποδεικνύεται μεγάλο του λάθος. Λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό πήρε και η τραγουδίστρια της Γαλλίας που ήταν κομμώτρια, αλλά εδώ ισχύει το «μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε», αν και κρίνοντας από το χτένισμά της, ήταν ολοφάνερο πως δεν τα κατάφερνε ούτε στο πιστολάκι. Η Αρμενία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον διαγωνισμό με έναν τραγουδιστή που όλο τον έδεναν και τον έλυναν οι χορεύτριες πάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα στο τέλος του τραγουδιού να νιώθεις έκπληξη που δεν τον πήραν με ζουρλομανδύα. Πάντως, η εμφάνισή του δικαιολόγησε εν μέρει την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους - ο παππούς του τραγουδιστή τη γλίτωσε επειδή είχε κρυφτεί στη σοφίτα, μέσα στο μπαούλο με τα προικιά. Το τραγούδι της Ελβετίας «If we all give a little» θα ήταν ιδανικό για τον τηλεμαραθώνιο αγάπης του Alpha, αν και ένα ντουέτο Κοντομηνά-Κόκκαλη θα το έκανε πιο πειστικό. Η τραγουδίστρια της Τουρκίας χόρευε με έναν τρόπο που έκανε την Καίτη Γαρμπή να θυμίζει Ουλάνοβα, ενώ ο τραγουδιστής της Ρωσίας εμφανίστηκε με χαίτη, τζιν παντελόνι και λευκό φανελάκι, σε μια προσπάθεια να δέσει το παλιό με το παλιότερο. Σύμφωνα με τους δυο τηλεπαρουσιαστές ο συγκεκριμένος τραγουδιστής είναι σύμβολο του σεξ στη Ρωσία, οπότε τώρα όλοι γνωρίζουμε γιατί οι Ρωσίδες μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό. Η ποιοτική μπαλάντα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης σε έκανε να αναρωτιέσαι ποιοι ήταν αυτοί που σκότωναν μωρά στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, αφού, όσοι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουμε δει έκτοτε, είναι ευαίσθητοι και με ένα βιολί στο χέρι, ενώ το κάντρι τραγούδι της Γερμανίας σου δημιουργούσε την επιθυμία να ξαναχτίσεις μόνος σου το Τείχος του Βερολίνου, αφού βέβαια πρώτα χτίσεις ζωντανούς μέσα στα θεμέλια τους καουμπόηδες μουσικούς και την τραγουδίστρια. Τα περισσότερα τραγούδια ήταν στα αγγλικά κι αυτό αποδείχτηκε μειονέκτημα για τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς, άμα έχεις ακούσει την Μολδοβλαχία και την Αυστροουγγαρία να τραγουδάνε στα αγγλικά, έχεις μετά την εντύπωση πως οι Βρετανοί δεν έχουν σωστή προφορά.

Ανάμεσα στα τραγούδια προβάλλονταν βίντεο με τις ομορφιές της χώρας μας, αλλά κυρίως της Σαντορίνης. Προβλήθηκαν επίσης το μετρό, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και άλλα έργα του ΠαΣοΚ, ενώ είδαμε ακόμα παραλίες, μουσεία, μνημεία, εκκλησίες, γλάρους, ντομάτες, αγγούρια, κολοκυθάκια και μπρόκολα. Πριν από την εμφάνιση της Άννας Βίσση προβλήθηκαν σκηνές από ένα γάμο, σε μια προσπάθεια να κάνουμε γνωστό σε όλη την Ευρώπη πως η Άννα είναι ανύπαντρη παρόλη την ομορφάδα της, μπας και φιλοτιμηθεί κανας ξένος και μας την ζητήσει. Η εμφάνισή της ενθουσίασε το κοινό και όλοι ήλπιζαν για τη νίκη, αλλά οι Ευρωπαίοι έμειναν στην πρώτη ανάγνωση του τραγουδιού και δεν έπιασαν τα κρυμμένα νοήματα για την Αποκάλυψη και το παιδομάζωμα. Επίσης δεν ήξεραν πως ο Μάνος Ελευθερίου δήλωσε στο «Βήμα» ότι «η Άννα είναι θεά» - άμα λέει ο Μάνος Ελευθερίου «είναι θεά», σε λίγο ο Ψινάκης και ο Μουρατίδης θα θεωρούνται λόγιοι και Δάσκαλοι του Γένους.

Πριν αρχίσουν να ανακοινώνονται οι βαθμολογίες, παρουσιάστηκαν στη σκηνή 4 χιλιάδες χρόνια ελληνικού τραγουδιού σε πέντε λεπτά, σε επιμέλεια του Φωκά Ευαγγελινού και του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Οι δυο δημιουργοί, πάνω στη βιασύνη τους, παρέλειψαν τις μεγάλες επιτυχίες του 1289 μ.Χ. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η Μαρία Μενούνος με μαύρο φόρεμα, μήπως και το πιάσουμε το υπονοούμενο, αλλά μόνο όταν είδαμε τους Lordi να παίρνουν το βραβείο από τα χέρια του Θεόδωρου Ρουσόπουλου, που για να τους κάνει πλάκα είχε μεταμφιεστεί σε Χρήστο Παναγόπουλο, καταλάβαμε πως η Άννα δεν κέρδισε. Δεν πειράζει. Χρειαζόμαστε περισσότερες Eurovision και περισσότερα Mundial γιατί λειτουργούν σαν ένα είδος «ολυμπιακής εκεχειρίας». Μέχρι κάποιος πόλεμος να ξεκινήσει από ένα δωδεκάρι που δεν δόθηκε. Άντε και του χρόνου.



Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο τελευταίο LiFO, ένα τεύχος που δεν πρέπει να χάσετε.

Αυστηρό μήνυμα στην Άγκυρα

-Ας καταλάβουν επιτέλους οι Τούρκοι πως δεν εγκαταλείψαμε το Ελσίνκι! Του χρόνου θα στείλουμε τη Βανδή!

Classics

Η Ενάτη...


...του Μπετόβεν και...


...η ένατη...


...του Καρβέλα!

Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι...

Την επιθυμία του να τελειώσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό εξέφρασε ο Ζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα - πιο γνωστός ως «Ζιοβάνι, Ζιοβάνι για πάντα στο λιμάνι» - αν και έχει δελεαστικές προτάσεις από την Παπούα Νέα Γουινέα και το Τατζικιστάν . Στην περίπτωση που ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής επιστρέψει στον Ολυμπιακό, θα αναβληθούν για μια χρονιά τα σχέδια του Σωκράτη Κόκκαλη για κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και η ομάδα του Πειραιά φέτος θα έχει ξανά σαν στόχο την αγανάκτηση και το χαβαλέ.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Και οι τρεις ήταν υπέροχοι!

Χτες το βράδυ γύρω στις οκτώ και μισή, κατέβηκα στο μετρό, μπήκα σε ένα τυχαίο βαγόνι και κατευθύνθηκα στο Σύνταγμα. Εκεί βγήκα από το τυχαίο βαγόνι, ανέβηκα με τις κυλιόμενες σκάλες και βγήκα στην πλατεία. Ξαφνικά βρέθηκα περικυκλωμένος από αγελάδες, ανθοπωλεία και ερωτευμένους, αλλά δεν πτοήθηκα. Βεβαιώθηκα πως το περίστροφό μου ήταν στην ζώνη και κατηφόρισα την οδό Σταδίου.

Αγόρασα από ένα περίπτερο ένα πακέτο καραμέλες για βρωμερή αναπνοή, τις έβαλα όλες στο στόμα μου και ανέβηκα στο πατάρι του Ιανού. Πλησίασα στο μπαρ και παρήγγειλα ένα καπουτσίνο, αλλά δεν είχαν, επειδή κάνει θόρυβο η προετοιμασία του, οπότε χωρίς να το πολυσκεφτώ ζήτησα ένα τριπλό ουίσκι, γιατί όπως λέει και ο Μπωντλαίρ «πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι» - όταν είμαι αναποφάσιστος καταφεύγω στους ποιητές.

Στο βάθος γινόταν η παρουσίαση κάποιων βιβλίων και έστησα αυτί να ακούσω τι λένε. Ωραία τα έλεγαν, οπότε είπα να βάλω τα γυαλιά μου, για να δω ποιοι μιλάνε. Με χαρά διαπίστωσα πως στο πάνελ ήταν κι ένας blogger, ο Νίκος Δήμου, κι έτσι, από συναδελφική αλληλεγγύη, αφοσιώθηκα σους ομιλητές, αφού πρώτα βέβαια παρήγγειλα άλλο ένα τριπλό ουίσκι.

Μιλούσε ο κ. Θανάσης Τριαρίδης από τη Θεσσαλονίκη κι εξηγούσε τον ρόλο ύπαρξης μιας σειράς βιβλίων με τον τίτλο «Αντιρρήσεις» - τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς είναι του Νίκου Δήμου, του Γιώργου Τσιάκαλου και του ομιλητή. Σκέφτηκα πως οι άλλοι δυο συγγραφείς θα είχαν μιλήσει νωρίτερα – έφτασα σ’ αυτό το συμπέρασμα επειδή ο κ. Τριαρίδης ήταν ο νεότερος κι όσο να ‘ναι υπάρχει κι ένας σεβασμός. Βρήκα ποιητική την ομιλία του επειδή μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος «και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός» - μπουζούκια και χορό δεν είχαμε αλλά είχαμε πατάρι και Σαλονικιό, οπότε έκανα χρήση ποιητικής αδείας. Καταλαβαίνετε.

Ο κ. Τριαρίδης μίλησε για την ανθρωπιά και τον ανθρωπισμό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως το αντίθετό του είναι ο ανθρωποδιορθωτισμός – αναφέρθηκε μάλιστα σε πολλούς καλούς ανθρώπους που, προσπαθώντας να κάνουν το καλό ή πιστεύοντας πως κάνουν το καλό, πήραν και μερικά εκατομμύρια ζωές. Πως δηλαδή άνθρωποι καλών προθέσεων στον ρου της Ιστορίας έγιναν υπεύθυνοι για την δυστυχία και τον αφανισμό πολλών συνανθρώπων τους. Ε ναι, έτσι είναι, τι να λέμε τώρα; Είναι η δύναμη του «καλού».

Αφού ο κ. Τριαρίδης διευκρίνισε πως τα συγκεκριμένα βιβλία δεν έχουν σκοπό να γίνουν μανιφέστα αλλά να ανοίξουν τον διάλογο και να δημιουργήσουν αντιρρήσεις, κλήθηκαν οι παρευρισκόμενοι να πουν τις «αντιρρήσεις» τους. Πρώτος πήρε τον λόγο ένας ασπρομάλλης κύριος που είπε πως οι αριστεροί στην Ελλάδα χρησιμοποίησαν την ιδιότητά τους για να πλουτίσουν και από νικημένοι βρέθηκαν νικητές. Εντάξει, κι εγώ γενικεύω, αλλά όχι κι έτσι.

Ανέλαβε να του απαντήσει πρώτος ο κ. Τσιάκαλος που είπε ο άνθρωπος την προσωπική του ιστορία – πως δηλαδή ενώ ο πατέρας του ήταν στην φυλακή το ’47, η μητέρα του και η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγαν στην Αλεξανδρούπολη, όπου βοηθήθηκαν από μια οικογένεια δεξιών, τα μέλη της οποίας γνώριζαν πως προστάτευαν μια οικογένεια κομουνιστικών πεποιθήσεων αλλά το διακινδύνεψαν. Εδώ πήρε τον λόγο ο κ. Δήμου που επειδή είναι γάτα και κινητή εγκυκλοπαίδεια επικαλέστηκε το ποίημα του αριστερού Έριχ Φριντ «Ένα στο αριστερό, δύο στο δεξί» :

Όταν ένας Αριστερός πιστεύει
ότι ένας Αριστερός
απλώς και μόνο γιατί είναι Αριστερός
είναι καλύτερος από έναν Δεξιό,
τότε είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
που είναι ήδη Δεξιός.

Όταν ένας Δεξιός πιστεύει
ότι ένας Δεξιός
απλώς και μόνο γιατί είναι Δεξιός
είναι καλύτερος από έναν Αριστερό,
τότε είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
που είναι ήδη Ακροδεξιός.

Κι επειδή εγώ
είμαι ενάντια στους Δεξιούς
και στους Ακροδεξιούς
είμαι ενάντια και
σε Αριστερούς
που πιστεύουν
ότι είναι καλύτεροι
από τους Δεξιούς.

Κι επειδή είμαι ενάντια σ' αυτούς,
πιστεύω μερικές φορές
ότι έχω δίκιο να πιστεύω
ότι τελικά είμαι καλύτερος απ' αυτούς.

Ο κ. Δήμου ανέφερε μόνο την πρώτη στροφή, αλλά εγώ έγραψα όλο το ποίημα, σκεπτόμενος πως θα τον εντυπωσιάσω, αν διαβάσει αυτό το κείμενο, και θα μου βάλει άριστα. Πάντως επειδή πριν τον Έριχ Φριντ είχε αναφερθεί στην κουβέντα και ο Πρίμο Λέβι, έχω να πω πως αυτοί οι Εβραίοι ποιητές και συγγραφείς είναι οι καλύτεροι και μακάρι να ήμουν Εβραίος, μπας κι έγραφα κι εγώ τίποτα της προκοπής κι όχι τις ανοησίες που συνηθίζω. Έχω αντιληφθεί τον λόγο που όλοι σχεδόν οι αγαπημένοι μου διανοητές και συγγραφείς είναι Εβραίοι – αντισιωνιστές οι περισσότεροι - αλλά δεν τον γράφω εδώ, γιατί είμαι σατιρικός και ασεβής και υπάρχει ο κίνδυνος να με περάσετε για διανοούμενο και να λακίσετε.

Μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση που ο ασπρομάλλης κύριος που είχε κάνει την παρέμβαση μετά από λίγο σηκώθηκε κι έφυγε – δεν άκουσε τις αντιρρήσεις των υπολοίπων. Θυμήθηκα μια σκηνή πριν λίγα χρόνια όταν είχα πάει στην Ακαδημία Αθηνών για να παρακολουθήσω μια ομιλία του Ιάκωβου Καμπανέλλη με θέμα το ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. (Αυτό το ποστ κοντεύει να καταστρέψει εντελώς την εικόνα μου – δεν με ξεπλένουν ούτε δέκα Γιουροβίζιον). Δεξιά μου καθόταν ένας πολύ γνωστός θεατρικός συγγραφέας και έμοιαζε να ακούει με προσοχή. Όταν ο κ. Καμπανέλλης τον ανέφερε στην ομιλία του, ο κύριος αυτός σηκώθηκε και έφυγε. Είχε έρθει για να ακούσει το όνομά του και τίποτα άλλο.

Ο κ. Δήμου συνέχισε λέγοντας πως ένιωσε στη ζωή του τον «φασισμό της Αριστεράς», συμπληρώνοντας ωστόσο πως εκδιώχθηκε περισσότερες φορές από ΜΜΕ επί δεξιών κυβερνήσεων. Η μοναξιά του ανθρώπου που θέλει να είναι ελεύθερος, νομίζω πως λέγεται αυτό και δεν ξεχωρίζει αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Επί τη ευκαιρία, να γράψω και κάτι που διαπίστωσα στον ένα χρόνο που έχω αυτό το blog.

Μιλώντας πρόσφατα με μια καλή δημοσιογράφο, για ένα άρθρο που αφορά την έκδοση των βιβλίων από τα blog, κλήθηκα να απαντήσω στο τι μου έχει κάνει εντύπωση αυτόν τον ένα χρόνο που γράφω – κάπως έτσι ήταν η ερώτηση. Εντελώς αβίαστα της απάντησα πως δεν περίμενα να μου γράψει κανείς καλά λόγια για τα κείμενά μου, αλλά όταν αυτό συνέβη, διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιογράφων μου έστειλαν mail ή έγραψαν δυο καλές κουβέντες στις στήλες τους και με παρότρυναν να συνεχίσω ήταν …δεξιοί. Τρόμαξα κι εγώ λίγο μ’ αυτό που της είπα, αλλά όντως έτσι είναι. Οι αριστεροί δημοσιογράφοι με αγνόησαν και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Ναι, ξέρω πως αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τα προηγούμενα, αλλά θα έχετε αντιληφθεί από καιρό πως γράφω ό,τι μου κατέβει. Άλλωστε που να το έγραφα, στα κείμενα για τη Γιουροβίζιον;

Παρήγγειλα ακόμα ένα τριπλό ουίσκι και τότε την είδα πίσω από το μπαρ. Ήταν ψηλή, είχε μακριά μαύρα μαλλιά και φορούσε μακριά μαύρη φούστα και μαύρη μπλούζα – η κοιλιά της φαινόταν αλλά πιστέψτε με, δικαιωματικά φαινόταν. Στο δεξί μπράτσο είχε ένα τατουάζ. Μεταφέρθηκα τρία σκαμπό πιο κει κι άρχισα να της ζητάω νερά, χαρτοπετσέτες, οδοντογλυφίδες, δανεικά. Έπρεπε να τη δείτε με πόση χάρη έβαζε νερό. Σωστός άγγελος. Αξίζει να πάτε στον Ιανό για να πιείτε καφέ – όλες οι κυρίες που εργάζονται εκεί είναι πανέμορφες και ελπίζω να μην παρεξηγηθούν που δεν θα τις περιγράψω. Πάντως, ευτυχώς που οι συγγραφείς κάθονταν στο βάθος και δεν μπορούσαν να την δουν, γιατί θα είχαν αποσυντονιστεί.

Ο κ. Τριαρίδης μίλησε για το «Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο», το εκπληκτικό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ που είναι το αγαπημένο μου, αλλά στο οποίο ο παλιο-Όσκαρ δεν χάνει την ευκαιρία να περιγράψει τους Εβραίους με τον χειρότερο τρόπο – στις παραστάσεις, νομίζω πως το σχετικό σημείο αποφεύγεται. Ανέφερε και τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ που θεωρείται έργο αντισημιτικό. Ήθελε να πει δηλαδή πως κορυφαία πνεύματα της λογοτεχνίας έγραψαν με έναν καθόλου κολακευτικό τρόπο για τους Εβραίους. Μεγάλη συζήτηση είναι αυτή, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει πως αν ο Σαίξπηρ και ο Ουάιλντ ήταν Εβραίοι, δεν θα υπήρχε θέμα. Από την άλλη ο Φίλιπ Ροθ και άλλοι σύγχρονοί μας Εβραίοι συγγραφείς έχουν φάει φοβερό κυνηγητό από τους ορθόδοξους Εβραίους που τους κατηγορούν για αιρετικές θέσεις και αντισημιτισμό. Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε και στο «politically correct» όταν κάνουμε τέτοιες αναλύσεις και στο τέλος να μην μπορεί κάποιος να γράψει ούτε για έναν χαρακτήρα που είναι χοντρός, για να μην κατηγορηθεί για …αντιχοντρισμό. Ομολογώ ότι το θέμα με ξεπερνάει.

Ο κ. Δήμου αναφέρθηκε στο blog του και λέω τώρα θα με καλέσει στο πάνελ ως επίτιμο ομιλητή κι ευτυχώς που φόρεσα μακρύ παντελόνι και δεν θα γίνω ρεζίλι, αλλά συνέχισε λέγοντας «πως όταν θίγεται το θέμα της Τουρκίας στο blog του, όλοι μιλούν για τους Κούρδους και κάνουν γαργάρα τις δικές μας μειονότητες, αλλά στο τέλος-τέλος το ζήτημα της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων – που προέκυψε τελευταία- είναι ζήτημα ωρίμανσης της τουρκικής κοινωνίας κι εμείς ας κοιτάξουμε τις δικές μας γενοκτονίες» - δεν είπε « κάνουν γαργάρα» αλλά αυτό εννοούσε. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανας Παπαθεμελής στην αίθουσα για να γίνει η μάχη του Κιλκίς και ο κ. Δήμου συνέχισε αναφερόμενος στο «ελληνικό περίεργο φαινόμενο μη αντιστοιχίας εναέριου χώρου και χωρικών υδάτων» και στον χτεσινό χαμό του Έλληνα πιλότου που προήλθε από «γελοίες κοκορομαχίες για ζητήματα που μπορούν να λυθούν γύρω από το τραπέζι». Εδώ σκέφτηκα πως ναι, μπορούν να λυθούν γύρω από το τραπέζι, αλλά για να το ενώσω με τις προηγούμενες σκέψεις του κ. Δήμου, θα πρέπει πρώτα να ωριμάσει η τουρκική κοινωνία και να μην την κυβερνά ο Στρατός, αλλά οι πολιτικοί. Βέβαια, ίσως να μου απαντούσε πως κι εδώ κάνουν εξωτερική πολιτική οι παπάδες και θα είχε δίκιο, οπότε δεν του λέω τίποτα, γιατί μετά δεν θα ξέρω τι να πω και θα βρεθώ εκτεθειμένος και θα μου πάρει τη βασίλισσα.

Στη συνέχεια έγινε στην αίθουσα του «Ολοκαυτώματος» - τέτοια συζήτηση για το Ολοκαύτωμα, ούτε οι Εβραίοι δεν κάνουν. Αισθάνθηκα λίγο σαν Ναζί που κάνει την αυτοκριτική του. Και ξαφνικά το πράγμα απέκτησε ενδιαφέρον. Στην αίθουσα ήταν ο Ριχάρδος Σωμερίτης! Ζήτησα ένα μπουκάλι ουίσκι και στοχοπροσηλώθηκα – είναι ο αγαπημένος μου αρθρογράφος.

Ο κ. Σωμερίτης είπε πως τον ενοχλεί όταν πηγαίνει σ’ ένα βιβλιοπωλείο και βρίσκει βιβλία σαν το «Ο Αγών» και «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Σκέφτηκα πως θα πει και το «βιβλίο του πιτσιρίκου» και θα γίνουμε μπίλιες, αλλά μάλλον του άρεσε τρελά και δεν είπε τίποτα. Στη συνέχεια βέβαια διευκρίνισε πως αυτό που τον ενοχλεί είναι πως στα βιβλία αυτά δεν υπάρχει καμιά εισαγωγή που να εξηγεί στους νέους ανθρώπους περί τίνος πρόκειται. Κατέληξε πως αυτό είναι ύβρις προς τους νεκρούς. Θα μπορούσε να γράψει ο ίδιος τις εισαγωγές γι΄ αυτά τα βιβλία – εκτός αν του αρέσει να γράφει μόνο το επίμετρο…

Τότε κάποιος –δεν θυμάμαι ποιος – είπε πως το Ολοκαύτωμα είχε περισσότερους νεκρούς στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες. Ο κ. Σωμερίτης ξαναπήρε το λόγο και είπε πως στη Ζάκυνθο δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός Εβραίος. Μπράβο ρε μπαγάσα Σωμερίτη είπα από μέσα μου γιατί είμαι και καρατοπικιστής και σκέφτηκα πως μπράβο του που το ήξερε αυτό ο παλιο-Ριχάρδος, που γύρευε από ποια Ρούμελη είναι. Και τότε την πέταξε την κεραμίδα : «Το ξέρω γιατί είμαι ζακυνθινής καταγωγής». Έχασα τον κόσμο. Άρπαξα το κινητό – ναι, δεν είχα αλλά εδώ και μερικές μέρες έχω- και σκεφτόμουνα ποιον να πρωτοπάρω από τους δυο γειτόνους στη Ζάκυνθο για να του χαρίσω το σπίτι μας, τον καλό κύριο που υιοθέτησε τα δυο γυφτάκια ή την Αγγλίδα που είναι και νιόπαντρη; Δεν αντέχω να είμαι συμπατριώτης με τον Σωμερίτη, άσε που τώρα υπάρχει ακόμα ένας επιφανής Ζακυνθινός που πρέπει να ξεπεράσω. Χάθηκε ο κόσμος να είναι από κάπου αλλού;

Ευτυχώς τον λόγο πήρε ο κ. Δήμου που μας έκανε την καρδιά περιβόλι λέγοντας πως το ποσοστό Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα ήταν 70%, όσο δηλαδή και στη Γερμανία, και μας ξεπέρασε μόνο η Ολλανδία, ενώ στην Δανία σώθηκαν όλοι – «Ζάκυνθος και η Δανία», όπως παρατήρησε κάποιος που ευτυχώς δεν ήξερε τα αίσχη που έκαναν εναντίον των Εβραίων οι Ζακυνθινοί στα τέλη του 19ου αιώνα, που ούτε εγώ τα ήξερα, αλλά τα έμαθα πρόσφατα από έναν καλό κύριο και τα γράφει μάλιστα ο Ξενόπουλος σε ένα βιβλίο του, που δεν σας λέω ποιο είναι για να μην το διαβάσετε και τα μάθουν κι άλλοι, κι έτσι να μείνουν όλοι με την καλή εντύπωση της γενναιότητας του Καρέρ και του Χρυσόστομου που έσωσαν όλους τους Εβραίους, κι έτσι άμα συναντήσεις οποιονδήποτε Εβραίο σήμερα και του πεις πως είσαι από τη Ζάκυνθο, κάνει πάρτι με την πάρτη σου, γιατί μάλλον ούτε οι Εβραίοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Ξενόπουλου.

Κάποιος παρατήρησε πως έφταιγαν λιγουλάκι και οι Εβραίοι με την παθητικότητά τους, γιατί δεν θέλησαν να βγουν στο βουνό για αντάρτικο, αλλά κάθονταν και πίστευαν τον αφελή αρχιραββίνο Κόρετς στη Θεσσαλονίκη που νόμιζε πως θα μπορούσε να συνεννοηθεί με τους Γερμανούς κι έτσι πήρε κόσμο και κοσμάκη στο λαιμό του. Θυμήθηκα και την Μαρία Ρεζάν που γράφει στο βιβλίο της πως προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα της να μην πάει στη συναγωγή, όπου είχαν καλέσει οι Γερμανοί τους Εβραίους, αλλά αυτός πίστευε πως δεν θα τους κάνουν κακό. Εντάξει, οι πρώτοι Εβραίοι δεν ήξεραν και καταλαβαίνω πως πήγαν σαν πρόβατα για σφαγή. Για τους άλλους όμως, είναι σαν να έρχεται σήμερα το 2006 μια χορεύτρια από την πρώην Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα και να νομίζει πως θα χορέψει στη Λυρική Σκηνή κι όχι στα γόνατα των πελατών κάποιου μπαρ. Τέλος πάντων, ο κ. Τριαρίδης είπε πως δεν είχε κακές προθέσεις ο Κόρετς και καλά έκανε που τον υποστήριξε τον άνθρωπο, γιατί είναι και νεκρός.

Στη συνέχεια ο κ. Δήμου με το γνωστό του πονηρό χαμόγελο είπε πως «Υπάρχει ένας νόμος στο Διαδίκτυο που λέει πως οποιαδήποτε συζήτηση μετά το πρώτο ημίωρο θα καταλήξει στο Ολοκαύτωμα». Ήταν η ατάκα της βραδιάς και γέλασαν όλοι – ναι και ο Ριχάρδος. Κατόπιν ο κ. Τριαρίδης αναφέρθηκε στον Διονύσιο Σολωμό και αφού είπε πως ίσως ήταν ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του ρομαντισμού τον ξέκανε διαβάζοντας τις στροφές 68, 69 και 72 από τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» που αναφέρονται στη σφαγή της Τριπολιτσάς και τη σφαγή αμάχων :

Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
Και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
Και των Χριστιανών τα χείλη
Φωτιά εφώναζαν, φωτιά.

Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
Πάντα εφώναζαν φωτιά,
Και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
Πάντα σκούζοντας Αλλά.

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
Και κυλάει στη λαγκαδιά,
Και το αθώο χόρτο πίνει
Αίμα αντίς για τη δροσιά.

Εικοσιπέντε χρονών ήταν ο Σολωμός όταν έγραψε αυτό το ποίημα. Ήταν ένας κόμης που ζούσε στη Ζάκυνθο και δεν είχε δει μάχη στη ζωή του, δεν είχε δει αίμα – άλλωστε στη Ζάκυνθο το έγραψε. Ο Τρικούπης τον προέτρεψε να το γράψει και το τελείωσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα – αν θυμάμαι καλά, σε λιγότερο από ένα μήνα. Δεν νομίζω να υπάρχει ποιητής που θα γράψει 156 στροφές και δεν θα γράψει κι αρλούμπες. Πόσο μάλλον αν σκεφτούμε τις συνθήκες της εποχής εκείνης, την Τουρκοκρατία και την επιθυμία για Ελευθερία– κάθε πράγμα καλό θα ήταν να το βλέπουμε μέσα στις ιστορικές συνθήκες της εποχής του, γιατί στο τέλος θα βγάλουμε και τον Σαμουήλ τρομοκράτη. Κι εγώ έπαιζα με τα στρατιωτάκια μου και σκότωνα τον κόσμο όλο, όταν όμως στα 12 σκότωσα με το φλόμπερ ένα πουλί, ήθελα να αυτοκτονήσω από τη στενοχώρια μου. Άσχετο αυτό, αλλά ήθελα να το πω για να το βγάλω από μέσα μου. Τέλος πάντων τα πήρα λίγο με αυτά που είπε ο κ. Τριαρίδης για τον Σολωμό που τον έχουν κάνει τελατίνι οι πάντες τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είπα τίποτα. Για τον Κόρετς βρέθηκε μια δικαιολογία, για τον Σολωμό καμία. Δεν είπε τίποτα κι ο Ριχάρδος να υπερασπίσει τον Νιόνιο, άστα…

Κλείνοντας τη συζήτηση ο κ. Δήμου είπε πως πρέπει να βλέπουμε τον άνθρωπο και όχι το σύνολο - όχι τους Εβραίους, τους Τούρκους κτλ δηλαδή αλλά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά- γιατί όσο εξατομικευμένοι είμαστε τόσο καλύτεροι θα είμαστε. Αστραπιαία μου ήρθε στο μυαλό η γυναίκα, η μάνα, ο πατέρας, το παιδί ίσως –όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά- του πιλότου που σκοτώθηκε χθες. Και σκέφτηκα πως μακάρι να μην είδαν όλους αυτούς τους ανόητους που πήραν σβάρνα τις τηλεοράσεις χτες κι έλεγαν πόσο καλό ήταν που επιδείχτηκε ψυχραιμία και ωριμότητα κι από τις δυο πλευρές και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους τι χειρότερο να υπάρξει; Όσοι μιλούσαν πάντως στις τηλεοράσεις δεν τους σκέφτονταν καθόλου – ούτε σαν οικογένεια, ούτε τον καθένα ξεχωριστά. Τώρα θα τον βγάλουν κι ένοχο τον νεκρό και τελείωσε η υπόθεση. Κι όπως είχε πει κι ένας αλήστου μνήμης υπουργός Άμυνας "ας πρόσεχαν τα κωλόπαιδα να μην κάνουν μαλακίες". Δεν συνεχίζω γιατί θα κάνω αυτό που απεχθάνομαι από την ανάποδη.

Στον κ. Τσιάκαλο δεν αναφέρθηκα ιδιαίτερα γιατί είναι αριστερός κι αν έχεις φάει την πετριά από μικρός, όπως εγώ, μετά δεν την ξεπερνάς εύκολα – συμφωνώ με όσα είπε και ξεκίνησα την ανάγνωση των τριών βιβλίων από το δικό του. Επίσης παρατήρησα πως φορούσε κοστούμι και γραβάτα, ενώ οι δυο άλλοι κύριοι φορούσαν μπλου τζιν που είναι ρούχο της συντήρησης και το καταδικάζω. Να αναφέρω ακόμα πως στην αίθουσα υπήρχε και μια κυρία που έμοιαζε με τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία καθόταν στο βάθος της αίθουσας και την είδα στο τέλος, μετά από υπόδειξη ενός φίλου που δεν θα τον αναφέρω γιατί είναι λεπτή η θέση του. Ήταν ακόμα πιο ωραία από την κυρία στο μπαρ αλλά δεν θα την βρείτε εκεί – είχε πάει μόνο για την παρουσίαση. Αν οι κύριοι στο πάνελ μιλούσαν για Ολοκαυτώματα και Άουσβιτς, έχοντας την συγκεκριμένη κυρία στο οπτικό τους πεδίο, τους αξίζουν διπλά συγχαρητήρια.


Δεν ξέρω πόσοι αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ αλλά οφείλω να σας πω πως το περίστροφο που ανέφερα στην αρχή ήταν για να σας τραβήξω την προσοχή – στην πραγματικότητα κυκλοφορώ με Ούζι. Επίσης, αν διαφωνείτε με αυτά που γράφω, δεν με νοιάζει, όχι επειδή είμαι απόλυτος, αλλά επειδή συνήθως διαφωνώ κι εγώ με αυτά που γράφω – μιλάω σοβαρά. Ο κ. Δήμου σε κάποιο βιβλίο του είχε γράψει πως γνωρίζει ότι γράφει για προσωπική εκτόνωση κι ότι δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα – κάπως έτσι το είχε γράψει- κι επειδή με βολεύει για την περίσταση, το δανείζομαι.


Λοιπόν, μου αρέσει πολύ να γράφω για παρουσιάσεις βιβλίων. Το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα κι έχω ενθουσιαστεί. Από σήμερα θα γράφω μια κάθε πρωί με τον καφέ.

Εύχομαι καλή επιτυχία στους τρεις συγγραφείς και σε όσους ακολουθήσουν. Τα βιβλία είναι σπουδαία. Περισσότερα για τις «Αντιρρήσεις» εδώ.

Στον Κ.

Προκύπτουν νέα ερωτήματα

-Κυρία Καραχασάν, αν κάνατε μπάνιο 21 ναυτικά μίλια νοτιανατολικά της Καρπάθου και παθαίνατε κράμπα, θα θέλατε να σας σώσει ένα ελληνικό Super Puma ή ένα τουρκικό Super Puma;

Τα σύνορα της αγάπης

Ε, όποιος αγαπά παιδεύει. Ας μείνουμε στα ζεϊμπέκικα και στις κουμπαριές. Όσο για τον πιλότο μας, ας μην ανησυχούν - μάλλον τον απήγαγαν τίποτα Πακιστανοί.

Σήκω Ανδρέα να τους δεις!

Σε εκδήλωση που έγινε χτες στην Πάτρα, με αφορμή την συμπλήρωση δέκα ετών από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, παρευρέθησαν ο Γεράσιμος Αρσένης και ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Ο κ. Αρσένης είπε πως « ο Ανδρέας Παπανδρέου ίσως ήταν πολύ μεγάλος για την Ελλάδα». Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι πως οι πολιτικοί της άνδρες είναι ή πολύ μεγάλοι ή πολύ μικροί – κανείς δεν είναι στα μέτρα της. Ο κ. Αρσένης συμπλήρωσε πως «ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε και ελαττώματα όπως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες», σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στους παρευρισκόμενους που κατάλαβαν πως ήταν παρόντες σε μια ιστορική στιγμή – ο κ. Αρσένης έκανε την αυτοκριτική του μπροστά στα μάτια τους…

Από την μεριά του ο κ. Τσοχατζόπουλος απέδειξε πως τα αντανακλαστικά του είναι πάντα σε εγρήγορση, δηλώνοντας πως «το ΠαΣοΚ χρειάζεται στροφή στα αριστερά» - προφανώς έφτασε σ’ αυτό το συμπέρασμα, αφού παρακολούθησε τον τελικό της Γιουροβίζιον. Θα συμφωνήσω με τον κ. Τσοχατζόπουλο – στην περίπτωση όμως που τελικά το ΠαΣοΚ αποφασίσει να ακολουθήσει την προτροπή του, ας προσέξει όπως θα στρίβει προς τα αριστερά, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να πέσει πάνω στη Νέα Δημοκρατία.

Ο υπεύθυνος της αποτυχίας

Χιλιάδες συζητήσεις γίνονται για το τι έφταιξε και η Άννα Βίσση δεν κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision, ώστε η χώρα μας να διατηρηθεί για μια ακόμα χρονιά στην πρώτη θέση των πολιτιστικών πραγμάτων της Ευρώπης. Το τραγούδι, η ερμηνεία, ο Ζαν Πολ Γκοτιέ και βέβαια η διεθνής συνωμοσία είναι κάποιες από τις αιτίες που επικαλούνται οι αναλυτές. Λυπάμαι, αλλά όλοι κάνουν λάθος…

Όσοι παρακολούθησαν τις διαγωνιζόμενες τραγουδίστριες, θα πρόσεξαν πως τα όμορφα μπούτια τους ήταν σε κοινή θέα, ενώ η Άννα Βίσση φορούσε κολάν. Μαύρο κολάν, πένθιμο. Η αρχική σκέψη της Άννας ήταν να εμφανιστεί με κελεμπία – καλά, αν είχε βγει με μπούρκα, θα τον κερδίζαμε τον διαγωνισμό, γιατί οι Ευρωπαίοι θα την ψήφιζαν από περιέργεια για να δουν πως είναι πραγματικά.

Τι έκανε όμως μια τραγουδίστρια σαν την Άννα, που εμφανίζεται συνήθως με την κομπινεζόν και δεν έχει πρόβλημα να μοστράρει το νέο της στήθος, να βγει να τραγουδήσει, καλυμμένη σχεδόν από την κορυφή ως τα νύχια, λες και την είχαν ταμένη; Μήπως είδε την Παναγιά στον ύπνο της;

Κυρίες και κύριοι, η Άννα είχε την αγωνία μήπως και φανεί το βρακί της. Γι’ αυτό μάλιστα φορούσε τρία κολάν, το ένα πάνω απ’ τ’ άλλο. Οι περσινές ανηλεείς επιθέσεις του Δημήτρη Δανίκα στο βρακί της Έλενας Παπαρίζου θορύβησαν την Άννα και την γέμισαν αναστολές, γιατί φοβήθηκε μην πιάσει και το δικό της βρακί στο στόμα του. Οπότε ας σταματήσει η άδικη κριτική εναντίον της. Τώρα όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο υπεύθυνος.

Να στείλουμε την Άννα Βίσση στη Φινλανδία!

Η νίκη των Lordi, απέδειξε πως οι Ευρωπαίοι διαθέτουν χιούμορ. Κι εμείς διαθέτουμε - η επιλογή της Άννας Βίσση το αποδεικνύει - αλλά δεν το κατάλαβαν. Ας τους δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία να το αντιληφθούν. Ας στείλουμε ξανά την Άννα Βίσση στη Γιουροβίζιον. Πετάω ξανά στο τραπέζι μια πρόταση που είχα κάνει προ δυο μηνών - αν είχε εισακουστεί, η χώρα μας θα είχε κερδίσει τον διαγωνισμό και θα είχε πολλαπλά οφέλη. Ποτέ δεν είναι αργά.

Άννα ζεις;

Ποιοι Lordi και κουραφέξαλα; Φινλανδοί bloggers ήταν που ήθελαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Αν είχε ανέβει στη σκηνή ο Καρβέλας κι άρχιζε να πλακώνεται στις σφαλιάρες με τη Βίσση κι αυτή του πέταγε τίποτα κορνίζες, δεν την χάναμε την πρώτη θέση. Είχαμε τον νικητή και τον κρατήσαμε στα παρασκήνια. Πάντως τώρα που άλλαξε η μόδα και η Ευρώπη θέλει σκληρό ροκ – λέμε τώρα- είναι ολοφάνερο πως στην Φινλανδία πρέπει να στείλουμε μια σύνθεση του Λαλιώτη. Με ερμηνευτή τον…




Όλα τα λεφτά ήταν η ανακοίνωση του Ρουβά πως την απονομή στους Lordi θα κάνει ο υπουργός Επικρατείας Θεόδωρος Ρουσόπουλος και η αντ’ αυτού εμφάνιση στην σκηνή του προέδρου της ΕΡΤ Χρήστου Παναγόπουλου. Ο Ρουσόπουλος εξαφανίστηκε. Μάλλον τον απήγαγαν οι Πακιστανοί.

Eurovision 2006 - forget EVERYTHING you know (the full story)

Όλα είναι έτοιμα για τον φετινό τελικό της Eurovision που θα διεξαχθεί στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ. Κύριο σλόγκαν της φετινής Eurovision είναι το «Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή», αλλά δεν υπάρχει λόγος να διαδηλώνουμε γι' αυτό, αφού αρκεί να φοράμε παρδαλά ρούχα, να τραγουδάμε σαχλά τραγούδια και να λέμε ασυναρτησίες.

Η τελετή έναρξης του διαγωνισμού θα είναι εντυπωσιακή και ταυτόχρονα λιτή, καθώς κατά τη διάρκειά της θα παρουσιαστεί η ελληνική ιστορία από τον μινωικό πολιτισμό και τον Χρυσό Αιώνα ως την Έλενα Παπαρίζου, με μουσική υπόκρουση το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας και το Άξιον Εστί, σε ποίηση Οδυσσέα Γερμανού. Θα ακολουθήσει η μεγαλειώδης παρέλαση των τραγουδιστών, των χορευτών, των μακιγιέρ και των κομμωτών που θα γίνει υπό τους ήχους της ακατάσχετης πάρλας του Αλέξη Κωστάλα.

Η παρέλαση αναμένεται να συγκινήσει, καθώς θα παρελάσουν μαζί η Βόρεια και η Νότια Κορέα, η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία και ίσως το ΚΚΕ με τον Συνασπισμό. Τη σημαία της Eurovision θα μεταφέρουν οι παλαίμαχοι του θεσμού Μπέσσυ Αργυράκη, Μαριάνα Τόλη, Πασχάλης Τερζής και Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Ο πρώτος λαμπαδηδρόμος που θα μπει στο γήπεδο θα είναι η Μαρίζα Κωχ με μπικίνι. Η κ. Κωχ θα κάνει το γύρο του γηπέδου, ενώ παράλληλα στο δάπεδο θα εμφανίζονται οι χρονιές της Eurovision και κάθε φορά που θα ακούγεται μια φωνή που θα ανακοινώνει πως εκείνη τη χρονιά ο διαγωνισμός δεν διεξήχθη, θα πέφτει κάτω ξερή.

Προτελευταίος λαμπαδηδρόμος θα είναι η Δάφνη Μπόκοτα, ενώ μετά την απρόσμενη απόσυρση του Γιώργου Νταλάρα που βρέθηκε να έχει κάνει υπερβολική χρήση εγωισμού και κλιμακτηρίου, το βωμό θα ανάψει η Καίτη Γαρμπή με μπουζουκοαναπτήρα.

Στη συνέχεια η σκηνή θα μετατραπεί σε αρχαίο θέατρο και θα εμφανιστεί ο Σάκης Ρουβάς στον ρόλο του Οιδίποδα και η Μαρία Μενούνος στο ρόλο του Ηλία Ψινάκη, για να παρουσιάσουν την Έλενα Παπαρίζου που θα τραγουδήσει το «My Number One», ντυμένη Αστέρω, κι αντί για δοξάρι θα κρατάει γκλίτσα. Το μπαλέτο της Έλενας θα αποτελείται από τους βουλευτές που απαρτίζουν την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι κάτω από την άψογη καθοδήγηση του Φωκά Ευαγγελινού θα χορέψουν τσάμικο με πατίνια.

Θα ακολουθήσουν οι ομιλίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, και του πρωθυπουργού και αμέσως μετά ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα κάνει τον αγιασμό των υδάτων και οι πιο τολμηροί θα βουτήξουν για να πιάσουν τον σταυρό. Τον σταυρό θα πιάσει η Γκιούλ Μπεγιάζ Καραχασάν, η μουσουλμάνα υποψήφια του ΠαΣοΚ, που με τις ερωτήσεις που τις κάνουν οι δημοσιογράφοι, όχι μόνο θα βαφτιστεί χριστιανή ορθόδοξη μέχρι τις δημοτικές εκλογές, αλλά θα ξεπεράσει και την Ελένη Λουκά, χωρίς βέβαια να αποκλείεται να κλειστεί σε μοναστήρι και να μην την ξαναδούμε ποτέ.

Στη συνέχεια ο αρχιεπίσκοπος θα ελευθερώσει μερικά άσπρα περιστέρια κι ένα απ' αυτά θα πάει και θα κάτσει πάνω στο κεφάλι της Νάνας Μούσχουρη, η οποία θα κηρύξει την επίσημη έναρξη της 51ης Eurovision σε 32 γλώσσες, αφού πρώτα βέβαια αποκαλύψει με συγκίνηση πως είναι νέγρα Πομάκα από την Τσαμουριά.

Το αρχαίο θέατρο θα μετατραπεί σε ποπ σκηνή και θα ξεκινήσει ο διαγωνισμός. Το εύρημα των Ελλήνων διοργανωτών είναι πως κατά τη διάρκεια της εμφάνισης της κάθε χώρας, στο πίσω μέρος της σκηνής θα προβάλλονται σκηνές από την σύγχρονη ιστορία της. Έτσι, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, θα προβληθούν σκηνές από τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, ώστε να δοθεί μια έξτρα χαρούμενη νότα στο τραγούδι και να το απογειώσει.

Η χώρα που αναμένεται να κλέψει την παράσταση είναι η Ουκρανία, καθώς πίσω από την σουρλουλού τραγουδίστρια και το μπαλέτο με τα καγκουρό θα προβάλλονται όμορφα στιγμιότυπα από την πυρηνική καταστροφή του Τσέρνομπιλ, διανθισμένα βέβαια με εικόνες από τη Χιροσίμα, αφού αυτοί οι Σοβιετικοί δεν ήξεραν από show biz και δεν υπάρχει αρκετό τηλεοπτικό υλικό. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής συμμετοχής θα προβληθούν σκηνές από τα Δεκεμβριανά, το Ουέμπλεϊ και την Γιορτή του Κρασιού.

Εν τω μεταξύ πρόβλημα παρουσιάστηκε με το φόρεμα της Άννας Βίσση που είναι μια δημιουργία του Ζαν Πολ Γκοτιέ. Η Άννα έχει παχύνει πολύ, αφού κατά τη διάρκεια της περιοδείας της στην Ευρώπη παραβρέθηκε σε καμιά τριανταριά δεξιώσεις σε ελληνικές πρεσβείες, και οι πρέσβεις όλο και την μπούκωναν με σοκολατάκια για να την ευχαριστήσουν, με αποτέλεσμα το φόρεμα τώρα να μην της μπαίνει με τίποτα.

Μετά από συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ, αποφασίστηκε η Άννα να εμφανιστεί με τη φανέλα που φορούσε ο Θοδωρής Ζαγοράκης στον τελικό της Πορτογαλίας, αλλά πάτησε πόδι ο Καρβέλας κι έτσι η Άννα θα εμφανιστεί με το νυφικό που φορούσε στο γάμο τους – από τα δικά της ρούχα μόνο αυτό της μπαίνει πια. Αυτή η εξέλιξη ανάγκασε τον Φωκά Ευαγγελινό και το υπουργικό συμβούλιο να αναπροσαρμόσουν όλη την χορογραφία κι έτσι η Άννα δεν θα βγει στη σκηνή πάνω σε ελέφαντα ή οδηγώντας άρμα τύπου Leopard, όπως ήταν τα δυο επικρατέστερα σενάρια, αλλά περπατώντας, κάτι που έχει να κάνει από τότε που τραγουδούσε στις μπουάτ της Πλάκας.

Στη συνέχεια θα την δούμε να ετοιμάζεται να παντρευτεί με έναν πλούσιο, αλλά την ώρα που ο μπαμπάς της ετοιμάζεται να την πάει στην εκκλησία, θα εμφανιστεί ο Νίκος Καρβέλας, που τον αγαπάει αλλά δεν είναι της σειράς της γιατί είναι ποπολάρος σαν τον Ζέπο τον Πεμπονάρη, και θα την απαγάγει, για να την βατέψει και να την παντρευτεί αυτός. Και στα δικά σας οι λεύτεροι!




Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο LifO που κυκλοφορεί και είναι ένα τεύχος-αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Αθηνών 2006 - μην το χάσετε. Θα ήθελα να το αφιερώσω στον M. Hulot που μπορεί να το αρνείται από διακριτικότητα, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω πως είναι παιδικός φίλος. Βέβαια είναι μεγάλος άνθρωπος, αλλά εγώ είμαι παιδί, οπότε είναι παιδικός φίλος. M. Hulot, σας ευχαριστώ.

Ο ημιτελικός της Γιουροβίζιον - Εδώ στου δρόμου τα μισά

Μεγάλες εκπλήξεις επιφύλασσε ο ημιτελικός της Γιουροβίζιον που κρίθηκε στην κανονική διάρκεια του αγώνα, χωρίς να χρειαστεί ημίωρη παράταση και πέναλτι. Στην τελετή έναρξης του ημιτελικού, ο Φωκάς Ευαγγελινός με τις χορογραφίες του σατίρισε έξοχα τους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο ωραίος αυτός λαός αφανίστηκε από προσώπου γης και δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί κι αποδεικνύοντας περίτρανα πως ουδεμία σχέση έχουμε με την αρχαία Ελλάδα, γιατί αν είχαμε, σιγά μην την σατιρίζαμε.

Πολύ μας αρέσει να περιπαίζουμε τους ξένους λαούς, αλλά αποφεύγουμε τον αυτοσαρκασμό σαν το διάολο, γιατί αν ήμασταν μάγκες δεν θα σατιρίζαμε τον Άρη και την Αφροδίτη αλλά τον Χριστό και την Παναγία και βασικά όλο αυτό το παπαδαριό που μας κρατάει στον Μεσαίωνα, με τις εικόνες που δακρύζουν και τα πτώματα που μυρίζουν λεβάντα. Εκεί σε θέλω μάγκα μου. Ούτε σε τρεις χιλιάδες χρόνια.

Η Μαρία Μενούνος και ο Σάκης Ρουβάς ήταν πολύ ωραίο ζευγάρι, αν και όλη τη βραδιά ο Σάκης δεν της έριξε ούτε μια ματιά της κοπέλας, έτσι για το ξεκάρφωμα. Μάλλον θα έβλεπε τον εαυτό του σε κανα μόνιτορ και θα αυτοθαυμαζόταν. Πάντως, σαν παιδί ο Σάκης, πρέπει να άργησε πολύ να μιλήσει. Δεν έχει πρόβλημα μόνο στα ελληνικά αλλά και στις άλλες γλώσσες. Κάτι ήξερε ο Ψινάκης που δεν του επέτρεπε να μιλάει και τον περιέφερε τόσα χρόνια σαν χαμογελαστή αρκούδα.

Από την άλλη η Μαρία, χαλαρή και με χιούμορ, ήταν η έμπρακτη απόδειξη πως οι πιο τυχεροί Έλληνες είναι αυτοί που γεννιούνται στο εξωτερικό, γι’ αυτό, αν θέλετε να κάνετε παιδιά, κοιτάξτε να μεταναστεύσετε σε καμιά Αμερική για να μην γίνουν κι αυτά σαν κι εσάς. Ευτυχώς οι παρουσιαστές της κρατικής τηλεόρασης μιλούσαν διαρκώς και κάλυπταν τον Σάκη, αν κι αυτοί δεν τα πήγαν καλύτερα, γιατί κατά για κάποιο περίεργο λόγο έμοιαζαν να έχουν την εντύπωση πως παρουσιάζουν κάτι πολύ σοβαρό και μιλούσαν λες και ήταν στο Τρίτο Πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να κάνουν τη Δάφνη Μπόκοτα να μοιάζει βγαλμένη από τις χρυσές σελίδες του stand-up comedy.

Το περίεργο είναι πως ενώ κατά τη διάρκεια του χορευτικού του Φωκά Ευαγγελινού για την αρχαία Ελλάδα δεν έβαλαν γλώσσα μέσα, όταν βγήκαν κάτι Λύκεια Ελληνίδων και κάτι Σαρακατσαναίοι που χορεύανε μπάλλους και καλαματιανά, η Ζέτα Μακρυπούλια μας διευκρίνισε χαμηλόφωνα και με γεμάτο σεβασμό ύφος πως «τώρα δεν θα μιλάμε πολύ» - προφανώς για να μη χαθεί η μυσταγωγία. Αν εκτός από πεντοζάλη το χορευτικό περιείχε και τίποτα τσιφτετέλια, οι δυο παρουσιαστές θα ανάβανε κεριά και θα πέφτανε στα γόνατα.

Στον διαγωνισμό τώρα, αίσθηση δημιούργησε η εμφάνιση της Αρμενίας που εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά στον διαγωνισμό, αποδεικνύοντας πως ο πολιτισμός δεν έχει σύνορα αλλά ούτε και η βλακεία. Ο Αρμένιος τραγουδιστής τραγούδησε το «Αρμενάκι» αλλά το είπε στα αγγλικά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους και τον αποκλεισμό της χώρας του από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η εμφάνισή του επιβραβεύτηκε με μια θέση στον τελικό του Σαββάτου, οπότε μάλλον θα χρειαστεί να ξανακάνει μπάνιο.

Απογοήτευση σκόρπισε ο αποκλεισμός της Κύπρου από τον τελικό, αλλά έτσι κι αλλιώς η Κύπρος ψηφίζει το Σάββατο, άρα δεν πειράζει και τόσο πολύ. Η Ανέτ Αρτάνι βγήκε σεμνή και χαμηλοβλεπούσα για να μην επηρεάσει το Κυπριακό, κι έτσι χάθηκε το συγκριτικό της πλεονέκτημα, αλλά αν έβγαινε με τους βύζους έξω, μπορεί όλη η Ευρώπη να σκεφτόταν πως κάτι τέτοια έβλεπαν οι Τούρκοι και μπουκάρισαν, οπότε θα τους δικαιολογούσε.

Η Αλβανία αποκλείστηκε από τον διαγωνισμό, προφανώς επειδή ο Αλβανός τραγουδιστής τραγούδησε στη γλώσσα του, παραβαίνοντας τον κανονισμό. Βέβαια, καλύτερα που έγινε αυτό, γιατί πάνω στη σκηνή υπήρχαν δυο κοιλαράδες μουσικοί με φουστανέλες και δεν το είχαν σε τίποτα τα δελτία ειδήσεων να μας επαναφέρουν σε εμπόλεμο κατάσταση, με αφορμή την εθνικότητα της φουστανέλας, με κίνδυνο να μάθουν οι Έλληνες πως αυτό που θεωρούμε εθνική ενδυμασία είναι η εθνική ενδυμασία της Αλβανίας και άρα είναι σωστό το «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», γιατί απ’ αυτήν την άποψη οι Αλβανοί είναι ήδη Έλληνες, οπότε καλά κάνουμε κι εμείς και δεν φοράμε τις φουστανέλες μας. Άσε που μπορεί να τα πάρουν οι Έλληνες, και στην παρέλαση, αντί να ντύνουν τα παιδιά τσολιαδάκια, να τα ντύνουν παπαδάκια. Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η εθνική μας ενδυμασία είναι το ράσο – με ζαρτιέρες από κάτω.

Οι Lordi – τα «τέρατα» από τη Φινλανδία- προκρίθηκαν στον τελικό και η Επανάσταση είναι πια προ των πυλών. Έχω λάβει πάνω από δέκα mail τις τελευταίες μέρες που μου εξηγούν γιατί πρέπει να ψηφίσω τους Lordi. Το περίεργο είναι πως το κείμενο από τη μια λέει πως δεν πρέπει να παίρνουμε τον διαγωνισμό στα σοβαρά κι από την άλλη μου ζητάει να ψηφίσω, ενώ παράλληλα χαρακτηρίζει το φινλανδικό συγκρότημα «βλάσφημο» και μακριά από τον συντηρητισμό του θεσμού, άρα ιδανικό. Φταίω εγώ τώρα που είμαι σίγουρος πως ο συντάκτης του κειμένου είναι μέλος του Συνασπισμού;

Η Πολωνία καλώς αποκλείστηκε γιατί η τραγουδίστρια του συγκροτήματος ήταν έγκυος και υπήρχε ο κίνδυνος να έσπαγαν τα νερά το Σάββατο και να γεννούσε μπροστά σε ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Άντε να φας πίτσα μετά.

...

-Γιάννα, πως σου φαίνεται σαν ιδέα να αγοράσω τον ΠΑΟΚ;
-Γιατί δεν αγοράζεις την Θεσσαλονίκη;

History repeating

Αγαπητοί αναγνώστες, μπαίνουμε στην γιουροβιζιονική περίοδο που θα κρατήσει μέχρι την έναρξη του Μουντιάλ, αν και φέτος δεν αποκλείεται να διαρκέσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν έχω αλλάξει καθόλου από πέρσι – παραμένω σαχλός.

Θα καλύψω όλα τα θέματα, από την προετοιμασία και τη βραδιά του τελικού μέχρι και την θριαμβευτική επιστροφή της Άννας Βίσση στην Ελλάδα και την υποδοχή της στο αεροδρόμιο. Δεν θα μείνουν ασχολίαστες οι δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου, του Θύμιου Καρακατσάνη, του Δημήτρη Δανίκα καθώς και όλων των άλλων φανατικών θιασωτών του θεσμού.

Αναμένεται και φέτος να παρατηρηθεί το περσινό φαινόμενο όταν πέντε εκατομμύρια Αρειανοί μπουκάρισαν στα σπίτια μας -την ώρα που εμείς ήμασταν στο Μέγαρο Μουσικής- και παρακολούθησαν μαζικά τον διαγωνισμό της Eurovision. Φέτος μπορεί να είναι ακόμα περισσότεροι. Βέβαια κάποιοι θα πουν "α, εγώ δεν την είδα τη Γιουροβίζιον, είχα πάει στο σινεμά να δω τον "Κώδικα Ντα Βίντσι", λες και πήγαν να δουν το "Θωρηκτό Ποτέμκιν".

Όσοι από εσάς έχετε κενά και θέλετε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας, σας παραπέμπω σε μερικά περσινά κείμενα, γιατί όπως έχει πει και ο Ζαμπέτας, «έθνος που δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι καταδικασμένο να αποθάνει». Πάμε λοιπόν πίσω στον περσινό Μάιο, στον θρίαμβο του Κιέβου. Η αναδρομή αυτή είναι αφιερωμένη στη Μ. – όλα τα κείμενα γράφτηκαν στο σπίτι της. Μωό μου, σε αγαπάω και σ' ευχαριστώ.

THE ORANGE EUROVISION
Επέστρεψαν οι Ήρωες του Κιέβου! (Πάμε Κίεβο;)
Έλενα Σε Αγαπάω!
Hellas United



Αν δεν χορτάσετε και θέλετε κι άλλο, ολόκληρος ο περσινός Μάιος είναι εδώ.

Ιβάν ή Βαραββάν;

Στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται ο Ιβάν Σαββίδης για να συζητήσει την αγορά του ΠΑΟΚ. Ο ποντιακής καταγωγής Ρώσος επιχειρηματίας θα μείνει στην όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού μέχρι τις 20 του μήνα, γιατί το Σάββατο θα πρέπει να βρίσκεται στην Αθήνα για τη διοργάνωση της Eurovision. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Σαββίδης έχει εντοπίσει ένα φοβερό μπαλαδόρο στο μπαλέτο που θα πλαισιώσει τον Ρώσο τραγουδιστή Dima Bilan και θέλει να τον κλείσει για να αντικαταστήσει τον Σικαμπάλα.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Κώδικας Eurovision

Διάβασα στα «ΝΕΑ» πως οι προπωλήσεις εισιτηρίων για την ταινία «Κώδικας Ντα Βίντσι», της οποίας η πρεμιέρα στη χώρα μας θα γίνει την Πέμπτη, πλησιάζουν τις 90.000. Μάλιστα, ο συντάκτης του άρθρου, ο καλός δημοσιογράφος Παύλος Κάγιος, αναφέρει πως τα εισιτήρια των σαββατιάτικων προβολών της ταινίας έχουν σχεδόν εξαντληθεί και καταλήγει στο συμπέρασμα πως ούτε ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον δεν μοιάζει ικανός να κρατήσει τους κινηματογραφόφιλους μπροστά στις τηλεοράσεις τους.

Δεν είμαι σίγουρος πως ο λόγος που οι θεατές των σαββατιάτικων προβολών της ταινίας θα αγνοήσουν την Γιουροβίζιον, είναι η αγάπη τους για τον κινηματογράφο και όχι η περιέργεια. Πάντως με δεδομένο πως ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» βασίζεται σε κάτι τόσο αγαπητό στους Έλληνες –και όχι μόνο- όπως οι θεωρίες συνωμοσίας, υποθέτω πως αν –ο μη γένοιτο- η Άννα Βίσση δεν κερδίσει τελικά, οι θεατές της ταινίας θα είναι σε θέση να εξηγήσουν και σε μας τους υπόλοιπους, ποια ξένα κέντρα αποφάσεων ευθύνονται για την αποτυχία της.

Δερματοστιξία

Και που λες Μάκη...


...πρώτα βάρεσα τον Τσε στο μπράτσο...



...μετά τον Φιντέλ στη γάμπα...


...αυτόν που να τον βάλω;



Έχετε καμιά καλή ιδέα; Πάντως πέφτοντας από τον Τσε στο μπράτσο, στον Φιντέλ στη γάμπα, διαπιστώνουμε πως η επανάσταση έχει πάρει την κατιούσα. Πρέπει να επέλθει μια ισορροπία...

Hasta Puma!

Το 9ο πρωτάθλημα και το δεύτερο σερί νταμπλ κατέκτησε ο Ολυμπιακός και το γιόρτασε με μια λαμπρή φιέστα στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ο πρόεδρος Σωκράτης Κόκκαλης και οι ποδοσφαιριστές πιστεύουν πως ο Ολυμπιακός πρέπει να βάλει στόχο το Τσάμπιονς Λιγκ και μοιάζουν να έχουν δίκιο, αφού η χτεσινή εμφάνιση στην εντός έδρας ισοπαλία με τον Ιωνικό αποδεικνύει πως η ομάδα είναι έτοιμη για μεγάλα πράγματα.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Ζήτω το Έθνος!

Στο «Έθνος» του Σαββάτου θα βρείτε ένα δισέλιδο αφιέρωμα του κ. Γιάννη Φώσκολου στα ελληνικά blog και θα διαβάσετε τις απόψεις της Κουρούνας, του Old-Boy και του Νίκου Δήμου. Θα βρείτε ακόμα μια μικρή συνέντευξη του εκδότη κ. Διονύση Μαραθιά, αλλά και μια φωτογραφία του που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε, γιατί παγιδευτήκαμε στα τσακίρικά του μάτια κι αγνοήσαμε τα εκατομμύρια των πολυεθνικών.

Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Γιάννη Φώσκολο. Λυπάμαι ειλικρινά που, ενώ υπάρχουν τόσοι δημοσιογράφοι-blogger, δεν βρέθηκε ένας (αριθμός 1) να γράψει πέντε λέξεις για την έκδοση των blog σε βιβλία. Και τα δημοσιεύματα που ακολουθούν τις επόμενες μέρες, αλλά και όλες οι συνεντεύξεις που μου ζητήθηκαν, είναι από δημοσιογράφους που δεν έχουν καμία σχέση με τα blog. Κρίμα.

Το μυστικό του περιπτέρου 191

Ξεκινάει σήμερα η 29η Έκθεση Βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Θα διαρκέσει 17 μέρες, αν και ο βιβλιολάτρης ελληνικός λαός θα επιθυμούσε να κρατήσει για πάντα, ώστε να μπορούν οι Έλληνες να ανανεώνουν καθημερινά το άσβεστο πάθος τους για τη Γνώση. Κακά τα ψέματα, αν κόψεις στον Έλληνα το βιβλίο, είναι σαν να του αφαιρείς το οξυγόνο – καλύτερα να τον σκοτώσεις. Η φετινή Γιορτή του Βιβλίου είναι αφιερωμένη στην πολιτιστική σχέση της Ελλάδας με την Αίγυπτο, αλλά κυρίως στα ελληνικά blog.

Κατά τη διάρκεια της Έκθεσης, εκατοντάδες καμήλες αιγυπτιακής καταγωγής και προέλευσης θα μεταφέρουν τους βιβλιόφιλους από περίπτερο σε περίπτερο, για να επιλέξουν τα αναγνώσματα της αρεσκείας τους. Φέτος τα περίπτερα έχουν σχήμα πυραμίδας και τα βιβλία είναι τοποθετημένα σε σαρκοφάγους, ενώ οι εκδότες θα είναι ντυμένοι Φαραώ, οι πωλητές Βεδουίνοι και οι πωλήτριες φελάχες.

Στη θέση της Ακρόπολης έχει τοποθετηθεί προσωρινά η Αγορά του Αλ Χαλίλι όπου θα πουλάν τα δυο σου χείλη και θα κατουρούν οι σκύλοι, ενώ στο λόφο του Φιλοπάππου η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, σε πρώτη εκτός έδρας εμφάνιση, αναμένεται να κλέψει την παράσταση και να ενθουσιάσει τους βιβλιογνώστες ματάκηδες της περιοχής.

Ειδικό αφιέρωμα θα γίνει στην «αιγυπτιώτικη λογοτεχνία», κορυφαίοι εκπρόσωποι της οποίας υπήρξαν ο Κωνσταντίνος Καβάφης και ο Στρατής Τσίρκας, σε σχέση βέβαια πάντα με τους δυο πιο διάσημους Έλληνες λογοτέχνες των ημερών μας, της Κουρούνας και του πιτσιρίκου.

Τα δυο ιερά τέρατα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, φορώντας κελεμπίες, θα μοιράσουν χουρμάδες και πετροδολάρια στους επισκέπτες και θα παίξουν με τα παιδιά καμηλοδρομίες αλλά και ρώσικη ρουλέτα, αφού ζούμε πια σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης και πρέπει να προσαρμοζόμαστε σιγά-σιγά.

Στη συνέχεια ο πιτσιρίκος θα μαγειρέψει φελάφελ και λαχματζούν για όλους και θα διαβάσει τις «Χίλιες και μια νύχτες» στην πομακική διάλεκτο, προς τιμήν της Τζόαν Μπαέζ Καραχασάν, εξηγώντας στο διψασμένο πλήθος πως έτσι την περνάνε όλοι οι πασάδες στο ντουνιά μ’ αργιλέδες, με τσιμπούκια, μ’ αγκαλιές και με φιλιά.

Στο τέλος της Έκθεσης θα κάνω τα αποκαλυπτήρια του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου που βρέθηκε από ένα βοσκό στην Πεντέλη δίπλα στη σπηλιά του Νταβέλη. Ο Αλέξανδρος δεν έχει λιώσει κι έτσι θα τον ανακηρύξω Άγιο με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, αν και ταυτόχρονα θα προτείνω να παραμείνει Μέγας, γιατί από Μέγας σε Άγιο είναι οπωσδήποτε μια υποβάθμιση.


Τα βιβλία της Κουρούνας και του πιτσιρίκου φιλοξενούνται στο περίπτερο των Εκδόσεων Καλέντη. Το περίπτερο έχει τον αριθμό 191 και είναι ακριβώς στο ύψος του Παρθενώνα - έβαλαν όλα τα αριστουργήματα στην ίδια ευθεία για να μη μπερδεύονται οι επισκέπτες . Κυκλοφορούμε από τις Εκδόσεις Μαραθιά αλλά τώρα μας διεκδικούν όλοι. Θέλω προσωπικά να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Καλέντη τόσο για τη φιλοξενία του βιβλίου μου, όσο και για το αμύθητο ποσό που μου προσέφεραν για να επιτρέψω να συμβεί αυτό.

Στην επόμενη Έκθεση Βιβλίου τον Σεπτέμβριο, τα βιβλία των blogger θα είναι τουλάχιστον έξι. Είναι μεγάλη χαρά – περί χαράς πρόκειται, άλλο αν ζούμε σε έναν τόπο που η χαρά διώκεται. Ελπίζω του χρόνου να είμαστε σαράντα – όσοι και οι κλέφτες. Μπιραλλάχ!

Γιώργο ζούμε Πρόεδρο να σε δούμε!

Έντονη συζήτηση αλλά και αντιδράσεις προκάλεσε η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για απευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, στην περίπτωση που η Βουλή αδυνατεί να τον εκλέξει. Προφανώς ο κ. Παπανδρέου βλέπει την πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός να απομακρύνεται και προσπαθεί να αποκτήσει εναλλακτικές λύσεις για το πολιτικό του μέλλον, ποντάροντας στην καλοσύνη που δείχνει ο ελληνικός λαός στους ανήμπορους.

Θέλοντας να συμβάλω στον πολιτικό διάλογο και στη συμμετοχική δημοκρατία που θέλει τον πολίτη στην πρώτη γραμμή, προτείνω η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να γίνεται κατά το ήμισυ από τη Βουλή και κατά το ήμισυ από το λαό. Θα μπορούσε να ακολουθηθεί το επιτυχημένο παράδειγμα του εσωτερικού διαγωνισμού για την ανάδειξη του τραγουδιού που μας εκπροσωπεί στη Γιουροβίζιον.

Μπορούν δηλαδή να μαζεύονται όλοι οι υποψήφιοι σε ένα πολιτιστικό κέντρο και να ψηφίζουμε με τη διαδικασία του televoting. Βέβαια στην επιλογή του τραγουδιού της Γιουροβίζιον υπάρχει ένας τραγουδιστής που λέει τέσσερα πέντε διαφορετικά τραγούδια κι εμείς διαλέγουμε ένα απ’ αυτά, ενώ στην διαδικασία εκλογής του Προέδρου θα πρέπει όλοι οι υποψήφιοι να λένε το ίδιο τραγούδι, για να υπάρχει ίση μεταχείριση. Φυσικά δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε τον εμπλουτισμό της βραδιάς και με άλλα happening, όπως την εμφάνιση των υποψηφίων με μαγιό και βραδινές τουαλέτες.

Πάντως για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να είναι ο μοναδικός υποψήφιος. Ιστορικά αποδεικνύεται πως όταν είναι ο μοναδικός υποψήφιος δεν χάνει ποτέ.

Το παξιμάδι!

Η ΑΕΚ, στον τελικό του Κυπέλλου που διεξήχθη στο Παγκρήτιο Στάδιο, κατάφερε να χάσει με 3-0 από τον Ολυμπιακό, αποδεικνύοντας περίτρανα στους οπαδούς της πως οι δυο τριάρες που δέχτηκε στα παιχνίδια του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό δεν ήταν τυχαίες αλλά αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς στην προπόνηση, ώστε να αυτοματοποιηθούν τα αμυντικά λάθη. Ο αγώνας δεν αντέχει σε κριτική, οπότε θα το σεβαστώ και θα γράψω ό,τι μου κατέβει στην καρκάλα, όπως κάνω πάντα άλλωστε.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Αντιρρήσεις

Ο καλός νέος blogger Νίκος Δήμου ζήλεψε τις πρόσφατες εκδόσεις βιβλίων από άλλους blogger και αποφάσισε να βγάλει ένα βιβλίο – το εξηκοστό, αν δεν κάνω λάθος. Οι «Ασκήσεις ελευθερίας» του κ. Δήμου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Τυπωθήτω» και είναι μέρος μιας νέας σειράς βιβλίων με τον τίτλο «ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ». Κυκλοφορούν ακόμα δυο βιβλία των ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ, το «Απέναντι στα εργαστήρια του ρατσισμού» του Γιώργου Τσιάκαλου και «Οι Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα» του Θανάση Τριαρίδη.



Τα βιβλία της σειράς «ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ» είναι βαθύτατα πολιτικά (με την καλή έννοια του όρου) και καταπιάνονται με θέματα όπως ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία, προβάλλοντας τις απόψεις αλλά και τις αγωνίες των συγγραφέων τους. Κρίνοντας από την ειδησεογραφία των ημερών με το θέμα της μουσουλμάνας υποψήφιας, αλλά και τις καθημερινές προκλήσεις αυτού του νέου κόσμου που μας θέτει διαρκώς καινούρια ερωτήματα, τα βιβλία αυτά μπορούν να συμβάλουν στον καθημερινό διάλογο και να νικήσουν την αδιαφορία που μοιάζει να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για όλους μας.



Οι ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ έχουν ως στόχο να εκδίδουν έξι τίτλους κάθε χρόνο, ενώ παράλληλα θα δημιουργηθεί κι ένας ηλεκτρονικός χώρος όπου θα μπορούν οι αναγνώστες να σχολιάζουν τα βιβλία και τα κείμενα κάνοντας διάλογο με τους συγγραφείς. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό θα μπορούσε να γίνει σε ένα blog που θα φτιαχτεί γι’ αυτόν ειδικά τον λόγο. Και μετά οι καλύτερες στιγμές αυτού του διαδικτυακού διαλόγου θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα βιβλίο της σειράς αυτής - ίσως το καλύτερο.


Εύχομαι καλή επιτυχία τόσο στους συγγραφείς, όσο και σε αυτή τη νέα εκδοτική προσπάθεια. Η παρουσίαση των τριών πρώτων βιβλίων θα γίνει την Τρίτη 23 Μαΐου στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24) στις 8 μ.μ. Θα μιλήσουν οι συγγραφείς και ο εκδότης Κώστας Δαρδανός. Συντονιστής της συζήτησης θα είναι ο συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης.


Εγώ θα πάω. Πολύ μου αρέσουν οι παρουσιάσεις βιβλίων. Εκτός αν πάθουμε κανα στραπάτσο στη Γιουροβίζιον και είμαι απαρηγόρητος.

Γιώργο καραχάσαμε...

-Πρόεδρε είμαι Ελληνίδα μουσουλμάνα!
-Στην εκκλησία πας τακτικά ή μόνο στην Ανάσταση;